Recensie: Dit is hoe het ging

Achterflap
Cato Schmidt heeft alles: fijne ouders, bloedmooi zusje, leuk bijbaantje en vriendinnen uit het groepje populairste meisjes van de school. Maar Cato worstelt. Met zichzelf en haar pijnlijke verleden. En als haar perfecte leven barstjes begint te vertonen, keert Cato steeds meer in zichzelf. De enige bij wie ze terecht kan is Adrian, haar vriend die ze online heeft leren kennen en haar nooit zal laten vallen.








Cover & achterflap
De cover past perfect bij de inhoud van het boek. Het chique roze, de letters, de titel, de lint met de granaat: er is heel goed over nagedacht en geeft meteen de sfeer weer. Het is ook heel mooi afgewerkt allemaal, zowel de buitenkant als  het binnenwerk. Op de afbeelding oogt de cover net iets minder aantrekkelijker dan in het echt, omdat de letters in het echt meer spiegelen dan goud zijn. Het is alleen wel jammer dat de letters vervagen. 

Er kunnen spoilers in deze recensie voorkomen
TW: Suïcidaliteit, zelfmoord

Inhoudelijke recensie
Dit is hoe het ging vertelt het verhaal van Cato Schmidt. Door een gebeurtenis in het verleden start ze op een nieuwe middelbare school, waar ze met een frisse start kan beginnen. Op het eerste gezicht gaat het goed, maar langzaam maar zeker verandert de situatie en voelt het alsof het verleden weer heden aan het worden is voor Cato. Dit is hoe het ging is bij uitstek een psychologische thriller. Dit keer is het woordje ‘psychologisch’ eens niet een marketingstrategie om de thriller interessanter te doen klinken, maar echt van toepassing. Door het verhaal heen aanschouw je hoe Cato steeds meer mentaal aftakelt en zijn haar wanhoop en donkere gedachten haast tastbaar. De merkbare spanning door het verhaal heen hangt duidelijk samen met de gesteldheid van Cato. Voor mij was dat ontzettend knap gedaan.

De schrijfstijl is geweldig, met name omdat het zo goed past bij de inhoud. In tegenstelling tot andere boeken waarbij de simpele schrijfstijl afdoet aan het verhaal, bouwt het hier juist de spanning op. Het voelt daardoor alsof het een artistieke keuze is geweest van de auteur om deze stijl te gebruiken en dat kan ik erg waarderen. Voor mijn gevoel pas het ook bij de manier van denken van het hoofdpersonage. 
Cato was een goed uitgediept personage met een duidelijke karakterontwikkeling in negatieve zin. Ze had een heldere, eigen stem die sterk doorschemerde in het verhaal. De bijpersonages waren een stuk minder uitgediept. Ergens wel logisch, want het verhaal wordt vanuit Cato verteld en Cato is door het verhaal met name bezig met haar eigen gevoelens. Wel had ik wat meer gewild van Ben. Soms vond ik zijn reacties een beetje vreemd. 

Het plot was strak uitgewerkt. Al vanaf het begin heb je het gevoel dat er iets akeligs staat te gebeuren en ergens halverwege werd het me duidelijk dat Cato zelfmoord zou plegen. De stukjes tussendoor die geschreven werd vanuit het perspectief van een ander waren ook een toffe toevoeging. Het spektakel op het einde had ik duidelijk níét verwacht en ik weet nog steeds niet goed wat ik daarvan moet vinden. Ik geef toe dat ik zat van ‘oh mijn God’, maar achteraf vond ik het ook weer overkomen als een trucje. Het wrijft toch een beetje in negatieve zin.

Tot slot hadden trigger warnings niet misstaan voor een boek met een onderwerp als deze. Suïcidaliteit is een gevoelig onderwerp, waarvan bewezen is dat boeken, series en films daarover die geconsumeerd worden zorgen voor een stijging in het aantal zelfmoorden onder de bevolking. (Lees bijvoorbeeld HIER een onderzoek waaruit blijkt dat Thirteen Reasons Why (boek en serie) voor een stijging heeft gezorgd). Natuurlijk pleit ik hier niet voor een verbod op dit soort verhalen, want het onderwerp moet bespreekbaar blijven, enkel dat er trigger warnings vermeld worden zodat mensen erop voorbereid zijn. In dit geval kan ik die nergens vinden. 

Tot slot
Dit is hoe het ging is een sterk debuut. Een boek dat perfect in het rijtje van ‘psychologische thrillers’ thuishoort - en dit keer écht, niet alleen als marketingterm. De schrijfstijl is simpel, maar dat maakt het verhaal in dit geval alleen maar krachtiger. Dit keer voelt het alsof de auteur bewúst voor een schrijfstijl als deze heeft gekozen, waardoor ik er alleen maar van onder de indruk kan zijn. Cato was een goed uitgediept hoofdpersonage en het plot zat strak in elkaar. Enige minpunten waren voor mij persoonlijk het einde en het gebrek aan trigger warnings. Van mij krijgt Dit is hoe het ging vier sterren.

---

Phoenix