Wat lezen we nu?
We zijn weer een maand verder en dus is het weer tijd voor een ‘wat lezen we nu’-special. Veel van ons waren druk of deden mee aan NaNoWriMo, dus dat heeft óf geresulteerd in procrastinatie waardoor we veel boeken lazen óf we lazen weinig tot niks. Lees snel verder om erachter te komen welke!

SOPHIE
Ik verzuip in woorden en ik ben even vergeten hoe je moet zwemmen. Ik ben druk bezig met NaNoWrimo en daarnaast werken, studeren en lezen is toch een beetje teveel van het goede. Ik blijf me krampachtig vasthouden aan mijn zondag waar ik standaard tot halverwege de middag in bed lig te lezen, maar alsnog gaat het niet zo vlot. Ik las Iskari: De gevangen koningin en herlas die daarna nog drie keer helemaal. Waarvan twee keer in hetzelfde weekend. Ondertussen grijp ik naar dat boek als ik even wil ontspannen en dan pak ik mijn favoriete hoofdstukken erbij. Daarnaast las ik ook een aantal recensie exemplaren waarvan Tot in de Dood als enige nu online staat.

LOUISE
Op het moment heb ik mezelf in de schaamteloze pleziertjes gegooid door de Schaduwjagerboeken te herlezen. Wat misschien niet zo hoog literair is - of geschikt voor mijn leeftijd (iedereen is zo jong!) maar ik heb er wel lol om. Op het moment lees ik boek 5, de Stad van Verloren Zielen.
Verder heb ik deze maand ongelooflijk veel dingen gelezen, want ik had tijd en ik was schrijfontwijkend gedrag aan het vertonen vanwege NaNoWriMo:
Stad van Gevallen Engelen
Iskari: de laatste Namsara
De Bane Kronieken
The Hate U Give
What If It’s Us
Origin
Beste van deze lijst: Iskari: de laatste Namsara. Slechtste van deze lijst: waarschijnlijk Origin, maar dat komt omdat ik het einde nogal tegen vond vallen. O, en overigens, The Hate U Give is echt een aanrader voor ongeveer iedereen die ik kan bedenken.

PHOENIX
Vanwege NaNoWriMo las ik bar weinig, maar het is me wel gelukt om Iskari: de gevangen koningin uit te lezen! De recensie van Sophie en mij staat inmiddels online, dus ga ik er niet te veel op in, maar oh wat was hij weer goed. Ik hou van de wereld en de personages. Verder ga ik heel, heel, héél langzaam door de Mortal Engines. De schrijfstijl werkt me toch meer tegen dan ik dacht. En ik ben begonnen in The Seven Deaths van Evelyn Hardcastle. Tot nu toe leest het heel fijn! Het heeft een ouderwetse schrijfstijl die perfect past bij de setting en het plot van het verhaal.

IANTHE
Zoals ieder ander ga ik gewoon NaNoWriMo als excuus gebruiken, ook al lees ik normaal ook niet zoveel omdat ik steeds bezig ben met schrijven en die twee dingen uit dezelfde batterij komen. Ik heb alle Fence issues deze maand herlezen, geschreven door de lieftallige C.S Pacat die ook de briljante Captive Prince trilogie heeft gecreëerd. Daarnaast ben ik begonnen in Over Wezenloze Zielen, al ben ik natuurlijk helemaal niet ver ondanks dat de schrijfster (Merel De Keyzer) geweldig is en ik al verliefd ben op meerdere van haar werken. En tot slot begon ik in Girls of Paper and Fire van Natasha Ngan, een boek dat zo slecht begon dat ik meerdere malen overwogen heb om het gewoon op te geven en hem terug te sturen naar de winkel zodat ik voor dat geld een ander boek kan kopen. Ik begin te denken dat ik YA maar gewoon volledig op moet geven en me in plaats daarvan moet storten op NA en Adult. Per slot van rekening zijn alle boeken waar ik geobsedeerd door ben, LGBTQ+ NA boeken, dus… misschien is het gewoon een teken. Tot zover mijn quarterlife crisis. 

