Recensie: Truth or Dance

Achterflap
Hoe ver ga jij voor je danscarrière?

Truth or Dance. Zo heet de groepschat waar ballerina’s India, Lisa, Nikki en Zoë opeens aan worden toegevoegd. De meiden denken dat het een schoolproject is, waarbij ze door opdrachten uit te voeren kans maken op de hoofdrol in de eindvoorstelling van het conservatorium. Maar de opdrachten van Truth or Dance zijn bizar en soms zelfs ronduit gevaarlijk. De vriendinnen willen niets liever dan dansen, maar zijn ze bereid om daarvoor hun vriendschap op het spel te zetten? En misschien zelfs over lijken te gaan?

Het eerste mysterieuze en zenuwslopende deel van ‘Truth or Dance’, een trilogie over de duistere kanten van de balletwereld. Voor young adults.

Met het tweede  deel van de trilogie dat deze week verschijnt, vonden wij van Kladblog het wel eens tijd worden om het eerste veelgeprezen deel te lezen! 

Cover & achterflap
De cover past perfect bij het boek en de sfeer die het wil oproepen. Je weet meteen dat het met ballet te maken heeft en dat het een thriller is. Het is ook een erg gave foto en de titel staat er simpel, maar duidelijk op. De achterflap trekt eveneens de aandacht en is duidelijk in wat het boek belooft. Alleen toch een beetje jammer dat het een Engelse titel is voor een Nederlands boek. Over het algemeen vinden we de cover en achterflap een stuk leuker dan die van Fataal Spel, dus dat is leuk om te zien.

Inhoudelijke recensie

We hadden veel goede recensies gelezen en waren dus enorm benieuwd naar wat het resultaat daarvan zou zijn. Jammer genoeg leefde het niet op tegen onze verwachtingen en dat begon al bij de karakters. Vaak voelden de personages alsof het papieren schimmen van mensen zijn en komen ze niet volledig tot leven. Het helpt ook niet dat ze niet altijd slimme keuzes maken en zo vreemde indrukken geven op de lezer door de vreemde conclusies die ze maken in combinatie met hun kortzichtigheid. Dat helpt op zijn beurt weer niet voor de geloofwaardigheid van het verhaal. Zo hebben we het hele verhaal door moeite om India te peilen, omdat we ze niet goed kennen buiten het feit dat ze van ballet houdt. En ja topsport is obsessief, maar zelfs topsporters die met de wereldtop meedraaien hebben een leven buiten hun sport.

Het verhaal mist mede door de karakters ook de diepgang die je eigenlijk wel hoopt tegen te komen in YA. Veel dingen zijn ongenuanceerd en dat doet het vaak meer aan een jeugdboek dan aan YA denken. Dit gebrek aan nuance komt het meest duidelijk voor in het feit dat de personages elkaar constant schaamteloos bodyshamen. Dat kan, want dat hoort zeker bij deze wereld, maar dan moet er wel genuanceerd worden en doordat dat niet gebeurt, maakt dit het vrij tot zeer toxisch. Als de lezers van dit boek dit als de norm van omgang gaan zien omdat het zo haveloos neergezet is, dan is dat in elk mogelijk geval geen goed ding. Wat dit betreft draagt ook de te simpele schrijfstijl bij aan het gebrek van duiding die dit thema nodig heeft. Je kan het niet zomaar in een boek gooien en zeggen dat dat normaal is, zeker als je met absurde gewichten voor zestienjarige meisjes gaat gooien alsof het niks is. Voor mensen die aanleg hebben voor eetstoornissen wordt dit zo erg in het gezicht gewreven dat je er moeilijk langs kan kijken. Zeker als op het einde een van de meisjes afgewezen zou worden omdat ze te dik is, terwijl ze nota bene 50 kg weegt. Dit plus het feit dat er duidelijk gehint wordt naar een eetstoornis (overgeven is echt niet de eerste fase), het hoofdstuk erna alles in orde is en de vriendinnen op geen enkel moment vragen of het oké is, of ze zich al iets beter voelt of iets dergelijks, doet het lijken alsof het zomaar opgelost kan worden. Ook het feit dat de vriendinnen geen serieuze hulp aanbieden, maar zeggen dat alles opgelost kan worden door ‘een andere pil’ geeft een heel erg fout beeld van hoe je om moet gaan met een eetstoornis.

Bodyshaming kan en moet in boeken voorkomen. Zeker omdat iedereen weet dat de balletwereld hier heel hard in is, maar dan nog kan het ook zodanig benoemd worden als gevaarlijk voor het zelfbeeld van mensen en niet zo genormaliseerd zoals hier. Hetzelfde geldt voor eetstoornissen, want de achteloosheid die in dit boek tentoon gespreid wordt kan wel degelijk gevaarlijk zijn voor jonge lezers die niet zien dat dit niet oké is, maar het als een norm nemen. Zeker omdat er geen enkel moment gezegd wordt dat het eigenlijk niet oké is hoe die meisjes met elkaar omgaan en dat zou ook niet geloofwaardig zijn, omdat ze het allemaal bij elkaar doen.

Dat terzijde kunnen we het wel appreciëren dat er geen romantiek als hoofdlijn was, maar het echt om het verhaal draaide. Oké, de bijpersonages hebben wel onderling relaties, maar India zelf niet en er is meer focus op de dynamiek van vriendschappen met alle spanningen die de onderlinge strijd tussen de meisjes oplevert en dat is wel tof.

Het is ook in veel opzichten een verbetering ten opzichte van Fataal spel. De situaties zijn over het algemeen realistischer en de personages hebben in elk geval een distinctieve karakter, ook al zijn ze nog niet compleet levendig. Ook is er meer een spanningsopbouw. Bij Fataal Spel misten we de rustmomenten, die zitten er hier wat meer in.

Tot slot
We hebben lang gediscussieerd tussen één, twee en drie sterren en uiteindelijk besloten om er 2 te geven, want door het element van de bodyshaming vonden sommigen dat twee eigenlijk het absolute maximum was, dus vandaar het compromis.

Het verhaal is nu eenmaal meeslepend en ondanks de ongeloofwaardige dingen en de papieren karakters, leest het wel heel vlot weg. Dat laat niet weg dat sommige zaken niet oké zijn op de manier dat ze gebracht worden. Er is werk aan de winkel als we dit goed willen zien komen tegen het einde van de trillogie.

---

Gaos en Phoenix