Pose

​Ik heb het wegens zeer lang kunnen uitstellen om Netflix te betalen om mijn wekelijkse portie series te gaan verslinden. (kuch zeer legaal kuch) en de uiteindelijke reden hiervoor is een serie waarvan hoogstwaarschijnlijk niemand ooit gehoord heeft. Pose.

Om dit duidelijk te maken: zelfs Sophie, degene bij Kladblog die me arm gaat krijgen door de hoeveelheid new/upcoming releases van queer en LGBTQIA+ boeken die ze me ELKE DAG (zonder overdrijven) doorstuurt, had er nog niet van gehoord! Dat zegt iets en toch is hij in Amerika fel aan het groeien. Hoe weet ik dat? Ik ben hem beginnen kijken omdat ik toevallig Janet Mock zag terwijl ik door de pride sectie van Ellentube aan het scrollen was (ja ik doe dat, want instant cry and good feelings. Ellen is a hero). Ik hoorde haar praten en dacht ‘dju, moet ik toch eens gaan checken.’ Toen dat ik hem niet direct vond en erachter kwam dat het volledig op netflix stond, dacht ik dan ook ‘fuck it, let’s do this’.
Dus ja, ik betaal officieel voor mijn series (of toch vanaf volgende maand) en laat me één ding zeggen: ik heb er letterlijk nul spijt van.

En dat is allemaal door Pose.

Oké, waar gaat dit over: Pose gaat over de trans, gay en bi community in New York jaren 80-90, meer bepaald over de Ballroom culture, de harde wereld waar vogueing en posing de manier is om zo ‘real’ mogelijk te zijn en een naam voor jezelf te creëren met behulp van de nodige portie extravaganza en uitgesproken queerness die van het scherm spat. De zogenaamde ‘huizen’ nemen het elke week tegen elkaar op om zo krachtig mogelijk ten tonele te verschijnen en om op het einde van het jaar de titel ‘mother of the year’ aan hun mother/father te kunnen geven. Competitie gegarandeerd en hij is nog hard ook, want het is een wereld waarin iedereen de beste wil zijn!

Waar deze serie zo mooi in slaagt, is om de schrijnendheid van de situatie bloot te leggen op een manier waardoor je hoop krijgt, een manier waardoor je de straat op wilt trekken en met borden wilt gaan zwaaien. Op geen enkel moment schuwt het de pijnlijke momenten. HIV, discriminatie, drugs, verstoting en armoede zijn een soort adagium dat overal constant in de lucht en toch is er die kracht die de personages tonen.

Het beste voorbeeld hiervan is ‘mother’ Blanca Evangelista. Nadat er HIV bij haar wordt vastgesteld, wilt ze niet bij de pakken blijven zitten en besluit ze haar eigen huis op te starten: the house of Evangelista, waar haar ex-mother Electra Abundance (house of Abundance ndvr) niet zo happy mee is. Dat is dan ook zacht uitgedrukt. Met de hulp van Pray Tell (magnifiek neergezet door Billy Porter, praise the lord), krijgt ze nieuwe leden en slaagt ze erin om haar huis doorheen het seizoen op te bouwen, met de nodige tegenstand, totdat ze een waardige deelnemer is.

Die strijdvaardigheid, afgewisseld met soms schrijnende beelden, maken van deze serie een underrated parel! Het is extra, het is gay, het is ambitieus en het is prachtig en eigenlijk heb ik er niet meer over te zeggen dan kijk het en huil met mij mee, elke aflevering opnieuw.

Oh ja, nog voor het tweede seizoen van start is gegaan, is het al vernieuwd voor een derde. Is dat een teken om het nu direct te gaan kijken? Ik zou zeggen van wel, want Hollywood is het dit keer duidelijk met mij eens!

​

Gaos