LIVIA
Ik las vooral Star Wars fanfictie - geloof mij, dat is gemiddeld beter dan wat er de laatste tijd uitkomt. #bitter Daarnaast las ik ook Instinct van Anita Henriët - recensie komt ooit nog. Kan wel zeggen dat de gevoelens hierover in het algemeen positief zijn. Ook las ik enkele hoofdstukken van Black Butler, maar nu moet ik dus weer een maand wachten op de nieuwe. Oh, en ook Damn, Honey. Dit boek moet verplichte literatuur worden op scholen.

LEA
Ik doe al maanden een poging om door ‘The Scarlet Letter’ van Nathaniel Hawthorne heen te komen. Het is echt een goed boek, daar niet van, maar ik heb helaas heel weinig energie en tijd om het te lezen. Vandaar dat ik nog steeds ergens rond pagina 30 hang. Verder ben ik begonnen in ‘67 seconden’ en hoewel ik moet toegeven dat ik ook daar niet ver in ben, hoop ik die stiekem nog snel de laatste dag van deze maand uit te lezen, of anders begin december. Ik moet echt meer gaan lezen, maar prioriteiten stellen is moeilijk, zeker als je leven bestaat uit essays en school....
erken.

​Achterflap
Er waren eens twee zussen, die door een bijna onbreekbare band voor eeuwig aan elkaar verbonden waren. Als ze boos werden, versplinterden spiegels. Als ze blij waren, bloeiden er bloemen. Het was magie waar ze zuinig op waren, totdat Essie omkwam bij een vreselijk ongeluk, en haar ziel in deze wereld werd opgesloten.

Roa komt uit de struiklanden, een gebied dat jarenlang is onderdrukt door de koning van Firgaard. Het leek dan ook de perfecte kans toen Dax, haar jeugdvriend en kroonprins van Firgaard, haar om hulp smeekte om zijn vader af te zetten. Roa beloofde Dax en zijn zus Asha te helpen met een leger, als hij haar koningin zou maken.

Nu is Roa een ongeliefde struiklandkoningin, ver van huis en getrouwd met de jongen die verantwoordelijk was voor het ongeluk van haar zusje. En het ergste: Dax komt zijn gemaakte beloftes niet na, en haar volk lijdt nog steeds.

Dan doet zich een kans voor om alles recht te zetten, een kans voor Roa om te ontsnappen, haar volk te redden en haar zus te wreken.

Ze hoeft alleen maar de jonge koning te vermoorden.

Cover & flaptekst
De covers van deze serie zijn werkelijk prachtig getekend en geven de boeken zoveel sfeer. Het is ook super dat je bij elk boek een poster erbij krijgt - dat is toch weer een extraatje dat het extra leuk maakt. Wel hadden we het qua posters mooier gevonden als de cover van dit boek als poster gemaakt zou zijn, omdat we dit beter vinden passen bij de vorige poster. Maar dat is slechts een detail.

De achterflap spoilert hier en daar een beetje - bijvoorbeeld dat Dax zijn beloftes niet nakomt? - maar de laatste twee zinnen maakten voor ons beiden dat we het boek absoluut moesten hebben, zo sterk vonden we deze.

Inhoudelijke recensie
Na ontzettend genoten te hebben van Iskari - de laatste Namsara kijken we allebei uit naar het vervolg. En De Gevangen Koningin heeft niet teleurgesteld. De schrijfstijl - én vertaling - is nog net zo aangenaam als in het eerste deel. Het is simpel, leest vlot, en heeft sfeervolle beschrijvingen er tussendoor die je helemaal meenemen naar de woestijn of de medina. Door de schrijfstijl vlogen we in een mum van tijd door het verhaal heen. 

