Recensie: Steeds verder weg

Biz lijkt een gewone tiener; ze woont bij haar moeder en ze maakt deel uit van een grote vriendengroep waar ze niet helemaal zichzelf kan zijn, maar ze hoort tenminste ergens bij. Ze twijfelt over haar seksualiteit en niemand mag dan ook weten dat ze met haar beste vriendin heeft gezoend. 
Maar Biz praat met haar vader, die er eigenlijk niet zou moeten zijn, want hij is dood. En dus vertelt ze niemand over hem. Ze vertelt ook niemand over de duistere gedachten die door haar hoofd spoken. Biz zweeft als het ware door het leven – tussen goed, oké en normaal in. 
Dan gebeurt er iets waardoor Biz totaal de weg kwijtraakt. Ze verliest alle aansluiting met haar vrienden. Haar vader verdwijnt, en met hem alles wat veilig en zeker is. Biz besluit dat het misschien makkelijker, beter, fijner is om helemaal weg te zweven. Of misschien moet ze wat langer blijven om haar vader terug te vinden. Of misschien – misschien, misschien – is er een andere optie die Biz nog niet kan zien.
Steeds verder weg is een indringend verhaal over verdriet, vriendschap, jezelf kwijtraken en de lastige weg terug omhoog uit de diepste put waar je nooit in terecht wilde komen.


Dit betreft een recensie exemplaar. Dit heeft onze mening echter niet beïnvloed. 


Achterflap en cover:
Laten we beginnen met de cover, of breder het boek. Ik dacht echt dat dit boek een paperback zou zijn dus mijn verbazing toen ik een hardcover zag liggen was groot. Sommige boeken schreeuwen nu eenmaal paperback of hardcover en ik dacht echt dat dit een paperback boek was, ik had het mis.

De cover van dit boek vind ik persoonlijk geweldig. Het vele blauw heeft de boventoon waardoor ik er maar naar blijf kijken en het gevoel heb dat ik erin verdrink. En laat dat nu precies ook de bedoeling zijn (volgens mij). De zwarte haren die langzaam vervagen met de witte letters, dat contrast… Ik zeg het eerlijk, ik ben echt heel erg fan. Ik vind covers met witte titels sowieso heel hoopvol lijken altijd. Ja, ik vind het een hele fijne cover. Alleen misschien… wel aardig literair?

Qua achterflap, laat ik eerlijk zijn, als ik jonger was geweest dan had ik de rest van de achterflap niet eens gelezen, alleen om die eerste zin. “Biz lijkt een gewone tiener,” ik bedoel, dat is toch al járen uit de mode? De insinuaties die dat wekt? Gaap. De rest van de achterflap trekt me eigenlijk ook niet zo. Achterop mijn boek staat een iets andere achterflap en die vind ik toffer, maar nog steeds, ik weet niet, door de eerste zinnen kan ik de rest gewoon niet heel serieus nemen.

Inhoud:
Vanaf het moment dat ik dit boek in de brochure van Best of YA zag staan, wist ik dat ik het wilde lezen. Kopen. Ervan houden.Ik zocht meteen een artikel van de auteur op. Hierin gaf Fox aan dat ze complexe ptss, een angststoornis, een dissociatieve stoornis en klinische depressie heeft. Nu denk je misschien, wat maakt dat nu uit? Nou, toen ik dat las, wist ik dat als ik jonger was geweest, haar boek me misschien wel gezien had laten voelen omdat Fox met zoveel liefde over haar hoofdpersonage Biz schreef, die met een aantal dezelfde dingen worstelt als zijzelf, dat ik al verliefd was op Biz voordat ik haar überhaupt ontmoette.
In het begin was ik bang dat dit boek misschien te zwaar voor mij zou zijn. De thema’s liegen er niet om, er is seksueel misbruik, een overleden ouder, zelfmoordgedachten, depressieve episodes en vooral heel veel pijn, maar Fox weet deze thema’s te behandelen zonder dat het zwaar wordt. Of, misschien is zwaar niet het juiste woord, maar Fox weet deze thema’s te behandelen met respect. Zonder onnodige shock. Fox beeldt deze onderwerpen af als de waarheid en de waarheid is niet altijd mooi, maar ze maakt hem ook niet mooier of lelijker dan hij is.

