Recensie + interview met de auteurs: Het offer van de Baobab - Kate Kriske

Korte inhoud

De zestienjarige militaire student en freerunner Marcus Holme mag deel gaan uitmaken van het Special Abilities Team (SPAT), een geheim team van jonge spionnen dat opereert onder de radar van de gewone inlichtingendiensten. Maar als hij op school een overtreding begaat, wordt zijn over­­plaatsing naar het SPAT op non-­actief gezet en moet hij de rest van het jaar op een andere middelbare school, het Parability Centre (PAC) door­brengen. In dat instituut heeft de helft van de leerlingen een beperking en Marcus baalt dat hij een half jaar bij een ‘stelletje kreupelen’ moet gaan zitten.  Maar wanneer hij de mysterieuze jonge spionne, Victoria Falls, ontmoet en het PAC een verborgen link blijkt te hebben met het SPAT komt Marcus alsnog in een wereld van undercoveroperaties terecht. De confrontatie met huurmoordenaar Cliff Coleman zal zijn leven voorgoed veranderen …

Een spannend jeugdboek dat alles van een goede thriller in zich heeft: internationale locaties, luxe, hightech gadgets, spanning op allerlei fronten en prille verliefdheid.

---

Cover en achterflap

De cover is echt een enorm typische cover voor dit soort jeugdboeken. De schaduwen, de catchy graphics, de vingerafdruk inclusief. Alleen stoort dit mij totaal niet, integendeel! Het blijft een leuke manier om goed weer te geven wat de inhoud is en het is een zeer goed resultaat. Dat plus ik vind het enorm cool dat je ziet dat Victoria proteses aanheeft op de cover (omdat ze geen onderbenen heeft).

Voor de korte inhoud geldt eigenlijk hetzelfde. Krachtig en aantrekkelijk, maar wat mij nog steeds het meeste trok is het concept rond de inclusiviteit in verband met mensen met een beperking.
​

Inhoudelijk

Ik verwachtte YA, maar al snel na het beginnen lezen, merkte ik dat dit wel effectief een jeugdboek was. Niet getreurd, want het deed me heel erg denken aan een paar van mijn favoriete jeugdseries: Alex Rider en Cherub. Vooral die laatste omdat daar ook spionage door kinderen het hoofdthema is doorheen de reeks. Alleen deed schrijversduo Kate Kriske er nog een schepje bovenop dat me heel erg nieuwsgierig maakte: het team zou deels uit mensen met een beperking staan.

Het concept was ook echt heel goed uitgewerkt. Er was merkbaar veel research gedaan naar de effecten van de beperkingen en de mogelijke voordelen ervan.  De puzzel stak heel goed in elkaar en het was een boek dat een enorme vaart had, waardoor je het letterlijk op één avond stevig doorlezen gewoon uit hebt.

Die hoge snelheid heeft hier echter ook een nadeel: de beschrijvingen blijven zeer beperkt en puur informatief. Gevoelsmatig heb ik het gevoel dat er nog veel groeimarge is. De gevoelens zitten klaar. Ze zijn er, maar ze kwamen niet helemaal op mij over en ze hebben nog een zetje nodig om echt uit te groeien. Wat dat betreft had ik het ene moment echt het gevoel ‘laat deze scene nu nog maar even duren,’ en dan was het op twee alinea’s al gedaan, terwijl er ook dingen compleet overbodig waren. Het voelde ook alsof de schrijvers alles wat ze over hun creatie wisten, in het boek wilden verwerken. Ook heel veel dingen die totaal geen nut hadden en het verhaal eigenlijk heel hard afremden. Dat vond ik een van de mindere punten aan dit boek.

Waar ik me ook aan geërgerd heb, is dat er soms dingen onlogisch waren. Zo vermelden ze op een gegeven moment dat een blinde jongen schetsen heeft gemaakt voor een presentatie. Of zo lijkt het omdat ze letterlijk zeggen ‘zijn schetsen’, terwijl even later blijkt dat Vic, het hoofdpersonage de tekeningen heeft gemaakt. Dit op zich is absoluut niet zo storend, maar doordat dit er maar eentje uit een reeks van dit soort dingen is, begon dat wel op te vallen.

