|
De bekentenis van de dag is dat - jammer genoeg - best wat van ons Kladblog-groepje niet al te beste ervaringen hebben met oorspronkelijk Nederlandstalig werk. Vaak komen we ook, zowel offline als online, lezers tegen die heel sceptisch zijn over werk geschreven door Vlaamse of Nederlandse auteurs. Is dit een gerechtvaardigde mening of gebaseerd op enkele vooroordelen?
FENNA Om te beginnen denk ik dat we de dingen in perspectief moeten zetten. In het Engelse taalgebied wonen veel meer mensen dan in het Nederlandse. Het is dan ook niet onlogisch dat er veel meer oorspronkelijk Engelstalige boeken verschijnen dan oorspronkelijk Nederlandstalige. Vervolgens wordt maar een klein deel van die Engelstalige boeken vertaald. In deze discussie vergelijken we dus eigenlijk dat kleine deel met álle boeken die in Nederland en België worden uitgegeven. Dus ja, in dat opzicht zijn vertaalde werken beter, onder andere omdat die hun succes al bewezen hebben, maar dat is eigenlijk geen eerlijke vergelijking. De vraag is dus eigenlijk: komen er in Nederland in verhouding evenveel goede boeken uit als in bijvoorbeeld Amerika? Misschien wel. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik niet bijzonder onder de indruk ben van de meeste origineel Nederlandstalige boeken. Vertaalde werken hebben vaak net dat extra laagje glans. Maar zoals aangegeven zien wij maar een klein deel van de hele berg boeken die in het buitenland uitgegeven wordt. Misschien beschouwt een Amerikaan de kwaliteit van Engelstalige boeken ook niet zo goed in, al zal deze persoon minder vergelijkingsmateriaal hebben. Mijn conclusie is dus dat Nederlandse werken niet per definitie slechter zijn, maar omdat ons taalgebied veel kleiner is, zijn er ook maar heel weinig boeken die echt goed zijn. LIVIA Mijn ervaringen met oorspronkelijk Nederlandstalig werk zijn… teleurstellend. Mijn grote excuses, maar te vaak heb ik het gevoel bij het lezen van een oorspronkelijk Nederlandstalige YA dat de auteur alle Amerikaanse/Engelse tropes die drie jaar terug super goed verkochten in een boek willen steken - zonder de poging het te vernederlandsen/vervlaamsen. Dat grote sceptische gedachtengoed tegenover oorspronkelijk Nederlandstalig werk begrijp ik dus. Anderzijds heb ik recent ook wel oorspronkelijk Nederlanstalig werk gelezen en voorbij zien komen dat mij verrast. De Zwendelprins van Rima Orie heeft mijn hoop voor de Nederlanstalige boekenwereld doen stijgen. Ook het verschijnen van werken als Heerestraat en Rozelaan van Carlie van Tongeren en Grondvuur van Mirjam Gielen geven me echt wel hoop voor de toekomst. Dus nou, niet te sceptisch zijn: het kan alleen maar beter worden. SOPHIE In 2014 kocht ik mijn eerste boek. Ondertussen zijn we vijf jaar en een aantal boekenkasten verder. Waar ik in 2014 net YA ontdekte en vol liefde Nederlandse auteurs als Carry Slee en Simone van der Vlught las, veranderde dat steeds meer naarmate ik langer in het YA genre zat. Nederlandse YA uitgevers die bij vrijwel iedereen bekend waren zoals Blossom Books en Moon waagden zich niet aan Nederlandstalige auteurs en langzaam maar zeker verdwenen de originele boeken uit mijn kast en vulden zich met vertaald werk. In 2018 toen wij Kladblog oprichten, besloot ik twee grote veranderingen door te voeren. Ik besloot Engels te gaan lezen om zo makkelijker meer representatie te kunnen vinden en ik besloot bewust op zoek te gaan naar origineel Nederlandstalig werk. In het afgelopen jaar heb ik veel origineel Nederlandstalig werk gelezen, van kleine uitgevers tot grotere en zelfs een aantal selfpubs. (Ik ben gaan tellen gisteren en ik heb er nu 25 gelezen). Sommige van die vijfentwintig verhalen waren goed, sommige redelijk, maar bij vrijwel allemaal had ik zoiets van ‘meh’. En ik weet oprecht niet waar het exact aan ligt, maar ik heb wel vermoedens. Keer op keer werd ik teleurgesteld omdat er bijvoorbeeld tropes of scènes in zaten die ik drie jaar daarvoor al zat was in YA. Of personages die aanvoelden als dertigers in plaats van leeftijdsgenootjes in hun dialogen. Die praatte alsof ze rechtstreeks aftreksels waren van stereotypen. Die de volwassen boekenbloggers wel aanspraken tot op het moment dat ik me afvroeg of YA nog wel de doelgroep was van YA. Ik snap wel dat veel Nederlandstalige lezers geen origineel Nederlandstalig werk meer lezen want vaak genoeg betaal je dezelfde prijs als een boek dat al honderden Goodreads ratings heeft en waarvan je weet dat het goed is, terwijl Nederlandse auteurs dat zelden waarmaken. Misschien komt dat laatste met betrekking tot die geforceerde dialogen omdat Nederlandse schrijvers gemiddeld ouder zijn dan hun Internationale collega’s, maar daar kan onmogelijk alles aan te wijten zijn want Grondvuur van Mirjam Gielen vond ik erg tof. Rima Orie die bij Moon debuteerde heeft ongeveer dezelfde leeftijd als de gemiddelde Amerikaanse debutant en wordt overal in recensies geprezen om haar internationale schrijfstijl, maar eerlijk, komt dat niet alleen omdat sommige andere Nederlandse auteurs YA verhalen schrijven die het bijna doen denken alsof hun doelgroep een klap met de molen heeft gehad? Binnen YA schrijvers groepen zie ik regelmatig mensen adviseren om ‘simpeler’ te gaan schrijven omdat het merendeel van de YA doelgroep vaak nog geen volwassenen zijn, maar als er een ding is wat alle tieners gemeen hebben, is dat ze zich wel volwassenen voelen en door ze te betuttelen gaan ze je boek echt niet sneller oppakken. Om terug te komen op de stelling denk ik niet dat Nederlandstalige werken slechter zijn dan vertaalde werken, maar ik denk wel dat Nederlandstalige uitgevers en schrijvers hun markt minder goed kennen dan hun Internationale collega’s. Of dat ze achterlopen in ieder geval. Dat ze inzetten op verhalen die op het moment van schrijven al achterhaald waren. Dat uitgevers gaan voor verhalen die lijken op vertaalde boeken die het goed deden in plaats van zich te realiseren dat die boeken op dat moment al hetzelfde verhaal alleen dan in een andere verpakking zijn. Ik snap dat de boekenbranche een bedrijf is, maar iets meer risico zou ervoor zorgen dat er gelijktijdig met vertaalde boeken Nederlandse werken op de markt komen die daar ook daadwerkelijk mee kunnen concurreren, want Nederlandse werken vind ik op dit moment inderdaad slechter, puur om het feit dat ze achter de feiten aanlopen.
