|
IANTHE
Ik had deze maand heel wat voornemens, maar ik heb ze lang niet allemaal waargemaakt. In het licht van Pride heb ik natuurlijk alleen maar LGBTQ+ boeken gelezen. Red, White and Royal Blue van Casey McQuiston heb ik eindelijk deze maand uitgelezen—een New Adult met m/m romance met een biseksueel, POC hoofdpersonage. Ook heb ik mijn all-time favorite trilogie herlezen: Captive Prince van C.S Pacat, bestaande uit Captive Prince, Prince's Gambit en Kings Rising, met een m/m romance waarvan het hoofdpersonage ook biseksueel en POC is. Daarnaast heb ik ook de short story collection The Summer Palace and Other Stories gelezen. En, hoewel ik niet aan deze boeken toegekomen ben, wil ik ze toch een shoutout geven: de All For The Game trilogie van Nora Sakavic, bestaande uit The Foxhole Court, The Raven King en The King's Men, een New Adult met een zeer diverse cast waar ik ongelooflijk veel van hou. Daarnaast vond ik de m/m Young Adult Carry On van Rainbow Rowell ook een leuk boek, en het tweede deel, Wayward Son, komt dit jaar uit. En ik wilde Girls of Paper and Fire, een Young Adult POC f/f van Natasha Ngan ook eindelijk lezen, maar dat is er niet van gekomen. Tot slot ben ik begonnen in Luck in the Shadows, het eerste deel in de Nightrunner serie van Lynn Flewelling, een m/m fantasy serie. FENNA Als eerste boek van deze maand heb ik ‘Uitzonderlijk’ van Colleen Hoover gelezen. Deze lag al een hele tijd op mijn stapel en nu ben ik er eindelijk aan toegekomen. In het begin vond ik het verhaal moeilijk in te komen, maar aan het eind wilde ik nog niet dat het afgelopen was. Er zaten weer een paar mooie plotwendingen in zoals ik die van Colleen gewend ben. Dit is waarom zij een van mijn favoriete schrijvers is. Omdat juni ook pride month was, besloot ik naar de bieb te gaan voor een lgbtq-boek. Er lag er namelijk geen meer op mijn stapel. Helaas is het aanbod van mijn bieb niet heel groot en liep ik uiteindelijk naar buiten met ‘Alles wat je lief is’ van Nicola Yoon. Eh ja, er komt geloof ik wel in iets van twee hoofdstukken een personage voor dat homo is. Missie mislukt dus (al zitten er in ‘Uitzonderlijk’ ook lgbtq-personages, dus ik heb toch iets in thema gelezen). Als laatste boek van de maand ben ik begonnen in ‘Abby en Blake’ van Debra Eliza Mane. Ik wil namelijk meer new adult van Nederlandse bodem lezen en toevallig had mijn bieb de boeken van deze schrijfster dan weer wel. PHOENIX Afgelopen maand las ik allereerst Dolores Dolly Poppedijn van Thomas Olde Heuvelt. Het was het eerste boek dat ik van hem las en ik was onder de indruk van zijn manier van schrijven, alleen moet ik toegeven dat ik het me iets té luguber was allemaal. Ergens verwachtte ik al dat ik dat zou vinden, want horror is helaas niet mijn genre. Om mezelf op te vrolijken na dit intense boek, las ik daarom Fake it till you Break it van Jenn P. Nyugen. Een schattige contemporary (romcom) met POC hoofdpersonages (Koreaans-Amerikaans, geloof ik). Vlak daarna vloog ik door De Executie van Daniëlle Bakhuis. Een spannende thriller met een dystopische setting als decor. Heel tof! Verder ben ik bezig in City of Brass van S.A. Chakraborty, een fantasy gebaseerd op de Islamitische mythologie en het Midden-Oosten (Egypte). En There’s something about Sweetie van Sandhya Menon, nóg een fluffy contemporary met POC hoofdpersonages (Indiaas-Amerikaans). Stiekem wil ik nog heel graag Red, white & Royal Blue van Casey McQuiston lezen om de pride-maand mee af te sluiten, want om eerlijk te zijn heb ik schandalig weinig LGBTQ+ boeken gelezen - oké, eigenlijk niks? - deze maand en wauw, shame on me. SOPHIE Juni was natuurlijk Pride month en Kladblog had een readathon. Deze maand dook ik mijn LHBTQIA+ boeken in en god, wat heb ik ervan genoten. Ik las ‘These witches don’t burn’ van Isabel Sterling die ik preorde, Deposing Nathan van Zack Smedley, We are Okay van Nina Lacour. Ik herlas Red White and Royal blue van Casey McQuiston zo’n drie keer. En ‘We set the dark on fire’ van Tehlor Kay Mejia ook. ‘The seven husbands of Evelyn Hugo’ van Taylor Jenkins Reid werd herlezen en heck, ik herlas ‘I wish you all the best’ van Mason Deaver ook want die is prachtig. Ik las ‘Going of script’ en “Queens of geek’ van Jen Wilde. En met ‘Let’s talk about Love’ van Claire Kann streepte ik alle Kladblog uitdagingen af. Deze boeken zijn natuurlijk allemaal Engels, maar ook Aristoteles en Dante ontdekken de geheimen van het universum van Benjamin Alire Sàenz werd herlezen en ik las een aantal LHBTQIA+ manuscripten van Nederlandstalige auteurs die nog niet verschenen zjin. Sommige boeken vond ik beter dan anderen. Sommige vond ik slecht anderen geweldig, maar allemaal lieten ze me een deel van mezelf ervaren dat ik jarenlang in boeken mistte. LIVIA Juni is pride dus ik las Red, White and Royal Blue. Geef mij al die positieve gay cuteness, thank you. (Ook, de schrijfster is heel pretty, just saying.) Daarnaast lees ik nu I Wish you all the best!