Roa is een geweldige YA-heldin. Ze bezit iets veel YA-personages missen: onzekerheid. Ze is nog jong en weet niet op alles de antwoorden, ondanks al haar pogingen, en daar zit ze ontzettend mee. Haar onzekerheid zit haar vastberadenheid echter niet in de weg. Roa strijdt het hele boek door voor haar volk en haar zusje, ook al maakt ze af en toe de verkeerde keuzes. In sommige recensies zagen we dat lezers Roa niet krachtig genoeg vonden, zoals Asha. In ons optiek is ze dat wel. Roa’s empathisch vermogen zorgt ervoor dat ze twijfelt over wat de juiste keuze is om te maken. Dat is geen teken van zwakheid. Daarbij past het bij haar leeftijd - wij twijfelen ook dagelijks over van alles en nog wat - dus het zou juist gek zijn als ze níét twijfelt. 

En het zal misschien niet verbazingwekkend zijn, maar Dax is óók een geweldig personage. Zijn zachtaardige karakter is verfrissend in een YA-boekenwereld vol arrogante en zelfverzekerde jongens. Net zoals Roa is Dax erg empathisch en probeert hij het juiste te doen. Net zoals zij doet hij dit niet zonder soms te falen. En toch zijn het hele verschillende personages. Roa wil niet zwak lijken, Dax vindt dat geen probleem. Roa is meer rechtdoorzee, terwijl Dax subtiel en sluw is. Dat maakte de dynamiek tussen hen fantastisch. (En de romantische scènes tussen hen waren ook echt een 10/10, overigens. Niet te grafisch, zodat jongere lezers het ook kunnen lezen én het vermeldt dat seks geen pijn hoort te doen terwijl veel vrouwen denken dat dit erbij hoort).

De bijpersonages waren ook erg goed uitgewerkt. Misschien nog wel beter dan in het eerste deel, omdat niet meer ‘de broer van’ en ‘het nichtje van’ (in dit geval van Asha) maar echt een eigen persoon met eigen doelen en wensen. Niet elk personage was even goed uitgediept, maar dat stoorde ons geenszins. 

Er zitten bepaalde clichés in het boek, net zoals in het eerste deel, zoals het ‘kut we moeten zoenen om niet ontdekt te worden’-cliché en het nephuwelijk, maar dat werkte in dit geval. En stiekem vonden we het ook wel leuk. (Wie houdt er nou níét van af en toe wat cliché scènes? Het is vertrouwd. Het is fijn). O ja, en de zoenscène was daarbij bovengemiddeld goed. Dat verdient ook een applausje. 

We moeten het toch weer benoemen: er zit veel diversiteit in het verhaal met betrekking tot huidskleur en dat vinden we zoals altijd top. Het was fijn om te zien hoe organisch en natuurlijk dit in het verhaal werd verwerkt, zonder er de nadruk op te leggen. (Hoewel nadruk in bepaalde gevallen natuurlijk wél weer nodig is). Als het goed is waren alleen de skrals blank en zij vervulden geen grote rol in het verhaal. 

Tot slot
De Gevangen Koningin is een spannende, vlot leesbare high fantasy die fantastisch voortbouwt op het eerste deel in de serie. Het heeft verfrissende nieuwe personages met een toffe dynamiek tussen hen en menselijke eigenschappen, maar behoudt tegelijkertijd de sfeer en het gevoel dat in het eerste deel van de serie werd geïntroduceerd. (Al misten we de draken. Draken zijn geweldig. Er kunnen nooit genoeg draken in het verhaal zitten). Alleen al het feit dat Sophie het boek drie keer heeft gelezen en er geen genoeg van kan krijgen, zegt genoeg: dit boek verdient niet minder dan vijf sterren.

​
Achterflap
Daan en Roza zijn al jaren goede vrienden. Net als hun vriendschap zich tot iets diepers transformeert, slaat het noodlot toe: na een avond stappen worden ze slachtoffer van een auto-ongeluk. Hierdoor belandt Roza in een rolstoel en hangt het leven van Daan aan een zijden draadje. De klap van het ongeluk heeft de deur naar de gave die Daan al jaren angstvallig verborgen houdt, opengeslagen. In een diepe slaap waaruit hij misschien niet meer zal ontwaken, krijgt hij een waarschuwing van gene zijde. 