0 Reacties
De laatste dagen van deze maand waren weer lekker warm. Benieuwd wat wij van Kladblog lazen in de zon?
Sophie Ik heb me weer eens ondergedompeld in recensie-exemplaren zoals ik onder andere ‘de Geur van Groen’ van Pamela Sharon en ‘67 seconden’ van Jason Reynolds waarvan de recensie in juni verschijnt. Ik herlas daarnaast voor de recensies die afgelopen maand verschenen nog een keer ‘Feministen houden niet van roze’ en ‘De Zwendelprins’ van Rima Orie. Ook kwamen twee preoders binnen waar ik al lang naar uitkeek, namelijk ‘Red White and Royal blue’ van Casey McQuiston en ‘I wish you all the best’ van Mason Deaver. Beide las ik vrijwel direct uit en vond ik erg goed. Ik zag andere Nederlandse en Vlaamse lezers deze twee boeken ook oppakken dus ik kan alleen maar hopen dat ze vertaalt worden. Ik las deze maand voor mijn plezier erg veel ownvoices boeken dus ook ‘Descendant of the crain’, ‘We set the dark on fire’, ‘With the Fire On High’, ‘Brave Face’ kan ik afvinken. Ik merk dat hoe groter mijn behoefte naar representatie wordt, hoe meer ik mij gedwongen voel om Engelse boeken op te pakken. Voor juni is het uitkijken naar ‘Wicked Fox’, ‘Tell Me How You Really Feel’ en ‘Like A Love Story’ in dat opzicht. gaos Ik heb echt heel weinig gelezen deze maand. Dat heeft een aantal redenen: ik vergat een aantal boeken waardoor ik ze niet af kon lezen (en ik ben een binge-reader, dus het is alles of niks bij mij), waardoor ik deze maand welgeteld drie boeken half las: één kwijtgeraakt, één per ongeluk thuis vergeten terwijl ik op kot moest en één moest terug naar de bib, meer bepaald: de geur van groen, zwendelprins en dit is hoe het ging. Wel was ik best onder de indruk van alle drie de boeken, ondanks dat ik ze niet volledig las. Zwendelprins ga ik deze maand wel uitlezen, dit is hoe het ging en de geur van groen ook, maar dat zal voor de vakantie zijn, als ik terug tijd heb om naar de bib te gaan! Onder lichte dwang van Sophie luisterde ik eerst naar red, white and royally blue. Misschien geen YA, maar zeker en vast het lezen waard! Ik heb geweend in een overvolle trein, ter referentie voor hoe goed ik het vond. Op dit moment luister ik naar We set the dark on fire en lees ik I wish you all the best! Ook echt aanraders trouwens! Beide zijn boeken die je in één keer wil verslinden! Wil je nog een aanrader op serievlak? Volgende week komen zowel the handmaids tale als Big little lies terug en ik kijk er enorm hard naar uit!  Achterflap Hoe ver ga jij voor je danscarrière? Truth or Dance. Zo heet de groepschat waar ballerina’s India, Lisa, Nikki en Zoë opeens aan worden toegevoegd. De meiden denken dat het een schoolproject is, waarbij ze door opdrachten uit te voeren kans maken op de hoofdrol in de eindvoorstelling van het conservatorium. Maar de opdrachten van Truth or Dance zijn bizar en soms zelfs ronduit gevaarlijk. De vriendinnen willen niets liever dan dansen, maar zijn ze bereid om daarvoor hun vriendschap op het spel te zetten? En misschien zelfs over lijken te gaan? Het eerste mysterieuze en zenuwslopende deel van ‘Truth or Dance’, een trilogie over de duistere kanten van de balletwereld. Voor young adults. Met het tweede deel van de trilogie dat deze week verschijnt, vonden wij van Kladblog het wel eens tijd worden om het eerste veelgeprezen deel te lezen! Cover & achterflap De cover past perfect bij het boek en de sfeer die het wil oproepen. Je weet meteen dat het met ballet te maken heeft en dat het een thriller is. Het is ook een erg gave foto en de titel staat er simpel, maar duidelijk op. De achterflap trekt eveneens de aandacht en is duidelijk in wat het boek belooft. Alleen toch een beetje jammer dat het een Engelse titel is voor een Nederlands boek. Over het algemeen vinden we de cover en achterflap een stuk leuker dan die van Fataal Spel, dus dat is leuk om te zien. Inhoudelijke recensie We hadden veel goede recensies gelezen en waren dus enorm benieuwd naar wat het resultaat daarvan zou zijn. Jammer genoeg leefde het niet op tegen onze verwachtingen en dat begon al bij de karakters. Vaak voelden de personages alsof het papieren schimmen van mensen zijn en komen ze niet volledig tot leven. Het helpt ook niet dat ze niet altijd slimme keuzes maken en zo vreemde indrukken geven op de lezer door de vreemde conclusies die ze maken in combinatie met hun kortzichtigheid. Dat helpt op zijn beurt weer niet voor de geloofwaardigheid van het verhaal. Zo hebben we het hele verhaal door moeite om India te peilen, omdat we ze niet goed kennen buiten het feit dat ze van ballet houdt. En ja topsport is obsessief, maar zelfs topsporters die met de wereldtop meedraaien hebben een leven buiten hun sport. Het verhaal mist mede door de karakters ook de diepgang die je eigenlijk wel hoopt tegen te komen in YA. Veel dingen zijn ongenuanceerd en dat doet het vaak meer aan een jeugdboek dan aan YA denken. Dit gebrek aan nuance komt het meest duidelijk voor in het feit dat de personages elkaar