0 Reacties
Je kent het wel. Het hele verhaal lang heb je spanning opgebouwd tussen je twee hoofdpersonages. Ze zijn langzaam voor elkaar gevallen en bezwijken nu onder de vlinders in hun buik. En dan komt daar het moment dat ze seks willen hebben. Tja, hoe pak je dat aan? Tip 1: Vergeet je moeder en ga ervoor Het schrijven van seksscènes kan heel leuk zijn, maar het is zeker niet altijd makkelijk. Vooral niet als je in je achterhoofd hebt dat je moeder dit misschien wel ooit gaat lezen. Voor zover ik weet bestaat er nog geen waterdicht recept om immuun te raken voor de druk en de schaamte die dit bij de meeste mensen oproept. Het enige wat ik kan adviseren is om gewoon de scène te schrijven voor jezelf, met de gedachte dat je later alles nog kunt aanpassen. En misschien vindt je moeder je boek wel helemaal niet leuk genoeg om door te lezen tot aan de seksscène. Dat is tenminste wat ik mezelf altijd probeer voor te houden. Tip 2: Het beestje een naam geven Deze tip heb ik enigszins van Lisette Jonkman (uit haar boek ‘Schrijven, kreng!’) gejat. Maar omdat het mij hielp bij het schrijven van mijn eerste seksscènes wil ik het wel delen. Het kan namelijk helpen om van tevoren te bedenken welke woorden je wel of niet wilt gebruiken. Want ja, piemel is toch eigenlijk best een raar woord. En hoe noem je de geslachtsdelen van de vrouw dan? Poes klinkt zo alsof je seks hebt met je huisdier. Als je van tevoren hebt bedacht met welke termen je wel kunt leven, hoef je daar tijdens het schrijven niet meer constant over na te denken. Dat maakt het makkelijker om je concentratie bij het verhaal te houden en de scène er in één keer uit te schrijven. Tip 3: Maak er geen circus van Naar mijn mening wordt seks in boeken niet altijd even realistisch afgebeeld. Vandaar deze tip. Onrealistische seks kan best spannend zijn, maar het leidt alleen maar tot teleurstellingen als lezers het zelf thuis willen proberen. Bovendien zullen lezers zich veel sneller herkennen in realistische seks en met de personages meevoelen. Seks gaat niet altijd soepel. Er komen nou eenmaal veel plakkerige lichaamsdelen bij kijken. Daarbij komt ook nog dat lang niet alle vrouwen kunnen klaarkomen van alleen penetratie, terwijl ik dit in boeken toch nog regelmatig voorbij zie komen. Kortom: vergeet de acrobatenstandjes en dompel je onder in het zweet. Dit waren mijn drie tips voor het schrijven van seksscènes. Heb je zelf nog meer ideeën? Laat het dan gerust achter in een reactie zodat we van elkaar kunnen leren. Fenna AchterflapZestig seconden. Zeven verdiepingen. Drie regels. Een wapen. Will staat 67 seconden in de lift naar beneden, met in zijn broekband een pistool. Zijn broer Shawn is vermoord, en Will weet wat er van hem verwacht wordt. Niet snitchen. Niet huilen. Wraak. Cover & achterflap In het begin vonden wij de cover van 67 seconden eigenlijk maar meh. Het trok ons niet echt. Hij was zo grijs. Echter, hoe langer we dit boek in handen hebben en hoe langer we er naar kijken, hoe beter we hem vinden. Niet alleen geven de liftknoppen duidelijk aan waar we ons bevinden, maar je gaat langzaam maar zeker ook steeds meer aandacht besteden aan de jongen op de achtergrond. Een jongen die wegspoelt tegenover cijfers en opeens vraag je je dan af: waarom? Het grijs op de voorkant weerspiegelt ook heel erg en eigenlijk zagen wij de jongen pas toen we het boek een keer in de zon lazen. Inhoudelijke recensie We hebben erover nagedacht om deze recensie in vrije vers te schrijven, maar durfden het uiteindelijk toch niet aan. Toch zijn er niet veel woorden nodig om dit boek te beschrijven. Vertaler Maria Postema heeft ook in het Nederlands het verhaal prachtig kunnen verwoorden. 67 seconden is een gedurfd boek om te vertalen. Nederland loopt qua diversiteit nogal achter, vrije vers is hier niet heel erg populair en het hoofdpersonage wil een moord plegen. Met een aantal woorden per pagina komen we echter achter zijn verhaal en doordat er maar zo weinig woorden zijn, komt elke met kracht binnen. Dit is een verhaal dat ons meeneemt in een wereld die anders is dan die van veel Nederlanders. Een verhaal dat je bij de strot grijpt, en net zoals The Hate U Give al eerder deed, je recht in de ogen aan kijkt om te zeggen: “nu kun je niet meer wegkijken. Dit gebeurt.” En veel Nederlanders, laten we zeggen alle Nederlanders, hebben dat nodig. In alle eerlijkheid is deze recensie waarschijnlijk een puinhoop want er zijn gewoon geen woorden die vatten hoe indrukwekkend en aangrijpend dit boek is. Het gaat over familie, keuzes, verwachtingen en rolpatronen. Het heeft een sterke boodschap, maar ook een open einde om je eigen beeld mee in te kleuren. Want wat het hoofdpersonage Will na die 67 seconden doet, dat weten we niet. We kunnen alleen hopen voor het beste, wat dat dan ook is. Tot slot Dit boek brengt een stem in de Nederlandstalige boekenwereld die we nog niet hadden. Als vrije vers je ligt of je wilt het eens een kans geven dan is dit zeker een must-read. Erg indrukwekkend en prachtig vormgegeven. Vijf sterren. de leden van kladblogIk heb het wegens zeer lang kunnen uitstellen om Netflix te betalen om mijn wekelijkse portie series te gaan verslinden. (kuch zeer legaal kuch) en de uiteindelijke reden hiervoor is een serie waarvan hoogstwaarschijnlijk niemand ooit gehoord heeft. Pose. Om dit duidelijk te maken: zelfs Sophie, degene bij Kladblog die me arm gaat krijgen door de hoeveelheid new/upcoming releases van queer en LGBTQIA+ boeken die ze me ELKE DAG (zonder overdrijven) doorstuurt, had er nog niet van gehoord! Dat zegt iets en toch is hij in Amerika fel aan het groeien. Hoe weet ik dat? Ik ben hem beginnen kijken omdat ik toevallig Janet Mock zag terwijl ik door de pride sectie van Ellentube aan het scrollen was (ja ik doe dat, want instant cry and good feelings. Ellen is a hero). Ik hoorde haar praten en dacht ‘dju, moet ik toch eens gaan checken.’ Toen dat ik hem niet direct vond en erachter kwam dat het volledig op netflix stond, dacht ik dan ook ‘fuck it, let’s do this’. Dus ja, ik betaal officieel voor mijn series (of toch vanaf volgende maand) en laat me één ding zeggen: ik heb er letterlijk nul spijt van. En dat is allemaal door Pose. Oké, waar gaat dit over: Pose gaat over de trans, gay en bi community in New York jaren 80-90, meer bepaald over de Ballroom culture, de harde wereld waar vogueing en posing de manier is om zo ‘real’ mogelijk te zijn en een naam voor jezelf te creëren met behulp van de nodige portie extravaganza en uitgesproken queerness die van het scherm spat. De zogenaamde ‘huizen’ nemen het elke week tegen elkaar op om zo krachtig mogelijk ten tonele te verschijnen en om op het einde van het jaar de titel ‘mother of the year’ aan hun mother/father te kunnen geven. Competitie gegarandeerd en hij is nog hard ook, want het is een wereld waarin iedereen de beste wil zijn! Waar deze serie zo mooi in slaagt, is om de schrijnendheid van de situatie bloot te leggen op een manier waardoor je hoop krijgt, een manier waardoor je de straat op wilt trekken en met borden wilt gaan zwaaien. Op geen enkel moment schuwt het de pijnlijke momenten. HIV, discriminatie, drugs, verstoting en armoede zijn een soort adagium dat overal constant in de lucht en toch is er die kracht die de personages tonen. Het beste voorbeeld hiervan is ‘mother’ Blanca Evangelista. Nadat er HIV bij haar wordt vastgesteld, wilt ze niet bij de pakken blijven zitten en besluit ze haar eigen huis op te starten: the house of Evangelista, waar haar ex-mother Electra Abundance (house of Abundance ndvr) niet zo happy mee is. Dat is dan ook zacht uitgedrukt. Met de hulp van Pray Tell (magnifiek neergezet door Billy Porter, praise the lord), krijgt ze nieuwe leden en slaagt ze erin om haar huis doorheen het seizoen op te bouwen, met de nodige tegenstand, totdat ze een waardige deelnemer is. Die strijdvaardigheid, afgewisseld met soms schrijnende beelden, maken van deze serie een underrated parel! Het is extra, het is gay, het is ambitieus en het is prachtig en eigenlijk heb ik er niet meer over te zeggen dan kijk het en huil met mij mee, elke aflevering opnieuw. Oh ja, nog voor het tweede seizoen van start is gegaan, is het al vernieuwd voor een derde. Is dat een teken om het nu direct te gaan kijken? Ik zou zeggen van wel, want Hollywood is het dit keer duidelijk met mij eens! Gaos Vrienden, verliefdheid, sociale media, zelfbeeld, een veranderend lichaam... opgroeien kan behoorlijk ingewikkeld zijn. De bekende comic Chrostin geeft in dit boek grappige en heldere antwoorden op alle (levens)vragen waar je mee worstelt, zoals: * Hoe kom ik op voor mezelf? * Wat gebeurt er met mijn lichaam? * Waarom stinken mijn oorbellen? * Hoe kan ik gezond én lekker eten? * Kan ik overleven op instantnoedels? * Hoe ga ik om met trollen en pestkoppen? * Wat moet ik doen met een gebroken hart? * Hoe kan ik van mezelf (leren) houden? Sommige meisjes houden niet van roze is dé survivalgids die je nodig hebt om de puberteit en het leven door te komen. Cover & achterflap Om te beginnen vind ik de striptekeningen van Christina de Witte erg leuk. Chrostin heb ik op internet al vaker voorbij zien komen. De cover is verder niet heel bijzonder – niet al te druk, maar op een bepaalde manier wel sprekend en uitnodigend. Op de voorkant worden prikkelende vragen gesteld die worden behandeld in het boek en die er in ieder geval voor zorgen dat je de achterflap gaat lezen. De achterflap zet heel goed de sfeer en het doel van het boek neer: het beantwoorden van levensvragen waar tieners mee kunnen zitten op een komische, duidelijke manier. Ik werd zelf erg enthousiast van de flap, omdat het én herkenbaar én grappig was (‘kan ik overleven op instantnoedels’. Spoiler alert: nee). Door de comic laat het gelijk al een hoge mate van body positivity zien, waar ik natuurlijk helemaal voor ben. Inhoudelijke recensie Het moment dat ik dit boek in handen kreeg, was ik echt dolenthousiast. Het idee dat er een ‘survivalgids’ was geschreven voor jonge meiden vond ik echt fantastisch, helemaal omdat het zulke herkenbare onderwerpen waren waar de zestienjarige versie van mijzelf echt wat aan gehad had. Het relativeert – iets wat ik achteraf toch niet zo goed kon, maar geeft ook praktische tips over bijvoorbeeld paniekaanvallen bij stress. In het boek zijn tevens links naar websites toegevoegd die extra informatie kunnen geven over bepaalde onderwerpen, wanneer de lezer die nodig mocht hebben. Echter ging dit af en toe wel op een belerende wijze, waardoor het af en toe misschien niet helemaal lekker over komt. Het boek was op bepaalde vlakken zeer herkenbaar, maar gaf ook nieuwe inzichten. Ik wist bijvoorbeeld nooit dat oorbellen konden stinken (ik was oprecht verbaasd) en het was voor mij ook goed om weer eens te horen hoe belangrijk het is om gezond te eten. Wat ik jammer vond aan het boek, was de toon die af en toe gezet werd. Hoewel de schrijfster zegt – en echt wel probeert. ben ik van overtuigd – om meisjes die het boek lezen hun eigen mening te laten vormen, is er wel zeker een bepaalde lijn te vinden van de mening die je volgens De Witte moet hebben. Een voorbeeld is het stuk over de vleesconsumptie. Natuurlijk ben ik er van bewust dat de vleesindustrie een grote stempel drukt op onze uitstoot, maar