​
Liefde blijft altijd bestaan... zelfs tot in de dood.


Deze recensie is een aan de hand van een exemplaar dat wij geleverd hebben gekregen door de uitgever. Wij hebben getracht dit onze mening niet te laten beïnvloeden. Deze recensie bevat spoilers.

Cover, titel en flaptekst
De achterflap op de paperback start met een stukje dialoog. Een stukje dat weliswaar meteen mijn aandacht trok, maar ook meteen een ontzettend zoetsappige sfeer oproept die sommige mensen in het verkeerde keelgat kan schieten. Daarna volgt het stuk dat ook hierboven te lezen is, het trekt me eigenlijk wel. Ik vraag me eigenlijk dan ook af waarom ik dit boek niet eerder heb opgepakt en ik denk dat het door de cover komt. De doelgroep van dit boek lijken me de young-adult lezers en ik vind persoonlijk deze cover niet heel aansprekend voor jongeren. Ik vind dit meer een cover voor een doktersroman of een boeketreeks en dat lijkt me niet de doelgroep hier. De achterflap lijkt ook niet helemaal te kloppen, want Daans diepe slaap is maar een klein subplot in vergelijking met Roza’s verlamming en in eerste instantie zit zij niet eens in een rolstoel. In dat opzicht wordt er daar wel wat gespoilerd.

Inhoudelijke recensie
Het eerste wat mij opviel aan dit boek was het bovengemiddeld grote lettertype in vergelijking met wat normaal wordt aangehouden voor een young-adult of volwassenen boek. Op zich deed dit het boek een kinderlijke sfeer geven, maar het maakte het boek wel minder intimiderend. Daarnaast zijn de hoofdstukken redelijk kort (maar een pagina of vier) en is het boek sowieso maar tweehonderd pagina’s. Zo op het eerste oog had ik dan ook gedacht dat ik dit boek op een avond zou uitlezen, maar ik heb er uiteindelijk om en nabij de twee maanden over gedaan. Een deel zal ermee te maken dat er twee points of view zijn en daar ben ik geen fan van, maar een groot deel ligt aan bepaalde aspecten die mij voor de borst stootte. Hieronder zal ik deze aspecten noemen, zodat toekomstige lezers voor zichzelf kunnen afwegen of dit zogenaamde deal-breakers voor hen zijn.

Om maar eens met een positieve noot te beginnen. De schrijfstijl in dit boek is bovengemiddeld goed. Ik lees de laatste tijd steeds meer oorspronkelijk Nederlandse verhalen en zelden ben ik een verhaal tegengekomen dat zo vlot leest. Debora Elisabeth is een zeer talentvolle schrijfster en ik ben zeer onder de indruk van de soepelheid die in het boek zit.

In het eerste hoofdstuk las ik dat Daan half Mexicaans is en amberkleurige wangen heeft en dit vond ik eigenlijk ook meteen heel erg tof. Ik ben dol op boeken met diverse personages. De meeste boeken hebben alleen blanke hetero's en mogelijk christelijke personages en elk boek dat daar ook maar een beetje van afwijkt, maakt mij blij. Ik vond het alleen een beetje gek dat hij al zijn eigen auto heeft, als hij nog op de middelbare school zit. Daan zit op de HAVO en hoewel ik me kan herinneren dat mensen in hun examenklassen hun rijbewijs haalden, kan ik me niet herinneren dat iemand een auto had, laat staan een sportieve Audi.

Vervolgens trok ik mijn wenkbrauwen op bij de beschrijvingen van de personages. Het vrouwelijke hoofdpersonage staat naakt voor het raam, benoemt haar zandloper figuur en noemt Daan een prins Abudala. Daan wordt meerdere malen geobjectiveerd en praktisch aangerand, zelfs door een zuster. Aan de hand van de beschrijvingen dacht ik eigenlijk dat Daan en Roza al een koppel waren. Er wordt immers in hoofdstuk twee al gesproken over wilde seks en een heel elftal aan kinderen. Dit boek is daarmee naar alle waarschijnlijk beter geschikt voor de wat oudere YA-lezers. Tevens ook omdat er wordt gesproken over een vijftienjarige die te oud is voor klieren, maar iedereen die nog mensen in die leeftijdscatogorie kent, weet dat broers en zussen daar nog een stuk langer mee doorgaan. Ik betwijfel ook of het zandloperfiguur van Roza iets is waar alle onzekere tieners nog eens extra met hun neus op gedrukt dienen te worden.