constant schaamteloos bodyshamen. Dat kan, want dat hoort zeker bij deze wereld, maar dan moet er wel genuanceerd worden en doordat dat niet gebeurt, maakt dit het vrij tot zeer toxisch. Als de lezers van dit boek dit als de norm van omgang gaan zien omdat het zo haveloos neergezet is, dan is dat in elk mogelijk geval geen goed ding. Wat dit betreft draagt ook de te simpele schrijfstijl bij aan het gebrek van duiding die dit thema nodig heeft. Je kan het niet zomaar in een boek gooien en zeggen dat dat normaal is, zeker als je met absurde gewichten voor zestienjarige meisjes gaat gooien alsof het niks is. Voor mensen die aanleg hebben voor eetstoornissen wordt dit zo erg in het gezicht gewreven dat je er moeilijk langs kan kijken. Zeker als op het einde een van de meisjes afgewezen zou worden omdat ze te dik is, terwijl ze nota bene 50 kg weegt. Dit plus het feit dat er duidelijk gehint wordt naar een eetstoornis (overgeven is echt niet de eerste fase), het hoofdstuk erna alles in orde is en de vriendinnen op geen enkel moment vragen of het oké is, of ze zich al iets beter voelt of iets dergelijks, doet het lijken alsof het zomaar opgelost kan worden. Ook het feit dat de vriendinnen geen serieuze hulp aanbieden, maar zeggen dat alles opgelost kan worden door ‘een andere pil’ geeft een heel erg fout beeld van hoe je om moet gaan met een eetstoornis. Bodyshaming kan en moet in boeken voorkomen. Zeker omdat iedereen weet dat de balletwereld hier heel hard in is, maar dan nog kan het ook zodanig benoemd worden als gevaarlijk voor het zelfbeeld van mensen en niet zo genormaliseerd zoals hier. Hetzelfde geldt voor eetstoornissen, want de achteloosheid die in dit boek tentoon gespreid wordt kan wel degelijk gevaarlijk zijn voor jonge lezers die niet zien dat dit niet oké is, maar het als een norm nemen. Zeker omdat er geen enkel moment gezegd wordt dat het eigenlijk niet oké is hoe die meisjes met elkaar omgaan en dat zou ook niet geloofwaardig zijn, omdat ze het allemaal bij elkaar doen. Dat terzijde kunnen we het wel appreciëren dat er geen romantiek als hoofdlijn was, maar het echt om het verhaal draaide. Oké, de bijpersonages hebben wel onderling relaties, maar India zelf niet en er is meer focus op de dynamiek van vriendschappen met alle spanningen die de onderlinge strijd tussen de meisjes oplevert en dat is wel tof. Het is ook in veel opzichten een verbetering ten opzichte van Fataal spel. De situaties zijn over het algemeen realistischer en de personages hebben in elk geval een distinctieve karakter, ook al zijn ze nog niet compleet levendig. Ook is er meer een spanningsopbouw. Bij Fataal Spel misten we de rustmomenten, die zitten er hier wat meer in. Tot slot We hebben lang gediscussieerd tussen één, twee en drie sterren en uiteindelijk besloten om er 2 te geven, want door het element van de bodyshaming vonden sommigen dat twee eigenlijk het absolute maximum was, dus vandaar het compromis. Het verhaal is nu eenmaal meeslepend en ondanks de ongeloofwaardige dingen en de papieren karakters, leest het wel heel vlot weg. Dat laat niet weg dat sommige zaken niet oké zijn op de manier dat ze gebracht worden. Er is werk aan de winkel als we dit goed willen zien komen tegen het einde van de trillogie. Gaos en PhoenixIedereen die een wiskunde tentamen heeft gemaakt weet dat er goede en foute antwoorden zijn. Het is een principe dat tot vrijwel alles in ons leven spreekt, goed en fout. De ene computerkabel werkt wel, de ander niet. Het ene voedsel is gezond voor je hond en van het ander gaat ze dood. Heck, we spreken zelfs van goede en slechte muziek of boeken. Alleen... Ik denk dus niet dat er iets bestaat als goed of slecht zodra we het over kunst hebben. Hoe mensen kunst bekijken is afhankelijk van de manier waarop zij opgroeiden en hoe hun mening zich vormde. Dat geldt dus ook voor boeken. De boeken die sommige mensen slecht vonden, vinden anderen geweldig. Kunnen boeken dan wel echt slecht zijn? Objectief waardeloos? Ik denk het niet. Te vaak spreken we over slechte en goede boeken, daarin vooruitstrevend dat boeken eigenlijk altijd gekleurd worden door onze smaak. Ik denk oprecht niet dat er een boek is dat iedereen wereldwijd goed vind. Zelfs de meest bekende klassiekers worden door sommige lezers als slecht bestempeld. Je kunt wel zien dat een boek verhaaltechnisch goed in elkaar steekt, maar dat verandert niets aan je smaak. En zelfs als iets verhaaltechnisch goed in elkaar steekt, zijn er altijd mensen die dat niet vinden. Boeken zijn niet als wiskunde. Er is geen definitief antwoord. Maar Sophie, als ik boeken niet slecht kan vinden, wat zijn ze dan wel? Heel simpel: niet jouw smaak. Een van de belangrijkste dingen die schrijvers zich moeten realiseren, is dat simpelweg omdat je je boek in de wereld brengt, dat niet betekent dat je boek voor de wereld is. Je boek is allereerst voor jezelf en dán pas voor zijn target audience. En je doelgroep is niet de hele wereld. Je doelgroep