om zo hard te stellen dat de vleesindustrie alleen maar slecht is, is me wat te zwart-wit. Er zijn ook tussenvormen, zoals bio vlees (en dan niet per se bij de plaatselijke Appie vandaan, maar bijvoorbeeld van koopeenkoe.nl). In het boek is er lang niet altijd ruimte voor het ontwikkelen van een eigen mening of een genuanceerde afweging van verschillende meningen, wat ik jammer vind. Verder ben ik wel te spreken over het feit dat er onderwerpen als feminisme en diversiteit worden benoemd in het boek. Het is ontzettend belangrijk dat jongeren al op jonge leeftijd leren begrijpen hoe belangrijk het is dat mannen en vrouwen en mensen met verschillende achtergronden, etniciteiten, seksualiteiten en huidskleuren allemaal gelijk zijn en ook zo behandeld moeten worden. Tot slot Vooral bij het eerste deel van het boek had ik een heel sterk gevoel van you go girl en ‘dit is super waar’. Zoals eerder aangegeven is het de toon van het boek die me af en toe tegen staat, waardoor je als lezer af en toe sterk in je schoenen moet staan om te zeggen: ‘maar wacht even, dit kan ook anders bekeken worden’. Wel is het super belangrijk dat dit soort boeken bestaan. Het is een boek die relativeert, met regelmaat een glimlach op je mond tovert en erg praktisch toepasbaar is. Daarom geven we dit boek 3 sterren! Mara Achterflap: Dompel je onder in de wereld van katten en laat je betoveren door de charme en elegantie van deze bijzondere huisdieren. Van de Ragdoll tot de Munchkin, de Noorse boskat en de Bengaal: ontdek de geheimen van de verschillende rassen en waarom die elk op zich zo uniek en vertederend zijn. De prachtige en schattige foto's maken het boek helemaal compleet. Dit is dé ideale gids voor elke kattenliefhebber! Cover en achterflap Dit boek valt zeker wel op in de boekenwinkel. Dit boek is namelijk niet zomaar tussen de planken en is vrij gigantisch. Perfect om je vingers over die enorme kat te laten strijken en aan je eigen katten te denken, zeg nu zelf. Ja, de aandacht trok deze misschien simpele cover echt wel. De achterflap noemt dit boek dé ideale gids voor elke kattenliefhebber en dat lijkt misschien wat fanatiek, maar hey, dit boek beloofd geheimen en die zullen we dan maar moeten ontdekken. De verwachtingen zijn in ieder geval hooggespannen. Inhoud Om te beginnen bij de echte eye-catcher: dit boek ging al vrij snel binnen onze huizen ook de hele familie langs. In gezinnen vol met kattenliefhebbers staarde iedereen naar de prachtige foto’s in dit boek. Dit boek heeft meer dan negentig pagina’s en elke pagina wordt overspoeld door katten in alle kleuren. Dit boek is visueel echt een plaatje. Dit boek heeft een indeling waar wij zelf niet direct aan hadden gedacht, namelijk niet alleen op continent van herkomst, maar ook een speciaal hoofdstuk voor de wat ‘unieke’ exemplaren. Dit maakte het af en toe een beetje bladeren en niet elke kat vonden we op de verwachte plek. Er is duidelijk merkbaar dat de schrijver haar onderzoek heeft gedaan en zich heeft ingelezen. Je zou haar er bijna van verdenken dat ze alle katten zelf ook in huis heeft gehad, zo gedetailleerd spreekt ze over hun persoonlijkheid. Kwamen we dan ook echt achter geheimen zoals in de achterflap werd beloofd? Nee, maar we vonden wel een hoop nieuwe informatie en van sommige kattenrassen hadden we echt nog nooit gehoord. Dit boek zouden wij niet echt dé ideale gids voor elke kattenliefhebber noemen, maar het is zeker een prachtig plaatjesboek voor iedereen die dol is op katten of zijn kennis van een aantal raskatten wil bijschaven. Verwacht geen diepzinnige uiteenzetting van elk ras, ze krijgen immers maar 1-2 pagina’s per keer, of een handleiding over het opvoeden van je eerste kat, maar eerder een boek dat ontspannend is om door te bladeren met een kop thee. Zelfs mensen die geen kattenmens zijn, vallen met dit boek spontaan voor die schattige snoetjes. Conclusie De schrijfster heeft meerdere boeken van dit soort boeken geschreven waaronder ook over paarden en honden (vooral paarden) en wij raden zeker aan om deze ook nog eens te bekijken. Helaas zijn die nog niet in het Nederlands beschikbaar, maar misschien voelt Van Halewijck zich nu aangemoedigd om daar over na te denken. Dit boek is niet perfect, maar visueel kun je er uren over kwijlen. Wij geven dit boek dan ook vier sterren! (Dit boek is niet aan te raden voor mensen die tegen raskatten) De leden van kladblog Achterflap Raaf is een gewoon meisje van zestien. Ze houdt van verhalen en is dol op haar beste vriendin May-Lin. Het enige wat haar leven anders maakt dan dat van de meeste tieners, is dat ze blind is. Gelukkig vertelt May-Lin haar hoe kleuren ruiken en voelen. Zij creëert daarmee een wereld voor hen samen. Dan gebeurt er op een dag iets wat Raafs leven helemaal op zijn kop zet en alle kleuren laat verdwijnen. In een wereld die niet alleen haar kleur maar ook haar glans kwijt is, moet Raaf haar eigen weg zien te vinden. Dit betreft een recensie-exemplaar (Bedankt uitgeverij Moon!), maar dat heeft onze mening niet beïnvloed. In deze recensie worden er een aantal quotes uit het boek aangehaald die als spoiler gezien kunnen worden. Cover en achterflap De cover steekt door de felle kleuren op het wit lekker af. Je ziet jezelf al helemaal aan het zwembad zitten met dit boek in je handen als je in de boekenwinkel staat. Ook de intrigerende titel trekt de aandacht want wat is de geur van groen? Wij denken in ieder geval aan vers gemaaid gras, lentekriebels en zure appels. Als je dan het boek oppakt en de achterflap leest, wordt het toch al iets minder. Pamela Sharon wordt geprezen doordat zij al jarenlang op schrijfsites als