Damn, Honey - het eerste pamflet dat uitgeverij Blossom Books uitgaf in reactie op het boek Tired, but sexy. But Tired van Jamie Li. In het boek van Jamie Li werd onder andere geschreven dat vrouwen maar ‘zin moeten maken’ als hun vriend zin heeft in seks. Want, ja, mannen moeten nu eenmaal hun zaad kwijt en vrouwen dienen dan maar te helpen. Niet volgens Damn, Honey die kort maar krachtig aangeeft: vrouwen moeten helemaal niks.

Wat jullie misschien niet verrast is dat we ook een groepschat hebben die niet stilstaat. Damn, honey was de laatste tijd een van de punten die elke dag terugkwam, dus we besloten er een discussiebericht van te maken. Heb jij (net als wij) het boek gelezen? Laat dan zeker hieronder weten wat jij ervan vindt! Wij beginnen alvast met onze mening te geven:

Lea:
Damn, Honey is een van die boeken die ik eigenlijk aan iedereen aan zou raden. Niet alleen mensen die in aanraking zijn geweest met seksuele intimidatie, niet alleen meisjes die zich zelfbewust en onzeker voelen, en zeker niet alleen vrouwen of meisjes in het algemeen. Het heeft goede boodschappen voor iedereen en ik weet zeker dat ook iedereen er iets van kan leren. Tegenwoordig zijn er zoveel dingen in onze maatschappij die als normaal gezien worden, die eigenlijk gewoon niet oké zijn. Ik heb ook het gevoel dat mensen met heel veel weg kunnen komen. Het is goed om mensen te horen zeggen dat nee, het niet oké is als mensen je catcallen of op welke manier dan ook seksueel intimideren en dat nee, je echt niet dun hoeft te zijn om je mooi te voelen. Die stem mag wat mij betreft zelfs nog best wat harder schreeuwen.  

Sophie:
De cover van ‘damn, honey,’ is prachtig. Niet zo gek dus dat ik nadat ik de achterflap las, besloot om hem te preoderen bij mijn boekhandel. Ik heb nergens spijt van. Zonder twijfel is het mijn best besteedde zes euro ooit. Soms weet je dingen namelijk wel, maar moet je ze ook nog even horen, of in dit geval lezen. Ik ben zo positief over dit pamflet.
Ik heb blogs zien schrijven dat je je niet moet laten afschrikken door de feministische tekst op de voorkant, maar laten we wel wezen, dit pamflet is niet feministisch. Niet in de directe vorm in ieder geval. Dit pamflet roept niet op om te vechten tegen de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen of tegen vrouwenbesnijdenissen, maar het roept wel op om geen ene fuck te geven om wat andere mensen van jou vinden en hoewel dat niet direct feministisch is, is het wel iets dat zoveel vrouwen, maar ook mannen moeten horen. (oké, stiekem is het wel feministisch, maar je snapt mijn punt. De subtitel laat het heftiger klinken dan het is)
Dit pamflet kaart dingen in onze samenleving aan die crue, onrechtvaardig en ronduit raar zijn en het doet het op zo’n persoonlijke manier dat je meeleeft en de schrijvers wilt knuffelen. Ik heb zelden over zulke krachtige vrouwen gelezen die mij vertelden dat ik ook krachtig kon zijn. Kijk, dit boek roept namelijk niet direct op om te vechten, maar indirect wel degelijk, als je na het lezen van dit pamflet nog niet boos bent en durft te beweren dat seksisme niet meer bestaat, word ik gek.
De opbouw van dit pamflet sleurt je mee vanaf de eerste bladzijde, we zien hoe haat voor lichaam uiteindelijk niet alleen je kleding maar ook je relaties en rest van je leven beïnvloeden. We gaan steeds dieper tot er geen weg meer terug is. Misschien zijn sommige zinnen een beetje heftig voor mensen die een eetstoornis hebben gehad. Mijn partner legde het boek weg omdat het met ‘body positifity’ begon en hij het gevoel had dat dit boek niet voor hem was, maar er staan zoveel dingen in die hij ook moet lezen.
Er zijn zoveel jonge meisjes (en ook jongens) die dit boek nodig hebben om te weten dat je prachtig bent zoals je bent en je kunt dragen wat je wilt, want wat als mensen gaan oordelen? Laat ze lekker.
Dit pamflet noemt twee dingen die ik vroeger moest horen en ik ben zo blij dat er nu mensen zijn die dit al eerder weten: Er bestaan meer seksualiteiten dan heteroseksualiteit en het is zoooo belangrijk om je eigen grenzen in de gaten te houden. Geweldig.
Ik denk dat we niet hoeven te discussiëren over dit boek, maar dat iedereen weet dat het een plek nodig heeft in onze huidige maatschappij. Natuurlijk zijn er gebreken en vond ik sommige informatie te persoonlijk en ronduit ongemakkelijk om te lezen, maar taboes zijn toch maar iets van vijftig jaar terug.