Daan en Roza hebben dus zoals eerder aangegeven nog geen relatie als het boek begint. Het noodlot waar de achterflap het over heeft, vindt plaats rond pagina 50 als we al op een kwart van het boek zitten en net na hun eerste kus. Normaal erger ik me eraan als dingen die in de achterflap vertelt worden zover in het boek pas gebeuren, maar door Debora Elisabeth haar schrijfstijl had ik daar nu niet zoveel last van.

Ik vond het omschrijven van de verlamming heel intens. Ik schrok van de heftigheid ervan en vond het bij vlagen misschien overdreven, maar toen ik hier dieper over na ging denken, werd ik echt geraakt. Al vraag ik mij wel af hoe realistisch het is dat ze de dag naar haar operatie alweer gevoel in haar benen heeft en tevens seks.

Er zit veel gedegen onderzoek of ervaring in dit boek. Ik merkte wel dat alle gegeven informatie niet zomaar uit de lucht gegrepen was. Tegenwoordig zijn er veel boeken die maar gewoon wat doen en de kennis die ik in dat opzicht uit dit boek kon halen, was verfrissend. 

Dan nu de punten waar ik kritiek op had.

Allereerst Mara. Letterlijk alles aan haar was verschrikkelijk. Ik besef mij heel goed dat ze de slechterik in dit verhaal was, maar een beetje grijzer had ik niet erg gevonden. Regelmatig vroeg ik me af waarom Roza en zij vriendinnen waren. Mara is een in en inslecht persoon die de jongen waar ze verliefd op is, nog net niet seksueel aanrandt. Roza denkt er ook aan om Daan zonder enige reden in zijn kont te knijpen, maar zij doet het tenminste niet. Mara veroorzaakte het auto-ongeluk waardoor zij overlijd en Roza en Daan gewond raken, omdat ze hoopte dat Roza zou overlijden zodat zij Daan voor zichzelf zou hebben en zelfs na haar dood probeert ze Daan bij haar te krijgen. Roza heeft na het overlijden van Mara geen enkel contact met haar ouders, maar ik kan me echt niet voorstellen dat je beste vriendin zonder reden zo’n hekel aan je heeft. Al is Roza toch van mening dat Mara het verdiende om dood te zijn. Mara maakte in dat opzicht echt dat ik Roza ook bijna verachte. Daans opa spreekt van een afkeurend: “vrouwen,” als er niet met Mara te praten valt. Sowieso vind ik dat er veel negatieve zinnen richting vrouwen in dit boek zitten. In het revalidatiecentrum doet Daan bijna alsof Roza een trofee is door te zeggen dat hij de knappe arts die haar helpt in een rolstoel wil slaan. Dat is niet sexy! Ik dacht dat we de thrope dat vrouwen samen lusten over een jongen zo’n vijf jaar terug achter ons hadden gelaten. De girl-on-girl hate in dit boek maakte me gewoon verdrietig. Ik kan alleen maar denken aan al die jonge meisjes die denken dat ze elkaars concurrentie zijn, in plaats van elkaars bondgenoten.

