Recensie: Iskari - De Laatste Namsara

Achterflap: In den beginne was de Oude eenzaam. Daarom maakte hij twee metgezellen voor zichzelf. De eerste noemde hij Namsara. De tweede metgezel noemde hij Iskari. Waar Namsara blijdschap en liefde bracht, bracht Iskari dood en verderf.
Asha is niet alleen de dochter van de koning van Firgaard, maar ook de Iskari; de meest gevreesde drakendoder van het land. Dit kan haar echter niet redden van wat haar thuis te wachten staat: een gedwongen huwelijk met de meedogenloze, vreselijke commandant van haar vaders leger.
Er is één uitweg: Asha kan haar vrijheid terugkopen in ruil voor de kop van Kozu, de gevaarlijkste draak van Firgaard -en ook de draak die verantwoordelijk was voor de totale verwoesting van haar stad.
Tijdens de jacht ontrafelt Asha een eeuwenoud geheim over het lot van de Iskari en de laatste Namsara. Met hulp van een stiekeme vriend - de slavenjongen Torwin, die toebehoort aan de familie van haar verloofde - moet Asha achter de waarheid zien te komen, ook al zet ze daarbij haar leven en dat van Torwin op het spel.

Cover, titel en achterflap
Laten we simpel beginnen: mijn hemel, die cover is mooi. Ik moet toegeven dat ik in het algemeen een zwak heb voor geïllustreerde covers, maar deze zet echt perfect de toon voor heel het boek: draken, een Noord-Afrikaansachtig landschap en vooral onze heldin en haar constante metgezel, haar bijl. De titel zelf - Iskari, De laatste Namsara - trekt ook erg aan: je weet namelijk niet wát die termen betekenen. Bovendien klinkt het mooi qua klanken, wat ik zeker kan appreciëren. De achterflap biedt al meteen antwoord op de vraag over de titel, maar doet meteen andere vragen naar boven komen. In het kort: ik had meteen zin om dit te lezen.

Eigenlijke, inhoudelijke recensie
Voor we beginnen, wil ik even opbiechten dat ik eigenlijk niet zo heel veel YA meer lees - ook al val ik nog perfect binnen het doelpubliek. YA boeken leken na een tijd constant hetzelfde te zijn, de schrijfstijlen te simpel, de personages wat vlak. Ik miste gewoon altijd iets en ik denk dat ik in Iskari datgene heb kunnen ontdekken.

Ik was in ieder geval dus terughoudend toen ik eraan begon. Tien bladzijden verder was die terughoudendheid weg. Iskari is een boek dat je meteen meesleurt in zijn mystieke, ruige wereld vol draken en oude verhalen. De schrijfstijl leest gemakkelijk en is bovendien erg beeldend. Ik heb zelden zulke mooie beeldspraak gelezen zonder dat deze al te ingewikkeld en op die manier een tikkeltje vreemd werd. Ciccarelli slaagt, mede hierdoor, haar wereld heel levendig weer te geven.

Wat ik ook erg kon appreciëren waren de Arabische woorden zoals medina, oed, kaftan, etc. Niet enkel zorgen deze ervoor dat er geen verwarring mogelijk is over de inspiratiebron voor deze wereld, het biedt die kleine details die een fantasywereld tot leven doet komen. Het concept in het algemeen, om een fantasywereld te baseren op Noord-Afrika/het Midden-Oosten, vind ik fantastisch, want zo breng je iets wat tegenwoordig wat in een slecht daglicht komt te staan, ook eens naarvoor in een mooie context.

Ik wil het echter graag hebben over dat ene wat ik vaak miste in andere boeken.

Opvallend aan Iskari is dat niet alleen het hoofdpersonage een onafhankelijke vrouw vol pit is, maar dat vrouwen evengoed een hoge positie in de maatschappij kunnen bekleden. Te vaak nog zijn vrouwen in fantasywerelden onderdrukt in de hiërarchie.

Waarom toch? Net nu je als auteur de kans hebt om een maatschappij te creëren waar gelijkheid de norm is.

Maar dat heeft Iskari wel. Er kan evengoed een drakenkoningin zijn als een drakenkoning. Soldats kunnen man of vrouw zijn, dat maakt niet uit. Op het einde - spoiler - wordt Safire, het nichtje van Asha, de nieuwe commandant. En er wordt niet eens gerept over dat ‘het uitzonderlijk is omdat ze een vrouw is’’, want het is gewoon oké. En dat vind ik fijn.

Om verder uit te wijken over Asha, vind ik het fantastisch dat ze niet enkel weergegeven wordt als de ‘onafhankelijke vrouw vol pit’ - hoe leuk ik dat ook vind - maar ook als een kwetsbare tiener die worstelt met haar emoties. Als lezer voel je haar innerlijke conflicten, je begrijpt ze en zeker door de beeldende manier waarop Ciccarelli dat verwoordt, komt Asha tot leven.

In feite miste ik dus in veel YA boeken wat feminisme - oeps.

Het verloop van het verhaal zelf zal ik niet uitvoerig bespreken - misschien te veel spoilers - maar dit verhaal was on fire - pun was niet bedoeld. Er werd niet overbodig uitgeweken, er werd ook niet uit luiheid belangrijke dingen kort beschreven, alles was ook logisch. Heel mooi gedaan vond ik ook de oude verhalen die tussen hoofdstukken geplaatst werden. Hierin is het talent van Ciccarelli het meest duidelijk, vind ik, en ze voegen zo veel toe aan de mystieke, magische sfeer van het boek.

Slotwoord
Ik zou denk ik nog uren door kunnen gaan over dit boek. Wat alleszins een feit is, is dat dit boek altijd een van mijn favoriete zal blijven.

---

Livia