Dat laat niet weg dat ik oprecht Victoria Falls wilde zijn. Zo erg zelfs, dat ik het feit dat ze geen onderbenen heeft er bijna bij wilde nemen. Victoria is op een prototype van girlpower. Eentje die lef, doorzettingsvermogen en intelligentie combineert en zichzelf meer dan eens uit moeilijke situaties heeft weten praten/vechten/bluffen. Jammer miste ik op Victoria (het hoofdpersonage van de serie) en Marcus, haar mannelijke tegenspeler in dit boek na, wel een hoop karakterontwikkeling.

Plus als er een basisfout is die je beginnend schrijvers aanleert, is het dat je (zeker bij kinderboeken) niet te veel personages in een keer moet introduceren. Jammer dat dat hier wel gebeurde, want daardoor werd een hoop informatie op een hoop gegooid in het begin van het boek, die verspreid door het verhaal veel beter tot zijn recht was gekomen, de karakters van de overige teamleden meer naar boven had kunnen laten komen en eigenlijk mij ook gewoon heel hard in de war brachten.

Maar damn, wat een cliffhanger. Die alleen al zorgt er wel voor dat ik het volgende boek wil lezen!

Conclusie

Ik heb heel gemixte gevoelens bij dit boek. Spannend? Zeker! Geweldig hoofdpersonage? Check! Maar er zaten toch ook veel ergerlijke kleine dingetjes in die ik niet over het hoofd kon zien. Dat laat alleen niet weg dat het verhaal een goede flow heeft en het zich wel goed staande houdt ondanks dat er dingen zijn die echt beschouwd kunnen worden als beginnersfouten. Ik heb besloten dat ik wel het vervolg wil lezen, omdat er echt wel een enorme groeimarge is voor deze serie en omdat de cliffhanger echt wel te interessant is voor mij. Plus, het is en blijft origineel en het zet mensen met een beperking in de kijker op een manier die ogen doet opengaan. In dat opzicht, geef ik dit boek 3 sterren.

Klinkt dit interessant of nog niet helemaal overtuigd? Omdat we zo’n fan waren van het idee dat er jeugdboeken geschreven worden die vooruitstrevend zijn in België en Nederland wat betreft diversiteit en inclusiviteit, hebben we ook een klein interview gedaan met de auteurs! Kathleen Sas en Kris Geluykens die samen onder het pseudoniem Kate Kriske schrijven! Here we go:

Kladblog: Hoe zijn jullie erbij gekomen om samen een boek te schrijven. De meeste mensen beginnen daar op hun eentje aan en voor zover als ik het begreep, was dit ook de eerste keer dat jullie schreven, dus waarom samen? En ging dat vlot vanaf het begin, of zaten er nog moeilijkheden bij die jullie niet verwacht hadden?

We zijn al jarenlang bevriend en kennen elkaars liefde voor alles wat met boeken en schrijven te maken heeft, en vandaar kwam het idee om samen te schrijven. We besloten om er gewoon aan te beginnen en we zouden wel zien waar we zouden uitkomen. Het leuke is dat al vanaf het begin onze samenwerking heel vlot en organisch verloopt, wat ook bevestigd wordt door het feit dat we ondertussen alweer ons 4de boek aan het schrijven zijn! Omdat je met twee personen aan één boek schrijft, heb je ook veel kruisbestuiving en uitwisseling van ideeën en waar de ene soms vastzit met een bepaalde plotwending, kan de andere de zaak weer vooruithelpen. Zeker in het genre van onze boeken is dat een meerwaarde. En het is gewoon ook heel leuk!
​

Kladblog: Hoe zijn jullie begonnen met schrijven in het algemeen? We hebben allebei al van jongs af aan een soort schrijfmicrobe, maar omdat er andere dingen op ons pad kwamen, bleef dat echter op een zijspoor. Toen we besloten om samen een boek te schrijven, was de tijd blijkbaar rijp en was dat het zetje in de rug dat we nodig hadden om er concreet aan te beginnen.

​We hebben allebei al van jongs af aan een soort schrijfmicrobe, maar omdat er andere dingen op ons pad kwamen, bleef dat echter op een zijspoor. Toen we besloten om samen een boek te schrijven, was de tijd blijkbaar rijp en was dat het zetje in de rug dat we nodig hadden om er concreet aan te beginnen. 
​

Kladblog: Waar komt het idee van het SPAT vandaan? Net als de combinatie van mensen met en zonder beperking?

