Achterflap: Durf jij jezelf te zijn? Wat als je de krachten van het vuur kunt beheersen, maar wordt gepest omdat je op hetzelfde geslacht valt? Wat als je juist door je handicap een bovennatuurlijke gave hebt? En wat als de enige manier om jezelf te zijn betekent dat je in opstand moet komen tegen alles wat je hebt geleerd? In de bundel Brave New Love laten tien Nederlandse YA-auteurs met hun verhalen zien dat diversiteit belangrijk is. Dat je mag zijn wie je bent. Dat je daardoor een vleugje magie in je leven kunt toelaten. Dutch Venture Publishing benaderde ons bijna twee weken geleden met de vraag of wij hun nieuwe diversiteitsbundel met tien diverse kortverhalen, genaamd ‘Brave New Love’ wilden recenseren. Aangezien wij jongeren zijn met uiteenlopende diverse achtergronden en veel waarde hechten aan diversiteit, zeiden we natuurlijk volmondig ‘ja!’. Disclaimer: Bij deze bundel staan we langer stil bij de diversiteit in de verhalen, aangezien de bundel ook op basis hiervan gepromoot wordt. We gebruiken daarnaast in het artikel een aantal typische termen binnen het begrip 'diversiteit'. Mocht niet alles even duidelijk zijn dan raden we aan om even een kijkje te nemen in ons register voor de uitleg. De cover en titel Het is leuk om te zien hoeveel details in de cover zitten. Het model leek in eerste opzicht zelf niet divers, wat we jammer vond, maar toen zagen dat ze ogenschijnlijk een arm mist. Wat goed dat de uitgeverij dat soort modellen/afbeeldingen op hun covers durft te zetten! Het model past daardoor perfect bij het thema van de bundel. Goed over nagedacht, dus! Persoonlijk hebben we meer met abstracte of getekende covers, maar desondanks is het leuk om te zien hoeveel aandacht eraan is besteed. Over de titel zijn we iets minder te spreken. Het komt vreemd over dat een Nederlandse verhalenbundel een Engelse titel heeft. Een Nederlandse titel zou passender zijn, omdat op deze manier direct duidelijk is dat het een Nederlands boek betreft. Daarnaast komt de ‘brave’ en ‘new’ uit de titel apart over. Is het dapper en nieuw om niet hetero, blank of gezond te zijn? Inhoudelijke recensies: Miranda Peters - Vuurkoningin Diversiteit: Lesbische relatie + Daan is een POC Het idee voor dit verhaal was zeker interessant. Het leest goed, maar al snel bleek het dat de uitwerking er niet echt was. Dit komt deels door de wisselende ik-persoon en de infodump - eigenlijk had dit verhaal zijn boodschap even goed kunnen overbrengen zonder fantasyelementen die het enkel ingewikkelder maken. Overgangen zijn niet altijd logisch en de diepgang is vrij beperkt. De dialoog is erg apart: de personages zeggen dingen die niemand in het dagelijks leven zomaar zou zeggen. “Ik moet je vuur voelen, Lexi, alsjeblieft.” In het algemeen stoorde het ons ook dat het leek alsof Lexi — omdat ze op vrouwen valt — op de eerste de beste vrouw verliefd zou moeten worden. Het is een insta-love verhaal, maar het is op zo’n manier neergezet dat het meer overkomt als lust dan liefde. Het is ook curieus om Lexi’s love-interest een vrij mannelijke naam te geven, namelijk Daan. Dit impliceert dat er ook in een lesbische relatie een ‘man’ moet zijn of dat kan alleszins het idee geven aan bepaalde lezers. Een van ons had ook niet door dat Daan een vrouw was tot Lexi het zei. Dit verhaal had zeker veel potentieel, maar dat potentieel werd gewoon helemaal niet gebruikt. Lysander Mazee Dag - Uit de diepte Diversiteit: Homoseksuele relatie Dit verhaal was een van de betere in deze bundel. Het hoofdpersonage was uitgewerkt en gaf diepte aan het verhaal en ondanks dat alle gebeurtenissen logisch leken, was het einde niet voorspelbaar. We hadden echt het gevoel een afgerond verhaal te lezen. Het enige punt van kritiek dat we zouden kunnen noemen is dat de hoofdpersonages niet aanvoelen als ‘young-adults’. Sigurd is vorige zomer ontslagen bij de marine en werkt nu op een booreiland. Om te starten met een opleiding bij de marine moet je minimaal zeventien zijn dus eer je daar klaar mee bent, ben je waarschijnlijk het genre al wel ontgroeid. Het romantische plot van dit korte verhaal is lief en de trauma’s van de personages wordt niet weggewuifd en gezien als iets dat opgelost kan worden door verliefdheid. Er wordt zelfs over consent gepraat tijdens het kussen. We konden geen eerder uitgegeven werk van deze schrijver vinden, maar zijn zeer geïnteresseerd! Sophia Drenth - Dag, dromer Diversiteit: onbekend Allereerst, we hebben de diversiteit leeg gelaten omdat deze niet heel duidelijk was. Een van de personages ligt in coma en we denken dat er hier op geduid wordt. Van alle soorten ziekten of lichamelijke beperkingen (we nemen aan dat de schrijfster zo’n soort diversiteit wilde belichten) juist een coma kiezen is jammer, aangezien er coma's in overvloede bestaat in fictie. Daarnaast kan er gediscussieerd worden of een coma een beperking is, immers is het niet iets waar iemand dagelijks mee geconfronteerd wordt, moet leren leven, door wordt gehinderd, of wordt benadeeld door anderen. In het begin is het ook moeilijk om in het verhaal te