Leest dit boek dan vlot en simpel? Nee, dat niet. Dit boek leest traag. Niet per se omdat het traag is, want er gebeurt genoeg, maar… een beetje als een kabbelend beekje. Het boek heeft enorm korte hoofdstukken van soms maar een halve bladzijde waardoor ik steeds verspreid over de dag kleine stukjes las. Dit is geen boek dat ik in sneltrein vaart achter uit elkaar kon lezen. Ik denk ook niet dat dit boek daar voor is gemakt. Het is een boek waarin je moet… verdrinken. En niet alleen de cover, maar de hele vormgeving waarin bijvoorbeeld ook geen hoofdstuknummers zijn opgenomen werken daaraan mee.

Misschien klinkt dit allemaal heel melodramatisch, maar ik heb in tijden geen boek gelezen dat me zoveel liet voelen. Ik heb zitten lachen en gehuild en ja, Biz is een onbetrouwbare verteller, maar ze is wel een verdomd goede. De zinnen in dit boek zijn zo lang dat je samen met haar verstrikt raakt in alles wat ze voelt en denkt en beleeft. (Al had die eerste zin wel iets korter gekund want ik weet nog steeds niet wat er staat)

Heb ik dan alleen maar lof voor dit boek? Nee, dat ook niet. Helaas. Allereerst het ding waar ik neutraal over ben, maar die me toch opviel: seks. Ik heb echt in tijden geen boek gelezen met een zestienjarig hoofdpersonage waar zo realistisch over seks werd gepraat. Over het uitzoeken van je geaardheid. Over de angst om achter te lopen op klasgenootjes en roddels die hun eigen leven gaan lijden. Over piemels. En heuvels die op borsten lijken. 

Dan, de kritiekpunten die ik heb en die gaan eigen voornamelijk over de taal in dit boek. 

Er staan nog een aantal Engelse woorden en uitspraken in die, naar mijn mening, best vertaald hadden mogen worden. Natuurlijk begrijp ik dat het Nederlandstalige alternatief van dickpic niet zal aanslaan, maar ‘nope,’ of ‘you had one job,’ hadden er van mijn part best uit gemogen, maar goed dat is smaak. 

Wat niet smaak is en waar ik me simpelweg aan ergerde was hoe… Hollands het was. Niet eens Nederlands, maar gewoon… recht vanuit Amsterdam. Best of YA is een Nederlandse uitgeverij, maar dat neemt niet weg dat hun afzetmarkt zowel heel Nederland als België is. Het voelde niet altijd alsof daar rekening mee gehouden was. Ik kén woorden als appje en patat, maar die gebruiken ze niet overal in Nederland, laat staan in België. Ik weet dat er vertalingen zijn die voor zowel Nederlanders als Belgen vloeiend te lezen zijn, maar bij deze? Ik voelde hem niet.

Misschien dat ik me zo opwindt over dit punt omdat het het duidelijkste was dat er geen rekening was gehouden met de Belgen toen ik voorbij de laatste bladzijdes was. Zoals ik al eerder zei behandeld dit boek zware thema’s en daarom is achterin nog een bericht van de schrijver vertaald waarin ze aangeeft dat praten haar echt heeft geholpen. Hierbij staan een aantal websites en telefoonnummers die je eventueel zou kunnen bellen. Je kunt het misschien al raden, maar al die websites en telefoonnummers? Nederlands. Het is heel fijn dat Nederlandse lezers op de hoogte worden gesteld dat ze 113 kunnen bellen, maar alle Vlaamse lezers dan? Wie moeten zij bellen? (Het antwoord is 1813, maar dat vertelt het boek je niet). Ik vind dit echt ontzettend nalatig en het is al het tweede boek waarbij me dit opvalt dit jaar (Het eerste boek was ‘Dit is hoe het ging,’ van Astrid Boonstoppel), dat zou niet moeten kunnen. Niet als je boek in Vlaamse winkels ligt.

Oordeel:
Ik heb besloten dit boek vier sterren te geven. Want hoe goed ik het boek ook vond, als je zo’n boek uitbrengt en niet eens de moeite neemt een Belgisch telefoonnummer op te nemen? Daar trek ik echt een hele ster voor af. Ook al is het niet wat het boek zelf misschien verdient, want het is een aanrader, dat zeker.

---

Sophie