​Nadat hij door de Paralympics in 2012 en een Ted talk van Aimee Mullins geïnspireerd werd, leek het Kris als liefhebber van het jeugdspionage-genre wel tof om samen een boek te schrijven met in de hoofdrol een team van jongeren met een beperking, waarbij de nadruk zou liggen op hun mogelijkheden en zelfs voordelen, in plaats van op hun beperkingen of moeilijkheden. Daarbij komt nog dat een geheim spionageteam de perfecte springplank is om de lezer mee te laten genieten van avonturen en spannende situaties.
We hebben bewust gekozen voor de combinatie van mensen met en zonder een beperking om zo divers en inclusief mogelijk te werk te gaan. En om op kleine schaal in onze boeken de lezers erbij te laten stilstaan dat achter de etiketten die mensen opgeplakt krijgen, er meer is dat ons verbindt dan scheidt en dat binnen de diversiteit iedereen anders én tegelijkertijd gelijkwaardig is.

​

KLADBLOG: IS het pac gebasseerd op een bestaand instituut?

​Neen, het PAC is aan onze verbeelding ontsproten. Voor zover we weten bestaat er geen gelijkaardig instituut. We zouden het echter wel geweldig vinden als zo’n instituut echt bestaat/zou bestaan!

KLADBLOG: Hoe hebben jullie research gedaan naar de invloed van de afwijking op de mogelijke opdrachten van de spionnen?

​We hebben met een aantal mensen met een beperking gesproken, omdat we enerzijds wel een hoog James Bond gehalte wilden meegeven in onze verhalen maar tegelijkertijd ook realistisch en respectvol wilden blijven. Verder hebben we veel gelezen en op internet opgezocht. Het is fijn dat de feedback die we krijgen van mensen met een beperking heel positief is. Ze voelen zich betrokken omdat ook mensen met een beperking de hoofdrol spelen en de helden zijn, terwijl we er blijkbaar ook in geslaagd zijn om geen onrealistische of onwetende dingen neer te zetten. 

KLADBLOG: Jullie boek is opvallend divers, zelfs naast hun handicap. Is dit bewust gedaan?

​Dat is inderdaad een bewuste keuze. Diversiteit en inclusiviteit zijn volgens ons een verrijking voor iedereen. Hoe meer mensen zichzelf herkennen als volledig aanvaard lid van de maatschappij ongeacht hun onderscheidende kenmerken, hoe beter het voor ons allemaal wordt. En dat willen we reflecteren in onze boeken, door onze personages zo divers te maken zonder daar uitdrukkelijk de aandacht op te vestigen. Iedereen is gewoon én buitengewoon.
 

KLADBLOG: nu ik het eerste boek gelezen heb, heb ik vooral het gevoel dat ik iets over Marcus weet, terwijl ik ook bijzonder benieuwd ben naar de andere teamleden zoals bijvoorbeeld David (die een autismespectrumstoornis heeft) en Li-Jang, die blind is. Want op ee korte beschrijving na, is er jammer genoeg redelijk weinig over hun gezegd. Is het de bedoelinng om elk boek op een ander personage te focussen? Of wordt het vooral meer Marcus en Victoria?

 De reeks heet ‘Vic Falls Missions’ dus Victoria is in zekere zin de spilfiguur, samen met Marcus, maar alle leden van het team zijn hoofdpersonages. Daarom laten we gaandeweg in elk volgend boek van de reeks iedereen in het team aan bod komen, krijgen ze om de beurt een heldenrol en geven we meer informatie over elk personage zodat je als lezer iedereen van het team beter leert kennen. 
​

KLADBLOG: Laatste vraag: waarom speelt het boek zich hoofdzakelijk af in Londen? En niet pakweg Antwerpen of Brussel? Steden die voor de hand liggender zijn voor jullie doorsnee doelpubliek?

​Dat was eerder een instinctieve keuze omdat we de avonturen in een internationale ‘setting’ wilden laten afspelen, wat naar ons gevoel meer mogelijkheden bood, en dat sprak ons aan. Vanuit dat oogpunt leek London ons dan de ideale uitvalsbasis. We zijn allebei al meerdere keren in Londen geweest en een van ons beiden heeft er ook gewoond, waardoor de stad ons voldoende bekend is. 

Zeer Hartelijk bedankt aan jullie alle twee voor dit interessante interview! Dan kan ik nu verder uitkijken naar het einde van mijn examens om zo snel mogelijk deel twee en drie te lezen! Want damn, die cliffhanger...
​

Gaos