Vervolgens de relatie van Daan en Roza. Ik begrijp dat zij al tien jaar bevriend zijn, maar mijn hemel wat ging hun relatie snel. Zelfs als je al zolang vrienden bent, ga je niet meteen over seks praten of over houden van, toch? Ze slapen ook bijna elke avond samen. Een relatie is een hele andere fase dan een vriendschap en simpelweg omdat je al zolang vrienden bent, betekent toch niet per se dat je relatie ook meteen in de vijfde versnelling dient te staan? De scènes waarin Roza en Daan seksuele handelingen verrichten, waren… bijzonder. Roza geeft ook nadat ze wakker wordt uit haar coma en denkt dat Daan niet meer in leven is, dat zij net zo goed dood kan gaan. Ze probeert haar adem in te houden zodat ze overlijdt. Ze wil niet leven om haar familie, maar om Daan. Iets dat ik persoonlijk wel verontrustend vond. We zijn ook al over de helft van het boek als Roza het nodig vindt om haar ouders te vertellen dat Daan en zij een relatie hebben. Dit is nadat Daan haar in het bijzijn van haar familie kust.

Tot slot ergerde ik me nog het meest aan alle racistische opmerkingen in dit verhaal. De zuster die Roza helpt heeft een donkere huid en een hoofddoek en meteen is Roza verbaasd over haar ‘oer-hollandse’ naam. Ze had verwacht dat de zuster eerder een naam als Fátima of Hakima zou hebben. Dat zijn stereotypen.

Oer-Hollands:       
heel erg Hollands of Nederlands; zeer Hollands of Nederlands; typisch Hollands of Nederlands; in hoge mate kenmerkend voor Holland of Nederland.

Dit begrip is voor voorwerpen, niet voor mensen. Hiermee worden dingen bedoeld als klompen of tulpen, Maar tulpen zijn Turks en klompen Frans. Als deze voorwerpen al niet eens helemaal op Nederland van toepassing zijn, waarom bepaalde typen mensen dan wel?

De chirurg die geïntroduceerd wordt komt uit Azië. Roza denkt dat hij Chinees is, maar hij kan net zo goed Indonesisch of Japans zijn, want zij heeft geen idee. Ze scheert hier een heel continent over een kam. Als je ziet hoeveel verschillen er binnen landen al zijn, hoe kun je dan zeggen dat een heel continent op elkaar lijkt? Daarnaast zegt ze dat ze zijn achternaam niet eens kan verstaan, laat staan uitspreken en daaruit blijkt nogmaals hoe jammer het is dat Roza als personage niet meer cultureel onderlegd is. Of dacht ze soms dat mensen uit Azië haar achternaam (Van Zomeren) makkelijk vinden? Hierna maakt ze voor bijna een hele pagina lang zijn accent belachelijk. Artsen die in Nederland gestudeerd hebben en zijn opgegroeid spreken gewoon goed Nederlands en artsen die dat niet doen, hebben Nederlands als hun tweede en mogelijk zelfs derde taal. Kun je het je voorstellen dat je besluit in het buitenland te gaan werken als chirurg, een van de moeilijkste beroepen die er bestaat en dat al je patiënten dan je accent belachelijk maken terwijl jij hun taal hebt geleerd? Ik til echt heel zwaar aan dit deel van het boek en mijn leesplezier was in een keer weg. Hoe goed er ook rekening werd gehouden met de gevoelens van een lichamelijke beperking, hoe weinig eerbied ik merkte voor mensen met niet-Nederlandse roots. 

Tot slot
Ik heb heel erg nagedacht over het aantal sterren dat ik dit verhaal wilde geven. Qua schrijfstijl en het plot wilde ik in eerste instantie voor drie gaan. Het is immers een vermakelijk verhaal en het steekt absoluut niet slecht in elkaar. Een van de laatste hoofdstukken met daarin de nodige actie trok me echt het verhaal in. Het punt is echter dat ik mij niet over mijn kritiekpunten heen kan zetten. Ik weet dat dit voor sommige mensen geen dealbreakers zijn, maar voor mij wel en daarom heb ik besloten om het verhaal slechts twee te geven. 

