The Haunting of Hill House

Voor ik begin, wil ik één ding duidelijk maken: ik ben héél snel bang. Ik kijk bijna nooit horrorfilms en als ik ze kijk dan slaap ik nachtenlang heel slecht. Bijgevolg ben ik dus allesbehalve een specialist als het aankomt op horror.

The Haunting of Hill House gaat exact over wat de titel je vertelt: Hill House, waarin allerlei enge en bovennatuurlijke gebeurtenissen plaatsvinden. Het gaat echter ook en in feite, vooral, over de familie die er het laatst woonde: de Crains. Je typisch Amerikaans gezin met heel gelukkig getrouwde ouders en vijf kinderen, de oudste ongeveer twaalf, de jongsten (een tweeling) zes. Zo is de situatie althans in de korte periode dat ze wonen in Hill House.

Olivia Craine, de moeder, is immers een architecte en Hugh, haar man, voert het renovatiewerk waar zij de plannen voor tekent, uit. Samen kopen ze mooie, maar vervallen huizen om ze te renoveren en met veel winst door te verkopen. Dat  is dan ook hun plan met Hill House. Maar dit blijkt al snel niet zo snel gedaan te zijn als gezegd.

In principe is het de bedoeling dat ze er maar een paar weken blijven tijdens de zomermaanden, maar al snel blijkt dat er veel meer werk is aan het huis dan ze hadden gewild. Dat zou niet zo’n groot probleem zijn, als de kinderen niet zulke… bizarre dingen meemaakten in het huis.

Nelly ziet ‘s nachts “the bent-neck lady” : de donkere gestalte van een vrouw met een gebroken nek. En iedere keer wanneer ze haar ziet, is Nelly compleet geparalyseerd, niet in staat om te bewegen. Luke, haar tweelingbroer, heeft dan weer een heel enge ervaring met een “uitgerekte” man met een bolhoed. Per ongeluk ziet hij hem ‘s nachts door de gangen zweven - letterlijk. Wanneer hij zich onder zijn bed verschuilt, vindt de man hem gewoon. Wanneer Theodora aan het dansen is in haar “dansstudio”, begint de deurklink plots onophoudelijk te bewegen. En nog erger voor zowel Theo als Luke: in het midden van de nacht belooft Theo hem te helpen met een ‘ritje op de voedsellift”. Luke wil het zo graag en één verdieping omhoog kan toch geen kwaad? Verkeerd. Theodora drukt wel op de knop omhoog, maar de lift gaat omlaag. En Luke komt terecht in een kelder, die er niet eens zou moeten zijn. En daar maakt hij iets mee wat hij nooit zal vergeten. Shirley maakt dan weer mee dat een nestje katten dat ze redt één voor één sterft. Steve, de oudste, maakt schijnbaar niets bovennatuurlijks mee, maar ook hij heeft zo zijn twijfels over het huis.

De nacht dat ze vertrekken, is een groot litteken voor de familie dat ook nooit echt geneest. In het begin van de serie ken je enkel Steves versie van deze veelbetekenende nacht - wat heel weinig is. Maar doorheen het verhaal ontdek je steeds meer details van het afschuwelijke geheel. Hoe veel jaren er ook voorbij gaan, Hill House blijft hen als het ware achtervolgen.

Het grootste fascinatiepunt voor me aan deze serie is dat in feite de enige échte antagonist het huis is. Geen mens, geen demon, maar een plék. Een plaats die weliswaar de proporties aanneemt van een personage, maar nog steeds is het heel interessant hoe een locatie de functie van antagonist kan innemen. Want als je erover nadenkt, is dat vaak onbewust in ons leven niet ook zo? Dat we locatie een rol laten spelen in hoe we ons voelen? Ik denk dat iedereen wel een plek heeft die hij of zij vermijdt - al is het maar om iets beschamends wat je deed toen je tien was - een plek die zorgt voor een imminent gevoel van verdriet of juist een plek die je geruststelt. Blijft het niet altijd ongelooflijk bitterzoet wanneer je de omgeving betreedt waar je bent opgegroeid?

En dat vind ik zo goed aan deze serie: het effect van zo’n locatie wordt benadrukt. Hill House is voor de Craine-kinderen een plek uit hun jeugd en tegelijkertijd ook de plek van hun grootste trauma’s en angsten. En op de een of andere manier lijkt het huis door die gebeurtenissen te leven. Ervoor ook al: ik las ergens dat het huis “slecht” werd na de dood van de vrouw van de bouwer - gebeurtenissen beïnvloeden locaties. Of althans het geeft ons connotaties en misschien leven plekken daar naar op? Misschien dat Hill House werd wat het werd, juist omdat men aannam dat het een vervloekte plek was.

Het huis heeft alleszins een eigen wil en dringt dat op. Zijn wil is grimmig, bloederig en verschrikkelijk, maar tegelijkertijd… heeft het iets zoets. Want het belooft een zekere eeuwigheid.

Ook ongelooflijk knap is de complexiteit van de personages en zeker hoe die wordt neergezet. Het verhaal wordt niet helemaal chronologisch verteld. Er is wel één lijn te trekken doorheen de reeks, maar er zijn ook duizend aftakkingen richting het verleden, naar andere personages, kleine details en dan weer terug naar iets wat je al had gezien. Het is nogal mozaïekachtig gebracht. In het begin focussen de afleveringen telkens op één lid van het gezin, vandaar de wat puzzelachtige chronologie.

Iets heel inventief is het feit dat de vijf Crain-kinderen elk personificaties zijn van de vijf fases van rouw. Iets wat de meesten - ik ook - niet doorhebben tijdens het kijken, maar eenmaal op gewezen, wel zo hard opvalt. Het geeft die extra dimensie aan dit verhaal.

Vond ik deze serie eng? Belachelijk eng, zeker weten. Later zag ik nog allerlei Tumblr posts over geesten op de achtergrond en besefte ik hoeveel ik heb gemist simpelweg omdat ik niet meer durfde kijken, bang voor nog een jumpscare. Maar nu enkele weken gepasseerd zijn, vind ik het vooral een ontroerend verhaal. Zeker huiveringwekkend, maar tegelijkertijd mooi: de kracht die een familie kan hebben is zo wonderbaarlijk.

Het is zeker af te raden gezellig The Haunting of Hill House te zien wanneer je met een stel kinderen op een vrijdagavond in de sofa zit. Maar als de jongere kijkers weg zijn, is dit echt de moeite waard om te kijken.

LIVIA