Sweek en Wattpad schreef, maar de eerste zin van de achterflap leest alsof het nog steeds op een schrijfsite staat. Begrijp ons niet verkeerd, maar de zin: ‘Raaf is een gewoon meisje van zestien,’ hebben wij ondertussen zo vaak voorbij zien komen dat we er standaard onze ogen voor rollen. De rest van de achterflap maakte het boek voor ons helaas ook een beetje voorspelbaar. Inhoud Tijdens het lezen van de geur van groen merk je dat de schrijfster de beste intenties had. Er zit onder andere een alinea in waarin roze wordt benoemd als kleur voor iedereen - niet alleen meisjes en er is ook zeker een poging gedaan om veel diversiteit en representatie in het boek te verwerken zo missen wij vaak gescheiden ouders in boeken. De creativiteit van de schrijfster komt ook regelmatig tot uiting in de manier waarop er naar kleuren wordt gekeken doorheen het boek. De luchtige en bij vlagen erg simpele schrijfstijl maakt dit een boek waar je zonder moeite doorheen vliegt. Het heeft ook maar 208 bladzijden en hoewel het boek van ons best een pagina of honderd langer had gemogen, worden de aanwezige pagina’s best redelijk gebruikt om Raaf een karakterontwikkeling te laten doorgaan. Zo is ze op het einde van het boek duidelijk zelfstandiger dan in het begin, maar moet je er wel goed naar zoeken. Helaas was het boek het niet voor ons en dat heeft met de volgende punten te maken: Allereerst was het boek zoals we eerder al zeiden redelijk voorspelbaar. Sommigen van ons vonden zelfs dat als je de diversiteit wegdacht, dit verhaal las als eenzelfde boek dat we al honderd keer eerder lazen. Al kan het natuurlijk altijd meer en dacht een van ons in het begin dat het een lesbisch/biseksueel liefdesverhaal zou zijn met zinnen als: “May-Lin werd me afgenomen, maar ik kreeg er Roan voor terug,” en “Lin is mijn verleden, samen met Roan ga ik mijn toekomst tegemoet.” Een van de eerste dingen die ons stoorde aan de geur van groen was het feit dat het hoofdpersonage Raaf zo negatief was tegenover haar therapeut. In een generatie waar therapie nog steeds een bepaald stigma heeft, kan het schadelijk zijn om dit door het hele boek heen op zo’n manier weer te geven. Kijken we bijvoorbeeld naar boeken als ‘I wish you all the best’ van Mason Deaver waarin het hoofdpersonage in het begin ook negatief naar therapie kijkt, maar door het boek heen de waarde ervan inziet dan geeft dat uiteindelijk een veel positiever en minder stigmatisch beeld. Ook de manier waarop Raaf over haar blind zijn spreekt, stootte ons tegen de borst. Dit heeft voornamelijk te maken met, wat ze in het Engels, interne ableism noemen. Interne ableism houdt in dat ook mensen met een beperking negatief over hun beperking denken door de manier waarop dit is geïntegreerd in onze samenleving. Voor ons bleek dat onder andere uit de volgende zinnen: “Ondanks dat ik er best mag zijn volgens Lin, heb ik nog nooit een serieus vriendje gehad. Hoe graag ik ook wil, ik weet dat er weinig jongens zijn van mijn leeftijd zitten te wachten op iemand die blind is en ik kan ze moeilijk ongelijk geven,” “Alsof ik meer was dan dat blinde meisje,” en “Zoveel toekomstperspectieven zijn er niet voor meisjes zoals ik.” Als dit doorheen het boek was tegengesproken, hadden we er misschien minder een probleem mee gehad, maar dat was nu niet het geval. Ook andere personages lijken hierin mee te gaan en zeggen bijvoorbeeld dat Raafs ouders er altijd voor haar zullen zijn omdat ‘je een blinde niet aan haar lot overlaat’. Raafs vriendin May-Lin wordt zelfs vergeleken met een blinde geleidehond. Om door te gaan over May-Lin, wij vonden de vriendschap tussen haar en Raaf uitermate toxic. Dit heeft er onder andere mee te maken dat Raaf van mening is dat zij niet gelijkwaardig zijn. May-Lin brengt doorheen het verhaal ook de nodige girl-on-girl haat (Dáár zijn we zo klaar mee in boeken) en noemt bijvoorbeeld dat Raaf echt niet op Lisa wil lijken, omdat Lisa lijkt op slootwater. Hoewel Raaf aan het einde van het verhaal te kennen geeft dat ze door May-Lin de wereld maar erg eenzijdig zag, spreekt ze zich nergens uit tegen haar en blijft doorheen het boek lovend. Hun vriendschap wordt vooral in positief daglicht gezet door de flashbacks, maar dan is het voor ons eigenlijk al te laat. May-Lin was voor ons geen sympathiek personage en dat komt waarschijnlijk omdat we niet veel over haar te weten komen. Ze blijft een beetje oppervlakkig op alle vlakken. Zo wordt er de hele tijd naar haar gerefereerd als ‘Aziatisch’ terwijl Azië een heel continent is met allerlei verschillende gebruiken en tradities. Om naar iemand te refereren als ‘Aziatisch’ is alsof je naar een Nederlander refereert als ‘Europeaan’. (Eigenlijk nog erger, aangezien Europa zoveel kleiner is dan Azië). Het is oppervlakkig, ook aan de zijde van de auteur, om dit niet te nuanceren en totaal nietszeggend als cultuur. Daarbij trokken we ook ons wenkbrauwen op dat uitgerekend May-Lin, die ‘Aziatisch’ is, niet van Aziatisch eten houdt. Ten eerste bestaan er zoveel verschillende gerechten, dat dit al op zich vreemd is te noemen. Maar het vreemdste is nog wel dat May-Lin opgegroeid is met het eten, aangezien dat haar cultuur/afkomst is. Hoe kan je dan álles waarmee je opgegroeid bent niet lekker vinden? Het boek bevatte meer van dat soort stereotypen, want Raaf noemt bijvoorbeeld wanneer een jongen tegen haar over zijn beste vriend praat dat ze ‘vast nog in zijn kijk-ik-vind-meisjes-heus-wel-leuk fase,’ zit. Ook een van de andere hoofdpersonages Roan vonden we niet altijd even sympathiek. Persoonlijk shipte vrijwel niemand van ons hem en Raaf. Op het moment dat Raaf en hij naar Londen