is niet eens alle YA of fantasy lezers. Of specifieker, je doelgroep is niet eens alle YA fantasy lezers in Nederland en België. Ik vond bijvoorbeeld Iskari geweldig, maar een vriendin van mij niet. Elk boek heeft zijn eigen publiek en natuurlijk zijn er boeken die meer fans hebben dan anderen en misschien objectief beter zijn, maar boeken zijn kunst en kunst is geen wiskunde. In onze wereld willen we altijd alles meten. We zetten verschillende plotten tegenover elkaar, schrijvers, hoofdpersonages, genres. We kleven er zelfs sterren op! Sterren die uiteindelijk verkoopcijfers en carrières beïnvloeden. Alles is beter of slechter dan het ander en iedereen die het daar niet mee eens is, daarmee starten we een discussie. Mijn smaak in boeken: representatie. Mijn hart klopt sneller als ik boeken lees met daarin personages die lijken op mezelf of mensen uit mijn omgeving. Als boeken divers zijn. Als er LHBTQ+ personages in zitten of verschillende huidskleuren en religies. Ik hou van boeken met verschillende culturen, boeken die mentale en geestelijke problemen aankaarten. Kort gezegd: boeken die laten zien dat de wereld zoveel kleurrijker is dan hij lijkt als je momenteel een gemiddelde boekenkast bekijkt. Ik hou van boeken met representatie omdat je nooit beseft hoeveel je het nodig hebt, totdat het er opeens is. En zelfs als het jou niet representeert, maakt het me gelukkig om te weten dat er andere mensen zijn die zichzelf op beeld zien. Soms voor het eerst. Ik lees met liefde honderd boeken tegenover de cultuur in Chili, Marokko of India want ik las er ook al wel duizend over de VS. Ik hou zoveel van diversiteit dat ik het liefst een boekenkast wil die de wereld afbeeldt en dus van mijn boekenkasten op zijn minst tien procent van mijn planken over LHBTQ+ boeken wil kunnen vullen. Boeken met weinig representatie geef ik zelden vijf sterren, maar dat betekent niet dat het slechte boeken zijn, ze zijn alleen niet mijn smaak. Ze hebben niet de dingen waarvan ik geniet. En ja, boeken met representatie zet ik tegenover elkaar af en ja, sommige boeken hebben betere diversiteit dan andere naar mijn mening en ja, hierin neem ik ownvoices mee. En ja, hierin erger ik me soms dood aan het feit dat auteurs diversiteit als een trend zien waar ze in moeten springen in plaats van iets dat honderden jaren terug normaal had moeten zijn. Dus ja, soms zeg ik dat een boek ongelooflijk slecht is, maar… dat is het niet. Het kan slechte aspecten hebben, slechte uitwerkingen, maar dat valt me alleen maar op omdat het niet mijn smaak is, omdat het anders is dan verwacht. En oké, soms een beetje beledigd omdat er terug wordt gevallen in stereotypen, maar hey, ook daar genieten mensen van blijkbaar. Ik denk dat mijn doel met deze blogpost vooral was om mensen binnen Nederland en België te vertellen dat je favoriete boek haters heeft en je meest gehate boek liefhebbers. Soms kun je niet inzien waarom. (Omdat smaken verschillen.) En soms moet je je dat weer even realiseren, zoals wanneer iemand zegt dat er al ‘te veel homo boeken zijn’ of ‘te veel boeken over Aziatische culturen’ terwijl jij gefrustreerd voor je boekenkast staart en denkt aan honderden jaren van heteroboeken en personages met een blanke huid en nog lang geen evenwicht dat in zicht is. Boeken zijn niet voor iedereen. Er zijn mensen die van driehoeksverhoudingen houden en zij zijn echt niet minder dan de mensen die dat niet doen. SophieAls nieuwsgierige keukenhulp is de 17-jarige Simran op de hoogte van de meest kleurrijke verhalen en de smerigste roddels die er in het paleis de ronde doen. Toch is er slechts één verhaal dat zowel haar als de rest van de bevolking van Surya in de ban houdt: de mysterieuze verdwijning van de kroonprins. Tot er, twintig jaar na zijn verdwijning, een prins uit het Noorden bij het paleis verschijnt met de belofte de kroonprins terug te vinden. Zal het deze mysterieuze prins lukken? Of heeft zijn bezoek een heel ander doel?  Cover, binnenwerk en achterflap Als we niet op voorhand wisten waar dit boek over zou gaan (Eerste vijf hoofdstukken stonden al op Sweek) dan zou sowieso één van ons dit boek hebben gekocht om de cover alleen. En de prachtige kaart - gemaakt door Merle Findhammer - die binnenin staat. En dan nog eens de prachtige tekeningen, gemaakt door Rima Orie zelf binnenin. Met andere woorden is de visuele kant van dit boek zonder enige twijfel een dikke 20/10 waard. De achterflap zelf leest heel vlotjes en belooft veel. Een verdwenen kroonprins, een prins uit het noorden, dubbelzinnige doeleinden? Geef maar hier! Inhoud Een boek van 400 pagina’s van Nederlandse bodem? Kom maar op! Wij waren van tevoren dan ook razend benieuwd naar welke wendingen het verhaal allemaal zou nemen. En die nieuwsgierigheid werd beloond. Het boek begint in de keukens van het koninklijke paleis, waar Simran samen met de andere keukenhulpen voorbereidingen treft voor de komst van een prins uit een ander koninkrijk. Vanaf de eerste pagina