Recensie: Showstealer - Hayley Barker

Korte inhoud:
Hoshiko en Ben zijn op de vlucht sinds ze het Circus van Silvio Sabatini tot de grond toe hebben afgebrand tijdens de explosieve finale van Showstopper. De moeder van Ben is echter vastbesloten hen op te sporen en wraak te nemen.
Ben wordt in het nauw gedreven en er zit voor hem niets anders op dan zich op te offeren om zo Hoshiko te redden. Opeens is hij zelf de sterattractie in de dodelijkste show aller tijden.
Cover & achterflap
Ik was al grote fan van de eerste cover en de tweede sluit daar perfect op aan. Er zitten telkens veel leuke verwijzingen in naar gebeurtenissen die in het boek gebeuren waardoor je het achteraf bekijkt en denkt: ‘Dju, dat is goed gevonden.’ Om eerlijk te zijn, las ik de korte inhoud pas achteraf. Het eerste boek was voor mij dwingend genoeg om het tweede ook te lezen, maar de achterflap vat heel goed samen wat er gebeurt.
Inhoudelijke recensie

Qua uitdieping van karakters en het verhaal, is er enorm veel gebeurd op 416 pagina’s tijd. Zowel de relatie tussen Ben en Hoshiko krijgt plots zoveel meer diepte als de personages zelf en het grotere conflict. Alles wordt verder uitgediept op een goede manier, want ondanks dat, slaagt Barker er toch in om de actie gaande te houden. Ze heeft haar eigen, vrij eenvoudige, maar doeltreffende schrijfstijl die enorm realistisch is en je voetjes continue op de grond houdt. Dit kan je dan ook in de verste verte geen romantisch boek noemen. Het geeft je tegelijk een hoopvol en hopeloos gevoel, wat enorm overweldigend voelt.
Ik hield ook van Hoshiko’s no nonsens-stijl. Ze heeft op het jaar dat het eerste en het tweede boek scheidt een duidelijke evolutie meegemaakt die haar tot een interessanter personage maakt. Ze geeft constant opmerkingen over hoe zij het ziet. Ondanks dat het verhaal met haar speelt en het haar heel moeilijk maakt, lijkt ze er toch steeds sterker door te worden en steeds sterker terug te komen. Zelfs in die mate dat ze het lef heeft om ook mannelijke personages te zeggen dat zij veel veerkrachtiger is dan zij (wat klopt). Ik hou ervan dat haar visie op alle zaken grijs is geworden en dat enkel zij en Ben dat daadwerkelijk lijken te zien. Dat geeft ook heel goed weer hoe de realistische situatie is.
Ook Ben is gegroeid op een positieve manier. Het ‘jongetje’ lijkt ervan af te zijn en zelfs als hij in het circus voor hetere vuren dan ooit gezet wordt, staat hij zijn mannetje zo goed mogelijk.
Ik hou ervan dat Barker de liefde voor de twee onvoorwaardelijk laat doorgaan, want ze vechten zowel voor elkaar als voor een betere samenleving en dat geeft een heel erg mooie metafoor weer.
Enig minpuntje: ik vond de overgang naar de epiloog te groot. Het laat te veel aan de verbeelding over en ook de laatste inmenging van [SPOILER] Silvio Sabatini vond ik ergens op zijn plek, gruwelijk eng, maar vooral een te grote sprong. Het is een open einde aan een stuk dat zo al open was. De nabeschouwing voelde iets te vredig aan en tegelijk onrustig en dat was het enige stuk dat ik niet volledig kon volgen. Barker had het bijna net zo goed kunnen weglaten, ondanks dat dat een heel unsatisfying einde zou geven, zou het wel een opening geven naar een mogelijk derde boek dat ik hier graag gezien had om de nuances van de overgang en de lastige stukken meer in de verf te zetten.
Dat gezegd zijnde heeft Barker opnieuw gedaan waar ze goed in is: ze heeft me doen walgen, me doen gruwelen en me vol afschuw gaan laten slapen omdat het echt te laat was om verder te lezen. Met andere woorden: dit boek raakte me. Het is het lezen waard, ondanks dat het niet bijdroeg aan de kerstsfeer, heb ik ervan genoten.
Eindoordeel: vier sterren! 

gAOS