Katie:
Een schattig, klein en roze gekleurd boekje. Ik had dit boekje eigenlijk nog maar één keer voorbij zien komen online, en had het boek van Jamie Li ook niet gelezen (maar goed ook, want ik had het boek prompt weggegooid bij het lezen “Maak maar zin als je man er zin in heeft.”)
Ik las het in de trein; misschien niet de allerbeste plek om dit te lezen. Nee, lees het lekker thuis op de bank of in je bed, maar de trein kan ik niet aanraden voor dit boek. Bij enkele stukken was ik maar dolblij dat men niet wist wat er in stond, want ik kreeg het toch wel een beetje benauwd toen ik las over ervaringen met het experimenten met je lichaam. Ik bedoel, je zou het maar lezen en een bekende tegenkomen. “Hé, wat lees jij nou?”
Nope. Geen aanrader voor in de trein. Maar goed, waar je het boek wilt lezen is iets waar je zelf de keuze in moet maken, maar daar ben je hier niet voor.
Damn, Honey is een ongelofelijk goed en realistisch boek. Als jij geen zin hebt, doe je het toch gewoon lekker niet? Ik vond het fantastisch. Mensen deelden hun eigen ervaringen en het was prachtig, omdat het écht was. Ik kon alleen maar hard knikken toen ik las dat je moest dragen wat je zelf wilden, dat meisjes zelfverdediging krijgen terwijl de jongens gymles krijgen (waar slaat dat trouwens op, leer je handen thuis te laten, dan hoef ik niet meer stom te leren hoe ik hard stop moet zeggen of iemand onderuit moet halen bij een gymles!). Dan ben ik nog niet eens begonnen over het brillen stuk. Zelf draag ik ook al vier of vijf jaar een bril en ik krijg minstens een keer per week - of vaker - de vraag waarom ik geen lenzen draag. Omdat ik gewoon niet wil, punt uit! Laat me lekker doen wat ik zelf wil, toch?  Daar draait Damn, Honey helemaal om en wat ben ik het me ze eens. Een goed, zalig, feministisch boek! Oh, en pluspunt, de cover is absoluut beeldig.
Eerlijk? Ik kreeg gewoon een beetje tranen in de ogen en hoop, dat er toch nog mensen zijn die het wél fatsoenlijk kunnen zien en vinden dat al jij geen zin hebt, je het ook niet moet maken. Dat je moet doen waar je zelf zin in hebt.

Mijn conclusie is dat Damn, Honey een lekker motiverend en positief boek is. En daar mogen er bést wel wat meer van zijn in de wereld, vind je ook niet?

Gaos:
Ik las dit boek op zo’n dag waarop je denkt dat de wereld je haat. Dan bedoel ik niet gewoon haten, maar haten met passie. Het regende, ik had ruzie met mijn zussen, ik had honger en enorme spierpijn van een training die ik eigenlijk niet echt aankon (maar groepsdruk en niet willen onderdoen voor de jongens want mijn ego kon dat niet aan, you know). Het liefst van alles was ik onder mijn deken gekropen, volledig uitgeput. Maar de wereld haatte me met passie die dag, dus op het moment dat ik me languit op mijn bed legde, zei mijn brein doodleuk ‘Hé, jij gaat het komende uur nog niet slapen.’. Dus daar lag ik dan, uitgeput en gefrustreerd, bijna in tranen totdat ik besefte dat ik een paar dagen terug naar de boekhandel was geweest en dit kleine pamflet meegenomen had. Feel good, het klonk zo goed en ondanks dat ik enorm sceptisch was, kon ik het maar proberen. De wereld haatte me toch, dus als het slecht was, kon ik dat er ook nog wel bijnemen.
Het ding is, het was niet slecht, integendeel: het was ongelooflijk aangenaam! Meer zelfs: toen ik iets meer dan een uur later de laatste pagina doorbladerde, sloot ik het boek, glimlachte ik gelukzalig naar de voorkant, heb ik me omgedraaid en ik ben direct in slaap gevallen. Misschien haatte de wereld me dan toch niet zo hard en dat had alles met Damn Honey te maken. Het pamflet wijst terecht volledige fouten aan die door de gemiddelde man (inclusief mijn vader) bestempeld wordt als hypersensitieve, feministische prietpraat en toch was ik het eens met elk woord dat er gezegd wordt en dat begint al met de achterflap. Het is bullshit dat nafluiten gezien moet worden als een compliment, ik ben het beu om te horen te krijgen dat ik te dik ben om iets te dragen (dat zie ik zelf ook wel en exact dat is ook een probleem). Ondanks dat ik al grote stappen naar zelfliefde gezet had dit jaar (fuck de wereld enzo), was dit boek een grote stap vooruit. Van seksualiteit, naar zelfbeeld, naar feminisme op een positieve manier en nog zoveel meer. De getuigenissen waren grappig, ontwapenend en met de vinger op de zere plek op elk moment en dat maakt het juist zo zalig, confronterend en motiverend tegelijkertijd! Dus ik besluit dit met een boodschap voor deze hele aardkloot: beste wereld, voor je opnieuw besluit om me te haten, lees dit boek en denk dan nog eens opnieuw na.

Conclusie:
Iedereen van ons die ‘Damn, Honey’ las, was positief verrast. Dit boek is een aanrader. Koop het, koop het nu, want misschien heb jij het niet nodig, maar dan is er vast iemand in je omgeving die het stiekem doorbladert op je toilet en waarvoor een wereld opengaat.

Heb jij er ook een mening over? Laat deze dan zeker en vast hieronder achter!

P.S. Als je vragen hebt: don't be shy!