spatten de geuren en kleuren van de pagina’s - dit komt onder andere door de Indiase gerechten die erin verwerkt zijn, zoals gulab jamun. Je leert dus niet enkel kennismaken met een heel nieuwe wereld, maar ook met typisch Indiase kledij, gerechten, voorwerpen en feesten - zoals Divali, het lichtjesfeest. Deze Indiase aspecten maken het een heel uitzonderlijk boek. In de Nederlandstalige boekenwereld zijn er maar weinig fantasy-boeken waarin de wereld gebaseerd is op een niet-Europese cultuur. Waarom het specifiek op India gebaseerd is, is ook heel snel te ontdekken: Rima Orie is zélf van Indiase afkomst. Het verhaal komt langzaam op gang - maar niet langzamer dan de gemiddelde high fantasy. Zodra alle nodige pionnen echter op hun plek staan, kom je terecht in een spannende wervelstorm. Het boek zit logisch in elkaar met duidelijke oorzaak-gevolg structuur. Ook al lijkt het op het eerste zicht dat een aspect uit het niets komt, later valt dat dan weer op een heel logische plek binnen het geheel. Enkele aspecten blijven ook op het einde losse draden: wat gaat er nu gebeuren met de prinsen van Firgard? Maar voor het globale verhaal maken die lijnen niet veel uit. En eigenlijk hopen we dat dit in de een of andere spinoff wel verder gaat en opgelost wordt. Wat ook zeker een heel groot pluspunt was, was de mooie representatie. Ten eerste van lhbtq+ personages (de lesbische rani’s waren zo fijn neergezet, #happytears) en ten tweede de representatie van een doof personage, die ondanks haar doofheid toch zelfstandig en zo veel meer is dan haar ‘gebrek’. De personages zelf zijn heel fijn. Simran is niet de standaard hoofdpersoon, in de zin dat ze heel normaal is. Een underdog, als het ware. Niet bijzonder heldhaftig, niet ‘uitverkoren’ en ook niet gedreven om te rebelleren tegen haar samenleving. Dat laatste vonden we heel mooi: je ziet heel goed hoe iemand in een kastensysteem denkt via Simran. Voor sommige lezers kan dit misschien als een zwakte of vlakheid lijken, maar het is zeker voor onze eurocentrische visies misschien eens goed om hier in te duiken - een heel andere manier van denken. Simran groeit desondanks toch. Op het einde konden we enkel juichen voor haar. Dan is er natuurlijk nog De Zwendelprins zelf. Een intrigerende jongeman. Je wil hem soms slaan, soms moet je om hem lachen. SPOILER: de romance tussen hem en Simran is ergens misschien te makkelijk te verwachten, maar ergens vonden de we de kusscène net heel onverwacht? Paradox. Alleszins, het is wel een fijn romantisch plot, niet iets wat allesoverheersend is in het verhaal. Wat ons wel een beetje stoorde was dat er nog wat taalfouten en tegenstrijdige details in het boek stonden. Dit kan de schrijfster niet kwalijk genomen worden, maar je ziet zo wel dat uitgeverij Moon misschien een beetje beter had kunnen opletten tijdens hun redactie. Zo veel dat het ons echt frustreerde was het niet. Internationaal gezien is er nog wat discussie over het gebruik van het woord “oriëntaals” om boeken aan te prijzen (het wordt gezien als racistisch, stereotypisch en bovenal erg eurocentrisch (voor meer info: lees het boek orientalism van Edward Said)) maar aangezien dat binnen hedendaags Nederland en België minder lijkt te spelen, zullen we daar niet teveel over doorgaan. In het kort? Een heel mooi, ontroerend en magisch boek met een sprankel originaliteit die we graag terug zien komen. Conclusie Wij zijn fan van Orie en kijken erg uit naar haar volgende boeken. Rima Orie schrijft alsof ze nog veel meer in haar mars heeft en een van de betere origineel Nederlandse auteurs kan worden. Wij geven de Zwendelprins vijf sterren! Sophie, Fenna en LiviaRecensie - Feministen dragen geen roze en andere leugens, samengesteld door Scarlett Curtis16/5/2019  Feministen hebben okselhaar, haten mannen en mogen geen lippenstift op, toch? Niet helemaal. In Feministen dragen geen roze (en andere leugens) vertellen meer dan vijftig vrouwen – van Hollywoodactrices tot tieneractivisten – hun verhaal. Aangevuld met een aantal bijdragen van toonaangevende Nederlandse feministen is dit een inclusief boek dat de online beweging verbindt met academische denkers, en waarin alle soorten feminisme worden beschreven. Voor iedereen die weet dat zij/hij een feminist is, maar nog enigszins geïntimideerd is door het woord. Met Nederlandse bijdragen van Marie Lotte Hagen en Nydia van Voorthuizen (DAMN, HONEY), Stella Bergsma, Sarah Izat, Milou Deelen, Rianne Swierstra en Meredith Greer. --- Wij willen Blossom Books hartelijk bedanken voor dit recensie-exemplaar!  