Recensie: Iskari: de gevangen koningin

​Achterflap
Er waren eens twee zussen, die door een bijna onbreekbare band voor eeuwig aan elkaar verbonden waren. Als ze boos werden, versplinterden spiegels. Als ze blij waren, bloeiden er bloemen. Het was magie waar ze zuinig op waren, totdat Essie omkwam bij een vreselijk ongeluk, en haar ziel in deze wereld werd opgesloten.

Roa komt uit de struiklanden, een gebied dat jarenlang is onderdrukt door de koning van Firgaard. Het leek dan ook de perfecte kans toen Dax, haar jeugdvriend en kroonprins van Firgaard, haar om hulp smeekte om zijn vader af te zetten. Roa beloofde Dax en zijn zus Asha te helpen met een leger, als hij haar koningin zou maken.

Nu is Roa een ongeliefde struiklandkoningin, ver van huis en getrouwd met de jongen die verantwoordelijk was voor het ongeluk van haar zusje. En het ergste: Dax komt zijn gemaakte beloftes niet na, en haar volk lijdt nog steeds.

Dan doet zich een kans voor om alles recht te zetten, een kans voor Roa om te ontsnappen, haar volk te redden en haar zus te wreken.

Ze hoeft alleen maar de jonge koning te vermoorden.

Cover & flaptekst
De covers van deze serie zijn werkelijk prachtig getekend en geven de boeken zoveel sfeer. Het is ook super dat je bij elk boek een poster erbij krijgt - dat is toch weer een extraatje dat het extra leuk maakt. Wel hadden we het qua posters mooier gevonden als de cover van dit boek als poster gemaakt zou zijn, omdat we dit beter vinden passen bij de vorige poster. Maar dat is slechts een detail.

De achterflap spoilert hier en daar een beetje - bijvoorbeeld dat Dax zijn beloftes niet nakomt? - maar de laatste twee zinnen maakten voor ons beiden dat we het boek absoluut moesten hebben, zo sterk vonden we deze.

Inhoudelijke recensie
Na ontzettend genoten te hebben van Iskari - de laatste Namsara kijken we allebei uit naar het vervolg. En De Gevangen Koningin heeft niet teleurgesteld. De schrijfstijl - én vertaling - is nog net zo aangenaam als in het eerste deel. Het is simpel, leest vlot, en heeft sfeervolle beschrijvingen er tussendoor die je helemaal meenemen naar de woestijn of de medina. Door de schrijfstijl vlogen we in een mum van tijd door het verhaal heen. 

Roa is een geweldige YA-heldin. Ze bezit iets veel YA-personages missen: onzekerheid. Ze is nog jong en weet niet op alles de antwoorden, ondanks al haar pogingen, en daar zit ze ontzettend mee. Haar onzekerheid zit haar vastberadenheid echter niet in de weg. Roa strijdt het hele boek door voor haar volk en haar zusje, ook al maakt ze af en toe de verkeerde keuzes. In sommige recensies zagen we dat lezers Roa niet krachtig genoeg vonden, zoals Asha. In ons optiek is ze dat wel. Roa’s empathisch vermogen zorgt ervoor dat ze twijfelt over wat de juiste keuze is om te maken. Dat is geen teken van zwakheid. Daarbij past het bij haar leeftijd - wij twijfelen ook dagelijks over van alles en nog wat - dus het zou juist gek zijn als ze níét twijfelt. 

En het zal misschien niet verbazingwekkend zijn, maar Dax is óók een geweldig personage. Zijn zachtaardige karakter is verfrissend in een YA-boekenwereld vol arrogante en zelfverzekerde jongens. Net zoals Roa is Dax erg empathisch en probeert hij het juiste te doen. Net zoals zij doet hij dit niet zonder soms te falen. En toch zijn het hele verschillende personages. Roa wil niet zwak lijken, Dax vindt dat geen probleem. Roa is meer rechtdoorzee, terwijl Dax subtiel en sluw is. Dat maakte de dynamiek tussen hen fantastisch. (En de romantische scènes tussen hen waren ook echt een 10/10, overigens. Niet te grafisch, zodat jongere lezers het ook kunnen lezen én het vermeldt dat seks geen pijn hoort te doen terwijl veel vrouwen denken dat dit erbij hoort).

De bijpersonages waren ook erg goed uitgewerkt. Misschien nog wel beter dan in het eerste deel, omdat niet meer ‘de broer van’ en ‘het nichtje van’ (in dit geval van Asha) maar echt een eigen persoon met eigen doelen en wensen. Niet elk personage was even goed uitgediept, maar dat stoorde ons geenszins. 

Er zitten bepaalde clichés in het boek, net zoals in het eerste deel, zoals het ‘kut we moeten zoenen om niet ontdekt te worden’-cliché en het nephuwelijk, maar dat werkte in dit geval. En stiekem vonden we het ook wel leuk. (Wie houdt er nou níét van af en toe wat cliché scènes? Het is vertrouwd. Het is fijn). O ja, en de zoenscène was daarbij bovengemiddeld goed. Dat verdient ook een applausje. 

We moeten het toch weer benoemen: er zit veel diversiteit in het verhaal met betrekking tot huidskleur en dat vinden we zoals altijd top. Het was fijn om te zien hoe organisch en natuurlijk dit in het verhaal werd verwerkt, zonder er de nadruk op te leggen. (Hoewel nadruk in bepaalde gevallen natuurlijk wél weer nodig is). Als het goed is waren alleen de skrals blank en zij vervulden geen grote rol in het verhaal. 

Tot slot
De Gevangen Koningin is een spannende, vlot leesbare high fantasy die fantastisch voortbouwt op het eerste deel in de serie. Het heeft verfrissende nieuwe personages met een toffe dynamiek tussen hen en menselijke eigenschappen, maar behoudt tegelijkertijd de sfeer en het gevoel dat in het eerste deel van de serie werd geïntroduceerd. (Al misten we de draken. Draken zijn geweldig. Er kunnen nooit genoeg draken in het verhaal zitten). Alleen al het feit dat Sophie het boek drie keer heeft gelezen en er geen genoeg van kan krijgen, zegt genoeg: dit boek verdient niet minder dan vijf sterren.

---

Phoenix en Sophie