Recensie: Op het slappe koord

We hebben allemaal emotionele bagage, toch? Alleen slepen de meesten onder ons die niet létterlijk overal mee naartoe in een oversized handtas.

Wanneer Marie Demoorteleer op een week tijd gedumpt wordt én haar job verliest, moet ze de feiten onder ogen zien: een 27-jarige met een troostdekentje gaat het echt niet redden.

Toevallig komt ze terecht als kaartjesknipper bij een rondtrekkend circus: knalroze, 18-plus en ladies only. Hier heeft ieder zo z'n bagage. De sterke, excentrieke circusdames (en knorrige klusjesman Phabian) zetten haar vastgeroeste leventje helemaal op zijn kop.  Maar hoe lang kan Marie haar geheim voor hen verborgen houden?


Deze eerste feelgoodroman van Young Adult-auteur Vanessa Gerrits (1989) is een eigenzinnig verhaal over kreeftenvoeten en kriebelbaarden, gemixt met een flinke dosis mental health en girl power. Uiteraard inclusief een vleugje romantiek …


Dit boek is ons verstrekt als recensie exemplaar.

Cover & achterflap
Wij zijn fan van de cover! Niet alleen zitten er ontzettend veel hints in naar het verhaal, maar de kleuren geven een duidelijk feelgood level af en ziet er perfect uit om deze zomer te lezen aan het strand. De achterflap maakt ook meteen nieuwsgierig. Al lijkt deze minder gericht op het romantisch plot dan het boek zelf dat is. Het circus komt pas aan bod na een kwart van het boek.

Inhoudelijke recensie
Wij van Kladblog lezen over het algemeen voornamelijk Young-Adult en daar kenden we Vanessa ook al van. Haar trilogie over engel Lucy en kraai Max had ons redelijk kenbaar gemaakt met haar luchtige stijl. Hoewel we wel eens hadden gehoord dat haar trilogie ‘ontvlaamst’ moest worden, leek dat bij dit boek niet het geval te zijn geweest. Het voelde in ieder geval authentieker aan met meer zinsconstructies die in Vlaanderen de norm hebben. Dit kan misschien Nederlandse lezers afschrikken of hun reviews negatief beïnvloeden, maar wij vonden het heel erg prettig en zeker iets wat we Vanessa aanmoedigen om vaker te doen. Het hoeven immers niet altijd de Vlamingen te zijn die hun best moeten doen zich verstaanbaar te maken, Nederlanders mogen best wat meer moeite doen. (Al heeft Sophie dus wel meerdere keren midden in de nacht Livia een berichtje gestuurd met vragen over onder andere psychische zorg en het ontslagrecht in België.)

Inhoudelijk was dit precies wat je van een feelgood kunt verwachten. Het had een hoofdpersonage dat een heel eigen karakter had en een beste vriendin die een voice of reason speelde, maar niet alleen als vriendin aanwezig is, maar ook haar eigen problemen had. Er zaten zeker vlakke personages in dit boek, maar beduidend minder dan bij een gemiddelde feelgood. Al waren sommige niet heel sympathiek waardoor het lastig werd hun te supporten. (Een personage dat gefrustreerd was omdat ze een shift in een bar moest overnemen omdat de moeder van de andere barvrouw was overleden) Dit boek haalde echter wel veel problemen aan die voor twintigers herkenbaar zijn. En schenkt daarnaast bijvoorbeeld ook aandacht aan de gevaren van roken en borstkanker. Ook seksisme werd in het boek meerdere keren aangekaart. Of dit altijd positief is, is voor discussie mogelijk. Er wordt onder andere verwezen naar rokers als ‘treurige gevallen,’ en ‘rokende droeftoeters’.

Wij van Kladblog hadden daarnaast wel een aantal kritiekpunten. Hieronder zullen we degene opnoemen die ons in de eerste helft van het boek zijn opgevallen zodat toekomstige lezers voor zichzelf kunnen afwegen of dit een dealbreaker voor hen is- zo niet, dan kunnen ze aan dit boek een hele goede hebben! Er zitten ontzettend veel moderne aspecten in zoals The greatest showman.