Cover en achterflap De cover was voor ons lastig te beoordelen. Zelf zijn we enthousiast over de kleur - so soothing! - en zeker toen we in het boek lazen waarom juist voor déze schakering roze gekozen was, waren we fan. Sophie had wel last met het lezen van de titel in de combinatie rood-roze-wit. En wel, we wéten dat juist tegen zulke structuren dit boek wil ingaan, maar we vrezen wel dat jongens en mannen dit boek minder snel vast zullen nemen door de kleur. (Wat jammer zou zijn, want de boodschap voor dit boek is gemeengoed voor alle mensen, man of vrouw of geen van beide.) De achterflap vonden we zeker heel sterk. (Al las Livia, die naar goede gewoonte, niet eens tot we aan deze recensie begonnen) Inhoud Dit boek bestaat uit meer dan vijftig verschillende essays en dat heeft een aantal gevolgen. Niet alleen komt het boek daardoor in dikte misschien intimiderend over als je het zo in een boekhandel ziet liggen, maar het was in vlagen tijdens het lezen ook… lang. Doordat heel veel verschillende vrouwen aan het woord komen in dit boek en spreken over hun eigen ervaringen, komt er best wat herhaling in voor. Maar dat is onvermijdelijk en benadrukt net waarom een werk zoals dit nodig is. Hierdoor komen echter ook vrijwel alle takken van feminisme aan bod. Wij kwamen vrouwen tegen waar we het perfect mee eens waren, maar ook vrouwen die ons tegen de haren instreken. En dat is goed, want geen enkele feminist is hetzelfde en iedereen heeft haar eigen ervaring. Door essays te hebben waar je het mee eens, tegen of neutraal over kunt zijn, creëert dit boek diepgang. Meningen worden je niet gedicteerd, niet in je mond gelepeld. Je krijgt standpunten, verhalen en indrukken mee van héél verschillende vrouwen en het is aan jou om te bepalen wat jij ervan vindt, waar jij je achter kan zetten. Jij bepaalt wat feminisme voor jou is! Die vrijheid is iets wat wij echt kunnen appreciëren. Zo juichten wij voor Jameela Jamil die zich uitgesproken inzet tegen bijvoorbeeld body-shaming. Het leek alleen een beetje een scherp contrast met Evanna Lynch die enthousiast vertelde over de directrice van Peta, een bedrijf dat geweld tegen vrouwen gebruikt als shock factor in hun advertenties en billboards in Florida ophing met daarop een zwaardere vrouw en de tekst: “Save the whales, go vegan.” Zulke fatshaming is echt een no-go voor ons en dus konden we ons daar niet volledig achter zetten. Eventueel is de verscheidenheid aan essays, anekdotes en gedichten voor sommigen verwarrend, bijvoorbeeld wanneer je zelf nog echt geen idee hebt wat feminisme is en je zoekt wat het voor jou betekent. Maar ook in zulke gevallen kan deze verscheidenheid aan meningen net zijn wat je nodig hebt: verschillende invalspunten zodat je kan voelen en ontdekken wat net bij jou aansluit. We geven deze mooie bundel met groot plezier vier en een halve ster. Gaan lezen dus, die handel! Sophie en LiviaCarry Slee is een begenadigd jeugdschrijver en ondanks dat ik nog nooit boeken van haar las, ken ik wel haar reputatie en die gaf me vrij hoge verwachtingen van dit boek. Toch waren we sceptisch. Een zelfhulp boek over schrijven is namelijk niet hetzelfde als een jeugdboek. Daarom ga ik mijn mening direct nuanceren: ik ben iemand die al jaren schrijft. Kortverhalen, lange verhalen, contemporary, fantasy, opiniestukken, spoken word en slam poetry, noem het en ik heb het al geschreven (ja, zelfs toneelstukken). Mijn grootste tip als schrijver zal dan ook altijd blijven: gewoon doorzetten, ook als je weet dat het shit is. Blijven geloven, blijven werken en uiteindelijk, na jaren vol bloed, zweet en tranen (alle drie letterlijk te nemen), kom je er wel. Schrijven is afzien in mijn ervaring en in dat opzicht verschilde mijn mening al met die van Slee. Kijk, er zijn heel veel visies op schrijven en Slee beschrijft zeer nauwkeurig de hare. Met bakken talent en lef is dit wellicht een manier om er te geraken. Ik benadruk hiermee ‘een’ manier, niet ‘de’ manier en voeg ook toeval aan dat lijstje toe. Want dit is niet genoeg. Prent dat vooral in je hoofd. Dit is het soort boek dat je handvaten geeft om je aan op te trekken, maar het spierwerk moet je zelf doen. (gelukkig geeft ze je daarvoor opdrachten) Je krijgt van een hele hoop dingen de basisbeginselen mee en alles wat ze zegt klopt ook effectief, maar uitdieping moet je zelf doen en die geeft ze niet mee. Karakters, plot, uitwerking, diepgang, het klopt dat ze dat allemaal covert, maar niet voldoende. Pakweg plotten was een stuk waar ik weet dat ik veel kan leren, maar Slee zegt het amper te doen, terwijl veel beproevingen mij al geleerd hebben dat ik niet zonder kan. Voor fantasy bijvoorbeeld, zal dit niet voldoende zijn. Voor fantasy heb je namelijk ook nog aanvullende dingen nodig, die ze niet beschrijft omdat ze er geen ervaring mee heeft. Slee heeft veel gevoel voor taal, spanningsbogen en verhaalstructuren en dat maakt het voor haar inderdaad voldoende om met dit boek als handleiding aan de slag te gaan en een bestseller te schrijven. Ik ben niet weg van haar stijl, maar waarschijnlijk komt dat omdat ik vroeger nooit wat van haar gelezen heb en inmiddels voorbij haar doelgroep ben. Ook had ik het soms moeilijk met haar theatrale manier van te zeggen ‘dit is de manier om een boek te schrijven en anders ben je gedoemd om te falen’. Wel, ik schreef ook al een boek en ik deed het niet op die manier en ik gok dat veel schrijvers het wat dat betreft met me eens zijn. Wat mij betreft is die ondertoon die de hele tijd duidelijk is, ook het grootste minpunt aan dit boek, want iedereen die zich erin verdiept heeft, zal je hetzelfde vertellen als ik. Het is maar zo simpel om een uurtje schrijfadviezen van bestellerauteurs op te zoeken en je komt meermaals tegenovergestelde meningen bezig. Ik ben jarenlang naar de boekenbeurs in Antwerpen getrokken gewapend met de vraag ‘Heeft u advies voor een jonge schrijver?’ en uit die ervaring kan ik je bevestigen dat veel mensen die daar zaten ook niet altijd Slee’s mening deelden. Geloof me maar dat het niet zo makkelijk is om een boek zonder plotting uit de losse hand te schrijven of karakters met een paar alinea’s aan achtergrondinfo diepgang te geven. Dat is mijn eerste voorbeeld waar ik het al niet met Slee eens ben en ook mensen als Tomi Adeyemi (Bloed en Beenderen) en V.E. Schwab zullen je dit ook vertellen. Is het een slecht boek? Nee, zolang je in het achterhoofd houdt dat dit niet alles is. Dat het veel meer is dan dat. Schrijven is niet zomaar een hobby. Het is bloed, zweet en tranen en hopen dat je de zelfbeheersing hebt om niet je laptop door de kamer te smijten. Maar het is ook geweldig mooi. Ik hou ervan, zowel van de frustratie als weten dat dit is hoe je het bedoelde. Doe het daarvoor. Omdat je het graag doet, omdat je van letteren houdt. En zet door. Dat is uiteindelijk het belangrijkste. Ik vind het heel moeilijk om hier sterren op te plakken omdat ik simpelweg niet de beoogde persoon voor dit boek ben. Persoonlijk zou ik het misschien drie sterren geven, iemand die nog nooit een woord geschreven heeft zal het waarschijnlijk meer geven. Oeh, dat is nog zo’n ding dat je niet uit het oog mag verliezen. Gewoon beginnen, je kan nergens op wachten. Gewoon beginnen met schrijven en blijven gaan tot je tevreden bent. Die bloed, zweet en tranen kom je dan vanzelf wel tegen. Gaos Cover en achterflap Goed begonnen is half gewonnen en damn, dat geldt voor deze cover! Het is echt een plaatje en ik ben echt heel erg fan. ook de manier waarop hij mooi samen past met het eerste deel heeft me echt overtuigd. De korte inhoud is krachtig en accuraat, dus dat is orde! Inhoudelijk Jules (laat ons eerst even een moment van praise nemen voor deze mooie naam) is een van de meest verwarrende hoofdpersonages die ik ooit al gelezen heb. De ene keer maakt ze zich te veel zorgen om haar veiligheid, het volgende loopt ze recht haar gevaar in en dat is maar één van de vele voorbeelden die ik hiervan kan geven. Het is misschien geen wonder als je kijkt naar wat er al met haar gebeurd is, maar dat maakt het niet minder verwarrend en onvoorspelbaar. Het feit dat ze zo doorheen geschud wordt door het plot en de andere personages, maakt haar ook niet echt sterk en dat gevoel had ik wel willen hebben. Dat miste. Datzelfde had ik bij haar tegenspeler Caro. Het voelde alsof ze neergezet moest worden als een Cersei, een sterke, vrouw die wel slecht is, maar met reden. Het voelde zo, maar het kwam niet over en dat vind ik enorm jammer. Ze wordt echt heen en weer geslingerd en als ze dan al eens zelf over haar lot mag beslissen, maakt ze vage keuzes. Ook de interactie tussen de personages was op zijn zachtst gezegd wispelturig. Je zou denken dat de tovenares Jules meteen dood wil, maar ik snap nog steeds niet honderd procent, waarom ze dat niet deed. Iets met haar hart natuurlijk, maar exact? Nope, niet duidelijk. Meerdere interacties tussen personages en vooral de relaties daartussen die sprongen als een sinusfunctie van goed naar slecht en terug en op zo’n snelheid dat ik het niet echt geloofwaardig vond. Er gebeurt ook gewoon zoveel op 270 pagina’s en normaal is een boek aan dit tempo heerlijk, maar in dit geval ging het te snel. Dit boek was beter geweest als het 100 pagina’s langer was, want ondanks dat de opbouw van het verhaal wel oké was, werd het aan zo’n hoog tempo afgehaspeld dat ik de helft van de tijd niet goed wist wat er nu exact aan het gebeuren was omdat ze een half land verder zaten dan twee regels terug, bij wijze van spreken. Nu, dit komt ook wel omdat ik niet zo’n fan was van de manier waarop de eerste persoon heden, het standpunt dus, gebruikt werd. Ik had het gevoel dat er basisfouten gemaakt werden die er na edits echt uit zouden moeten zijn. Dat laat niet weg dat het soms echt sterke en heel poëtische beschrijvingen heeft die het dan wel weer een stukje compenseerden, maar toch niet volledig. Dat zorgde er ook voor dat er veel onduidelijkheid was. Het einde en de volledige opzet van dit boek was echt heel goed, dat moet ik wel benadrukken, maar het is te snel opeenvolgend om er echt veel bij te voelen en dat maakte het voor mij moeilijk om van te genieten. Daarom ga ik het boek maar 2 sterren geven. Met spijt in mijn hard. Ik snap nu ook de gemengde gevoelens die ik eerder al las, want dit is een heel persoonlijke ervaring en ik snap oprecht dat er echt