vertrekken zijn we zelfs helemaal het tijdsverloop van het boek kwijt. Was het drie hoofdstukken terug niet nog kerst? Moet Raaf niet naar school? Zitten we al in de voorjaarsvakantie? Minderjarige kinderen hebben toestemming van hun beide ouders nodig om te mogen vliegen en in Raafs geval zijn haar ouders niet op de hoogte van haar reisje. Wij vroegen ons dan ook af of Raaf op dat moment al achttien is, maar hebben werkelijk geen idee. Zo staat op de achterflap dat Raaf 16 is, gaat ze in een flashback eten kopen voor haar 17de verjaardag en er verstrijkt doorheen het boek meer dan een half jaar. In Londen praten Roan en Raaf ook over het krijgen van kinderen terwijl ze elkaar voor ons geval nauwelijks drie minuten kennen. (En nog een kantnota: wie denkt er op die leeftijd al aan kinderen krijgen met degene met wie ze een relatie hebben?). Op een gegeven moment gingen we zelfs twijfelen aan het schooljaar waarin Raaf zich bevond, ja, het voorexamenjaar, maar op welk niveau en zijn mensen dan 16/17/18? Naast die onduidelijkheden en de personages die niet echt tot ons spraken, vonden we de vlotte schrijfstijl niet overal even geslaagd. De dialogen in het boek lazen vaak geforceerd en alsof ze geschreven waren door iemand die niet veel tijd onder tieners spendeert. We lezen tegenwoordig dat auteurs worden aangemoedigd om hun taalgebruik te versimpelen voor tieners, maar niet alleen raden wij dat af, dat was hier ook absoluut niet geslaagd. Zo werden onder andere de woorden bitch, fuck, kut en jezus genoemd, maar kennen wij niemand die zijn beste vriendin na het eerste jaar van de middelbare school nog met ‘bitch’ aanspreekt. Dit nemen we Pamela Sharon echter niet echt kwalijk aangezien vrijwel alle originele Nederlandstalige auteurs hier last van lijken te hebben. Het maakte echter wel dat onze leeservaring per bladzijde minder werd en dat is jammer. Het leek op een gegeven moment meer bedoelt voor volwassenen die YA lezen dan tieners. Ook door zinnen als "Mijn ademhaling maakt wolkjes in de lucht," en "Ik wilde dat ik het standbeeld mocht aanraken. Vanaf een afstand voel ik de koelte van het marmer," maakten onze leeservaring minder. Niet alleen vroegen we ons af of je wolkjes in de lucht kunt opmerken als je niet kunt zien, maar hoe dicht moet je in een museum op een standbeeld staan om het marmer te kunnen voelen? Conclusie Al met al zal dit een boek waarschijnlijk een boel mensen aanspreken, maar het deed het het niet voor ons. Wij geven het helaas daarom ook maar twee sterren. Desalniettemin zijn we benieuwd waar Pamela Sharon in de toekomst mee zal komen want potentie is er met zo’n vlotte pen wel zeker. De leden van KladblogNu Pride Month van start is gegaan en wij een readathon organiseren, hebben natuurlijk veel mensen de intentie om meer boeken te lezen die LGBTQ+ personages hebben. In deze blogpost zullen wij een aantal van zulke boeken noemen. Dit is echt slechts een fractie van alle boeken die er bestaan dus vind je hieronder niet genoeg om je TBR mee aan te vullen, bericht ons dan vooral voor nog meer aanraders! Online zijn er ook altijd nog een boel boeken te vinden, zo kun je bijvoorbeeld meedoen aan een PrideLibrary19 foto challenge waar ook prijzen mee te winnen zijn. Kijk voor de boeken die zij aanraden hier. Sowieso hebben de organisatoren van PrideLibrary19 geweldige blogs om meer aanraders te vinden. De boeken in dit artikel zijn opgesplitst in fantasy en contemporary, waarbij we science fiction bijvoorbeeld onder fantasy hebben geschaad. De meeste van deze boeken zijn ownvoices, dat betekent dat ze geschreven zijn door een auteur met dezelfde seksualiteit, maar dat is niet altijd het geval. Om af te trappen zal ik een non fictie boek aanraden dat de invloed van de LGBTQ+ community en mensen die daar onderdeel van uitmaakten noemt, namelijk Queer, there, and everywhere van Sarah Prager. Voor nog een opfrisser over waarom we pride vieren, kijk hier. Fantasy Girls of Paper and Fire - Natasha Ngan These witches don’t burn - Isabel Sterling We set the dark on fire - Tehlor Kay Mejia Of fire and stars - Audrey Colthurst It’s not like it’s a secret - Misa Sugiera Reign of the Fallen - Sarah Glenn Marsh The Last 8 - Laura Pohl The Devouring Gray - Christine Lynn Herman Als laatste wil ik nog drie boeken aanraden. Allereerst Once & Future van Amy Rose Capetta. Dit is een hertelling van de koning Arthur legende met heel veel representatie die zich afspeelt in de ruimte. Ook The Lost Coast van Amy Rose Capetta heeft veel representatie en gaat net als ‘These witches don’t burn’ over LHBTQ+ heksen. En als laatste The Gilded Wolves van Roshani Chokshi dat zich afspeelt in 1889 Frankrijk. Tijdens Pride verschijnt er ook nog LGBTQ+ boek genaamd All of us with wings van Michelle Ruiz Keil. Ook dit boek is een fantasy. Contemporary We are okay - Nina LaCour Everything Leads to You - Nina LaCour Going Off-Script - Jen Wilde The love and lies of Rukhsana Ali - Sabina Khan Orpheus Girl - Brynne Rebele-Henry Jack of all hearts (and other things) - AC. Lev Rosen Openly Straight - Bill Koningsburg Queens of Geek - Jen Wilde The Brightsiders - Jen Wilde All the Invisible Things - Orlagh Collins Red white and royal blue - Casey Mcquiston Belly up - Eva Darrows The seven husbands of Evelyn Hugo - Taylor Jenkins Reid If I was your girl - Meredith Russo Death Threat - Vivek Shraya Zenobia July - Lisa Bunker I wish you all the best - Mason Deaver Een extra aanrader is Proud van Juno Dawson, dir een bundel is van korte verhalen in meerdere genres door verschillende auteurs. Regelmatig ook gewoon in boekhandels gespot. Ook wil ik Let’s talk about love van