Dag 4 op de boekenbeurs was weeral vrij kort: vandaag stond enkel de meet en greet met Maud Vanhauwaert en andere stadsdichters op het programma. (de uitgebreide bezoeken zijn voor het weekend, waarin ik dat ga gebruiken als excuus om studie-ontwijkend gedrag te kunnen vertonen). Natuurlijk keek ik uit naar een gesprek met Maud, de stadsdichteres van Antwerpen en grote naam in de slam poetry scène. Dat is in mijn jonge carrière als obsessieve poging doener tot spoken word een van de weinige mensen waar ik al enorm veel van gehoord heb maar die ik nog nooit echt had zien optreden. Zeker omdat ik vooral in Antwerpen de honneurs waarneem, vind ik dat nog steeds best wel een prestatie van mezelf.

Jammer genoeg heeft zij last minute moeten afzeggen en dan sta je daar plots met mensen die je amper kent. Ja, van David Troch (Gent) had ik al eens gehoord en toen hij zei dat hij naast stadsdichter in Gent ook achter de schermen bij Creatief Schrijven werkte, wist ik waarom, maar Tanja Verhelst (Brugge) en Luc C. Martens (Deinze)?  Toegegeven, ik ben niet van de streek en kende hen niet, maar hun voordracht in het begin verklaarde volledig waarom juist zij gekozen waren als stadsdichters. Het waren rake gedichten die de steden gewoon vatten en zelfs als buitenstaander voelde ik me even thuis.

Maar hoe word je dat nu? Stadsdichter?
“Je wordt gevraagd,” was het antwoord van alle drie, waarna ze een beetje rondkeken naar wie het woord ging nemen. “En ze verwachten meteen antwoord als je daar dan op het bureau van de schepen van cultuur staat,” grinnikt Luc Martens die de ongemakkelijke stilte doorbreekt.
“Bij mij was het een telefoontje, maar ja, ze verwachtten meteen antwoord en dan denk je van ja waarom ook niet,” vult David Troch al lachend aan. Wat volgt is een twee uur durend gesprek over allerhande zaken. Tanja Verhelst blijkt eigenlijk een illustratrice te zijn, maar door haar kleine werkjes die ze combineerde met teksten, is ze opgepikt door de organisatie die in Brugge de stadsdichter kiest en zo geschiedde.
Het concept stadsdichter stond in alle drie de gevallen voor iemand die de stad moest zien te vatten in woorden en daarbij ook nog eens zo veel mogelijk mensen erbij zien te betrekken. Dat gaat van verzen op de schorten van helpers bij een eetfestijn tot voordrachten bij wandelingen in het donker en gedichten in het rouwregister van Luc Devos (Gorki).
​Ondanks dat het niet de meest gemakkelijke taak bleek te zijn. (“Stadsbesturen blijven bureaucratisch: als je iets wilt weten, moet je overal achteraan lopen,” moppert Luc Martens met directe bijval van Tanja Verhelst), zijn ze er alle drie in geslaagd om hun taak meer dan goed te doen.
Want stadsdichter zijn houdt veel meer in dan enkel hier en daar een gelegenheidsgedichtje te schrijven.
“Naast zes gedichten per jaar, heb ik ook workshops gemaakt zodat ik in scholen jongeren aan kon zetten tot slam poetry en poëzie en daar kwamen de meest creatieve dingen uit,” lacht Troch bij de herinnering.
“Ik heb in Deinze opmerkelijke plekjes aan de Leie gekoppeld aan seizoenen en zo drie jaar lang elke maand een gedicht voorgesteld in cafés met daarbij een kunstwerk van iemand in de buurt,” vertelt Martens trots. “Ondanks dat poëzie zo een klein publiek trekt, hadden we toch elke keer weer veertig tot tachtig man.”
 Ondanks dat het soms moeilijk was om de functie in te vullen, blijkt dat geen al te groot probleem te zijn voor de drie dichters.
Het is niet altijd gemakkelijk, klinkt het, en ook lang niet altijd je beste werk omdat het een doel moet hebben, maar de deadline is de beste inspiratie!
Dat ze het allemaal opnieuw zouden doen, ook nu ze wel weten wat het inhoudt, zegt zeker genoeg!  

Jammer dat er in mijn dorp geen dichter is, anders zou ik me meteen kandidaat stellen!