heel veel mensen zijn die dit los vijf sterren geven juist voor die snelheid en vaart, waardoor ik het minder vind. GaosHet is zondagavond voorbij zes uur, wat heeft Kladblog nu weer te zeggen? Wel, niet zo geweldig veel, behalve het feit dat we dankzij Blossombooks de kans krijgen om een exemplaar van Evermore te winnen! Dit langverwachte vervolg op Everless door Sarah Holland heeft internationaal heel wat aandacht gekregen en die verdient het op de Nederlandse markt evengoed, daarom zijn wij supertrots dat wij deze eer krijgen. Wat wij ervan vinden, komt komende donderdag online! Dan zullen wij ook direct de uitslag van de winactie publiceren, maar wat moet je hier nu exact voor doen? Wel! Heel simpel! Reageer op de blog, twitter of op Instagram, wat jij zou doen als je een jaar kreeg om exact in te vullen zoals jij dat wil. Doe dit voor woensdag 8 mei 23:59 uur en wie weet win jij dit prachtboek! Want wat we wel al kunnen zeggen, is dat de cover weeral een pareltje is! KladblogBeste boekenblogger, bookstagrammer of booktuber, Hou je het beperkt tot goodreads? Dan hoor ook jij hierbij. Ja, ik heb het tegen jullie, die een boek met veel plezier en een kritisch oog onder de loep nemen om vervolgens hun mening in een tekst/video/foto samen te gieten en er een aantal sterren erop te plakken. Iets dat wij ook wekelijks doen trouwens en waar wij heel trots op zijn. Want wij zijn kritisch. Een recensie-exemplaar betekent niet zomaar 5 sterren en daar zijn we trots op. Omdat dat ook niet hoeft. Er is nu eenmaal geen enkel boek dat gemaakt is voor iedereen. Wees daarom niet bang om ook kritisch te zijn als het je niet aanstaat. Een goed voorbeeld en een bekentenis: ik las nooit een Sarah J Maas boek nadat ik a court of thorns annd roses vreselijk vond en niet uitlas. Indertijd had ik nog geen goodreads en bestond deze blog nog niet, maar moest dat wel het geval zijn geweest, dan had ik tussen alle 4 en 5 sterren recensies door het waarschijnlijk een 2 of een 3 sterren gegeven (of zelfs een één). Ja, want ik ben koppig en kritisch en ik zou haarfijn uitgelegd hebben waarom. Ook omdat ik absoluut geen schrik heb dat iemand mij er vuil voor zou aankijken of dat de schrijfster haar machtspositie zou gebruiken om me neer te halen. Waarom zou ze ook? Ze heeft genoeg lezers die het wel goed vinden? Het probleem in België en Nederland (meteen ook een van de voornaamste redenen waarom wij nog steeds onder pseudoniemen schrijven) is en blijft de manier waarop auteurs hiermee omgaan. Een slechte recensie en je wordt openlijk uitgelachen. Een kritische opmerking over iets dat niet kan en je wordt geblokkeerd, ontvolgd, ontliked, whatever. Dat tot daaraan toe, maar boycotten gebeurt ook. Want in de Nederlandstalige boekenwereld moet alles goed lijken. Ook als dat absoluut niet het geval is en dan wordt het vaak heel lelijk. Tot en met persoonlijke aanvallen toe die absoluut nergens op trekken, terwijl er enkel serieuze problemen aangehaald worden. Ja natuurlijk moet je als boekenblogger respectvol blijven. Je moet je recensies goed onderbouwen met voorbeelden, je moet je mening beargumenteren alsof je leven ervan afhangt en dat is een passie. Ja, dat klopt, daar ben ik het absoluut mee eens. Respect is de basis van gezamenlijke vooruitgang. Respect van alle kanten. Maar vrijheid om dingen slecht te vinden is dat ook. Dus wees eerlijk. Ga een boek geen drie sterren geven om de pijn te verzachten terwijl het er eigenlijk maar twee waard is. Haal die kritieke punten aan waar jij van geschrokken bent. Wijs op zaken die in deze tijd echt niet meer zouden moeten kunnen. Zaken zoals discriminatie, genderroles, bodyshaming, girl on girl hate, homofobie, heteronormativiteit, racisme en dergelijke. Dat zijn dingen die niet kunnen en als wij boekenbloggers niet kritisch blijven, dan gaan deze blijven voorkomen. Dus alsjeblieft bloggers, hoe moeilijk het ook is, blijf kritisch! Blijf kritisch en we stuwen het algemene niveau omhoog door niet zomaar alles goed te vinden wat er gepubliceerd wordt. Daarvoor moet je geen grote blogger, booktuber of bookstagrammer zijn. Nee, iedereen moet kritisch zijn en zeggen wanneer het niet klopt. Ik weet dat velen van ons soms bang zijn voor terugklappen omdat de wereld nu eenmaal klein is als je van YA houdt in Vlaanderen en Nederland. Sommigen hebben ambitie als schrijver of vertaler en willen niet afgerekend worden door uitgevers voor slechte recensies en weer anderen zijn bang voor fans die over de rooie gaan en je helemaal tot de grond gelijk maken. Dus laten we daar alstublieft gezamenlijk aan werken en gezamenlijk kritisch blijven. Laten we vragen aan uitgevers/schrijvers om kritiek op een positieve manier aan te nemen en deze niet af te breken. Laten we de Nederlandstalige boekenwereld een klein stukje beter maken door de lat voor iedereen net iets hoger te leggen. Laten we kritisch blijven. Met vriendelijke groet Gaos |
CategorieënArchieven
Juli 2019
twitter
goodreads
|