Claire Kann nog extra in het zonnetje zetten omdat het over aseksualiteit gaat. Deze seksualiteit wordt vaak ondergesneeuwd. (En het ook gewoon een uitdaging binnen onze readathon) Ook beschikbaar in het Nederlands Op het einde gaan ze allebei dood - Adam Silvera Ari en Dante ontdekken de geheimen van het universum - Benjamin Alire Sáenz De eigenzinnigheden van Leah Burke en Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld - Becky Albertalli We hopen dat jullie hier iets aan hadden. Voor 2020 zijn er al een boel boeken aangekondigd die LGBTQ+ thema’s behandelen en waar wij naar uitkijken, zoals Cementry boys, Only mostly devastated en The Ninth life. En mocht je na pride door al deze boeken heen zijn, verschijnen er ook later in 2019 nog boeken zoals Crier’s War en het nieuwste deel van de mege diverse serie Not Your Sidekick van C.B. Lee. De leden van kladblogMomenteel zitten we in juni en dat houdt in dat pride month van start is gegaan! Pride month is een maand die draait om de LGBTQ+ gemeenschap en aangezien sommige van ons daar zelf onderdeel van zijn en deze maand ons nauw aan het hart ligt, willen we een readathon organiseren. In dit artikel de regels en uitdagingen. Voor het waarom check vooral onze vorige blog. Uitdagingen We hebben in totaal zeven uitdagingen voor deze readathon, die je in willekeurige volgorde kan voltooien. Je hoeft ze niet allemaal te doen (al is het natuurlijk leuk als dat lukt ;) ) en je mag een boek voor meerdere uitdagingen gebruiken. Het gaat er vooral om dat er zo veel mogelijk draagvlak wordt gecreëerd. (Op Nederland YA-markt zijn helaas nog maar weinig boeken met LGBTQ boeken, maar ze zijn er wel! Er zijn twee boeken die gaan over uit de kast komen en deze zijn beide geschreven door een heteroseksuele auteur, in het Engels heb je desnoods meer opties, maar wij raden altijd aan om de Nederlandstalige markt zoveel mogelijk te supporten) Uitdaging #1: Lees ten minste één ownvoices boek van een LGBTQ+ auteur. Dit is belangrijk omdat LGBTQ+ auteurs jarenlang uit de uitgeversbranche zijn geweerd en niet konden schrijven over relaties of personages zoals zijzelf. Ondertussen is diversiteit “hot and happening” en verschijnen er steeds meer boeken met LGBTQ+ personages. Er komen altijd ontzettend veel manuscripten bij uitgevers binnen en niet elk boek kan worden uitgegeven. Ownvoices boeken concurreren met niet ownvoices boeken. In beide boeken komen LGBTQ personages voor en dat supporten we van harte, maar het is belangrijk in deze maand om niet alleen auteurs te supporten die LGBTQ+ personages in hun boeken verwerken, maar ook juist mensen die LGBTQ+ zijn. Zoek vooral boeken met minder bekende seksualiteiten en genderidentiteiten zoals genderfluid of bigender! Uitdaging #2: Lees een boek (dat niet van het contemporary genre is) met LGBTQ+ personages. Deze uitdaging hebben we erin gestopt omdat de meeste boeken met LGBTQ+ personages contemporary verhalen zijn (en dan vaak nog eens over uit de kast komen gaan) terwijl LGBTQ+ mensen natuurlijk overal zijn, ook in werelden waar draken zijn. Uitdaging #3: Lees een boek van een poc auteur met LGBTQ+ personages. Deze uitdaging hebben we erin gezet omdat racisme ook nog steeds een ding is binnen de LGBTQ+ gemeenschap. De Westerse wereld heeft een prominente rol binnen de boekenbranche en poc auteurs moeten het vaak nog vergelden tegenover blanke auteurs. Eeuwig zonde natuurlijk! Daarmee willen we ook deze auteurs die zich inzetten voor de gemeenschap of daar onderdeel van zijn supporten. We zien ze en we zijn dankbaar dat ze er zijn! Uitdaging #4: Lees een boek met een biseksueel hoofdpersonage. Ook binnen de LGBTQ+ community zelf is er veel ‘bi-erasure’. Een biseksueel persoon die een relatie heeft met iemand van het andere geslacht wordt vaker dan ons lief is beschuldigd een ‘faker’ te zijn (gezien hij/zij hetero-passing is) en sommigen daten liever geen biseksueel persoon om gelijkaardige redenen. Ook al zijn al die ideeën bizar. Dus we vinden het wel fijn om eenmaal deze groep nog extra in het licht te zetten. Daarnaast hebben auteurs de neiging om het ‘gay for you’ principe toe te passen en dat is natuurlijk ook zonde! Met biseksueel bedoelen we iemand die niet alleen aangetrokken is tot hetzelfde gender, maar ook tot de genders die dat niet zijn. Uitdaging #5: Lees een boek met een trans of non-binary personage. Deze uitdaging hebben we erin gedaan omdat sommige minderheden ook binnen de gemeenschap minder rechten hebben dan anderen. Er is vaak nog veel onduidelijk en pronouns worden niet serieus genomen. Pride begon met een poc trans vrouw en het is niet meer dan logisch dat we ook deze groep extra aandacht geven! Uitdaging #6: Lees een boek waarin een Aro of Ace personage een belangrijke rol speelt. Aseksualiteit en aromanticiteit worden nog heel vaak overzien en vergeten, terwijl dit ook een valid identiteitsaspect is natuurlijk! Uitdaging #7: Tenslotte vragen we je om een foto te maken van alle boeken die je las, wil lezen of tenminste ontdekte door onze challenge en deze foto op instagram te plaatsen. Ons taggen mag altijd. En een pluspuntje indien je deze boeken op kleurvolgorde zet (in een poging een regenboog te krijgen). (En mocht je ze niet in een regenboog kunnen krijgen, dan weet je welke boeken je hierna moet kopen ;) Mocht je al deze uitdagingen nu zien en geen idee hebben waar je moet beginnen, vrees niet want donderdag plaatsen we een artikel met aanraders! Hoe doe je mee? Gedurende de maand zullen wij als Kladblog updates plaatsen, leessprints organiseren en kijken hoe het met jullie gaat door het gebruiken van de hashtag #kladblogpride2019. Aan