Binnen Kladblog is diversiteit ontzettend belangrijk  en we weten dat Vanessa daar ook zeker haar best voor heeft gedaan, maar… het was niet overal even geslaagd. Allereerst viel de vergelijking tussen de circustent (die de baarmoeder heet) en een ironische roze homobar niet helemaal lekker. We lazen in recensies dat er later in het boek beter met LHBTQ thema’s wordt gehint, maar wij zijn helaas precies halverwege in het boek afgehaakt en hebben dit niet opgemerkt.

Daarna werd het personage Amarjit geïntroduceerd, een vrouwelijk Indiaas personage waar eigenlijk vanaf het begin verkeerd naar verwezen werd, wij vermoeden in ieder geval dat er Indiaas werd bedoeld en niet Indisch zoals in het boek werd gebruikt. Die eerste wordt namelijk gebruikt voor mensen uit India en die laatste voor mensen uit Nederlands-Indië. Die laatste bestaat niet meer omdat dat land ondertussen Indonesië heet en daar dus Indonesiërs vandaan komen. Er wordt ook gesproken van ‘Indisch gevloek,’ terwijl de mensen in India geen Indisch spreken, maar Hindi (of Engels, of een andere regionale taal, maar zeker niet 'Indisch', want dat bestaat niet). Amarjit draagt bijvoorbeeld ook henna en kralen op haar sari, beide niet kenmerkend voor Indiërs.  Kralen op sari’s zijn een zeldzaamheid en het begrip henna is arabisch. India kent mehendi. Maar misschien het grootste struikelblok was het feit dat Amarjit grapjes maakt dat ze uitgehuwelijkt is. Dat is voor ons echt een no-go. Misschien is het het overwegen waard om in het vervolg mensen te vragen die zelf tot die minderheden behoren en hier iets beter op kunnen letten. Nu was het boek namelijk bij vlagen kwetsend en dat kan zeker niet de bedoeling zijn geweest en is spijtig.

Het boek heeft ook de nodige inconsequenties, zo overweegt het personage om haar telefoon te pakken als zij wordt opgeschrikt door een brul waardoor zij haar telefoon, die ze nog niet gepakt had, laat vallen. Dit soort situaties komen meerdere keren voor in het boek. Dit maakte de leeservaring voor ons toch minder, ook doordat er af en toe Engels in het boek voorkomt waar een Nederlands alternatief prima op zijn plaats was geweest zoals: “This hug just got awkward.”

Verder lijkt het boek soms een slecht voorbeeld te zijn voor jongere lezers. Het personage spreekt van een soepstengel dieet en die vijf kilo die ze maar niet kwijtraakt. Herkenbaar misschien voor twintigers, maar dat zou het niet moeten zijn en mogelijk houdt het toch negatieve ideeën bij lezers in stand. Immers door te zien dat anderen ook zo negatief over hun lichaam denken, lijkt die zelfhaat bijna genormaliseerd. Ook het feit dat het personage overduidelijk problemen heeft, maar wegrent voor een psycholoog, is jammer.

Uiteindelijk zullen lezers voor zichzelf moeten afwegen of ze deze kritiekpunten voor hen belangrijk zijn. Voor ons was het dat wel en daarom hebben we besloten om halverwege het boek af te haken. Mogelijk lezen we later nog verder en pakken we volgend jaar het tweede deel van deze duologie nog op. Vooralsnog helaas niet.

Tot slot
Ondanks dat we het boek niet uitgelezen hebben, steekt het boek als je hieraan voorbij kijkt redelijk goed in elkaar. De basis was er zeker en het thema was ook origineel, niet alleen door de circustent, maar ook door een redelijk luchtige schrijfstijl af te wisselen met zwaardere thema’s als een slechte jeugd. Ondanks dat sommige van ons even oud zijn als het hoofdpersonage en dol zijn op chicklits en feelgood bleek het toch niets voor ons te zijn. Omdat we het boek niet hebben uitgelezen, hebben we besloten om het boek in eerste instantie geen rating te geven.

---

Sophie