het eind van de maand zullen we onze ‘wat lezen we nu’ dan ook helemaal in Pride thema uitvoeren dit keer. Zoals al eerder gezegd, je hoeft echt niet aan alle uitdagingen mee te doen, al lees je maar een boek of een paar bladzijden, het gaat erom dat we stilstaan bij deze speciale maand! De leden van kladblogHet is juni en dat betekent pride. Voor de meesten roept dit een beeld op van vrolijke, kleurrijke parades en 'love is love' slogans, maar hóé is dit allemaal begonnen. Pride is ontstaan in 1970 als herdenking aan de Stonewall-rellen die het jaar daarvoor plaatsvonden. De Stonewall-rellen zijn een van de belangrijkste en grootste mijlpalen in de geschiedenis van LGBTQ+ acceptatie in Europa en Noord-Amerika van de laatste, ik denk, vijfhonderd jaar. Oud-president Barack Obama noemde ze in 2013 als een van de belangrijkste momenten in de strijd naar gelijke rechten voor iedereen. Dus wat zijn de Stonewall rellen? De Stonewall Inn was een homobar in New York. Eind juni 1969 werd deze bar in de Greenwich Village ontruimd door de Metropolitan Police. Het was op dat moment verboden om als LGBTQ+ gemeenschap samen te komen en na jarenlange treiteringen en ook geweldplegingen van de politie besloot het aanwezige publiek terug te vechten. Deze opstand staat bekend als de scheidslijn in de geschiedenis van de LGBTQ+ gemeenschap omdat er nooit eerder weerstand was tegen vernederingen van de politie. Op zaterdagochtend op 28 juni 1969 rond half twee ‘s nachts viel de politie de Stonewall Inn binnen. Deze keer was anders dan normaal doordat de uitbaters van de bar bijvoorbeeld al getipt waren en de controles normaal eerder op de avond waren zodat de bar weer normaal kon draaien op diens ‘piekuren’. Acht agenten, waarvan slechts één in uniform, betraden de bar en gaven te kennen dat niet iedereen gearresteerd zou worden en dat vandaag alleen ‘mensen zonder identiteitsbewijs, degene die gekleed waren in de kledij van het andere geslacht en sommige of alle werknemers’ het doelwit waren. Er zijn meerdere verhalen over hoe de rellen precies begonnen. Zo zou Sylvia Rivera, een vrouwelijke travestiet een fles naar een politieman hebben gegooid nadat deze haar met zijn knuppel een por had gegeven, zou lesbienne Stormé DeLarverie zich verzet hebben toen zij naar een politiewagen werd gebracht en zou Marsha P. Johnson degene zijn geweest die de eerste baksteen gooide. Uiteindelijk braken er gevechten uit en barricadeerde de politie zich in de bar. De (heteroseksuele) folkzanger Dave van Ronk werd vastgegrepen, de bar binnen getrokken en in elkaar geslagen door de politie waardoor de menigte alleen maar meer opgejaagd werd. Er werden parkeermeters als stormram gebruikt om de politie buiten te houden en sommige aanwezigen wilden het pand zelfs in de brand steken. Op een gegeven moment waren er meer dan 2000 demonstranten die flessen en stenen gooiden naar de 400 ingezette politieagenten terwijl ze ‘Gay Power’ schreeuwen. De politie kreeg ondertussen versterking van de Tactical Patrol Force die zich gespecialiseerd hadden in het neerslaan van anti-Vietnam demonstraties. Hoewel ook zij er niet in slaagden de menigte te verspreiden, werden die nacht dertien mensen gearresteerd. Gedurende de nacht selecteerde de politie vrouwelijk uitziende mannen en bekende transseksuelen om in elkaar te slaan. Twee relschoppers liepen door de politie ernstige verwondingen op. De rellen die nacht doofden uiteindelijk uit, maar in de week die volgden, waren er nog meerdere keren opstootjes. In juli werd in New York het Gay Liberation Front opgericht dat later dat jaar ook afdelingen zou krijgen in andere Amerikaanse steden en universiteiten. En exact een jaar na de Stonewall rellen vond de allereerste Pride parade plaats tussen Greenwich Village en Central park liepen tussen de 5000 en 10.000 mensen mee. Pride is dus in eerste instantie een demonstratieve optocht. Tegenwoordig verschilt de definitie van pride per land en periode. Sommige parades demonstreren tegen vervolging, discriminatie en onderdrukking, anderen voor gelijke rechten en het homohuwelijk. De parades in Nederland zijn vooral om de homovriendelijkheid van steden te laten zien en diversiteit en vrijheid vieren. De eerste pride in Nederland was in 1977 en in België in 1979. De grootste parades wereldwijd vinden plaats in Sao Paulo en Rio de Janeiro. Dus wat is pride? Pride is een beweging om de rechten van lesbische, homoseksuele, biseksuele, transgender en andere seksualiteiten en genders die afwijken van de gestelde norm te verstevigen. De burgerrechtenbeweging van de jaren 1950-1960 - waarin zwarte gemeenschappen streden voor dezelfde wettelijke en burgerrechten van hun blanke tegenhangers - heeft hieraan meegewerkt en vaak wordt eerder genoemde Marsha P. Johnson, een poc trans vrouw gezien als de oprichtster van Pride. Pride is belangrijk om homoseksualiteit nog steeds strafbaar is in 72 landen, transgenders in het leger worden geweigerd in de Verenigde Staten en meer dan de helft van alle LGBTQ+ jongeren wereldwijd te maken krijgt met negatieve opmerkingen met betrekking tot hun seksualiteit of gender - Ook in Nederland en België. Pride is dus niet iets waar je heen gaat als je niet alle onderdelen van de LGBTQ+ gemeenschap volledig support. Pride is belangrijk omdat het een van de weinige momenten in het jaar is dat mensen het gevoel hebben dat er een safe space is om volledig zichzelf te zijn. En Kladblog wil daar graag aan meewerken en meer platform creëren. Hoe we dit willen doen? Daarvoor zul je onze social media in het oog moeten houden. Sophie |
CategorieënArchieven
Juli 2019
twitter
goodreads
|