komen. Vragen oproepen bij de lezer is belangrijk, maar dit was een beetje te veel. Het hielp ook niet mee dat sommigen de eerste POV-overgang misten en Leonis niet heel leuk vonden. Een zin als ‘Dat geloof ik niet, een mooie meid zoals jij heeft vrienden zat,’ geeft ons meteen de rillingen. Vrienden hebben toch niet alleen met je uiterlijk te maken? Slechts één van een paar rare zinnen. Het verhaal stak verder wel goed in elkaar. De relatie tussen de hoofdpersonages ging heel snel, maar… hadden we nu te maken met incest? Zo leek het wel. Het idee van de lijkenpikker was heel fascinerend en daar hadden we graag meer over geweten, net als over de droomwereld zelf. Natascha van Limpt - Spiegelvrees Diversiteit: Andere culturen + POC (Thais) De schrijfstijl las redelijk weg en het verhaal had een goede opbouw. De liefde kwam vreemd over aangezien het hoofdpersonage op het eerste gezicht héél woest reageert op het vrouwelijke hoofdpersonage en de volgende keer dat hij haar voor een paar minuten ziet uit het niets verliefd op haar is. Ook niet onbelangrijk: waarom laat een grootmoeder in hemelsnaam een vreemde haar kleindochter ‘redden’ om vervolgens die vreemde zelf te moeten redden, omdat hij er niet in slaagt? Het had haar energie gescheeld om zelf een poging te doen, of in elk geval samen met iemand die ze beter kent en die beter voorbereid is. Qua diversiteit was het even zoeken wélke andere cultuur hierin precies een rol speelde (eerlijk gezegd weten we het nog steeds niet echt?). Vaak werd er in algemene zin over ‘Aziatische culturen/klederdracht/enzovoorts’ gesproken, maar daar scheer je een enorm continent mee over één kam. Een persoon uit Pakistan lijkt in de verste verte niet op een persoon uit Japan en heeft ook een totaal andere cultuur. Had de diversiteit een meerwaarde in het verhaal? Nou, nee. In zekere zin had dit verhaal er precies hetzelfde uitgezien als de Thaise Dada Nederlands was en de eigenaresse van een antiekwinkeltje. We hadden nog hoop dat de plotlijn gebaseerd was op een Thaise legende, door de afkomst van het vrouwelijke hoofdpersonage, maar die hoop bleek tevergeefs. De POCs onder ons zullen hier geen stukje cultuur in terugvinden en het verhaal las niet alsof de auteur onderzoek naar welke Aziatische cultuur dan ook had gedaan (anime, manga en de welbekende Chinees op de hoek van de straat kennen we allemaal wel). Kort samengevat: de aangehaalde diversiteit speelde geen enkele relevante rol, terwijl dit wel het punt is van deze bundel. Hopelijk zal de auteur bij een volgende poging op een verhaal met diversiteit meer moeite hiervoor doen. Isabel Peters - Sanssouci Diversiteit: Homoseksuele relatie + Mel is een POC. We vonden niet alles altijd even duidelijk in dit verhaal. Zo begrijpen we nog steeds niet hoe een van de personages door de tijd rent en snappen we ook niet het random gebruik van Engelse woorden. Lunatic was hierin het meest opvallend. Er zaten nog wat meer vreemde elementen in zoals het niet willen schelden (het is YA, niet een kinderboek, hoor!), Thomas’ motivaties, en de leeftijd van Mel en Thomas. Dat laatste gokken we nu 17/18, maar we zijn dus niet zeker. Er wordt over Mels uiterlijk gezegd dat hij voor zowel man als vrouw door kan gaan, maar hier wordt later niet meer op ingehaakt en alleen zijn gekleurde huid wordt nog genoemd. Wat we zeker ook nog willen vermelden is dat Mel nogal spottend doet over wanen (geestesziektes). Daarnaast ook het feit dat Thomas telkens weer over zijn homoseksualiteit spreekt als een zonde of abnormaliteit vonden wij heftig - misschien historisch accuraat, maar heftig en niet op zijn plek in deze bundel. De schrijfstijl zelf is oké, maar wel veel korte zinnen. De stijl verbetert naargelang het verhaal vordert. De laatste twee hoofdstukken waren goed. Wat zeker goed is, is dat we konden merken dat de schrijfster veel onderzoek heeft gedaan. Sanssouci en Berlijn kwamen voor onze ogen tot leven komen en de verwijzingen naar Maria Sibylla Merian waren heel tof! Marijke F. Jansen - Stem van Sakura Diversiteit: Japanse cultuur + vrouwelijk hoofdpersonage is Japans De schrijfstijl las prettig weg. Een van de betere verhalen als het op schrijfstijl aankomt. Voorts is de aantrekkingskracht tussen de hoofdpersonages geloofwaardiger dan bij sommige andere verhalen en was het leuk om te zien hoe ze met elkaar communiceerden terwijl ze elkaars taal niet begrepen. Qua plekken en plaatsnamen in Japan kan je merken dat er goed onderzoek is gedaan. Qua cultuur merkten we weinig tot niks op het voor de hand liggende na (anime, sakura/bloesem, maidcafés). Het was duidelijk dat dit verhaal vanuit een Westers (toeristisch) standpunt werd geschreven en niet vanuit iemand van/met een diverse cultuur. Dat was erg jammer, want dat was een meerwaarde geweest voor iemand met die achtergrond. Overige minpunten waren, onder andere, de ontmoeting van de hoofdpersonages. Het (Japanse) meisje op de grond laten vallen, waardoor haar slipje onder haar rok zichtbaar wordt, gaf flashbacks naar animes waar dit speciaal voor oude, perverse mannen in voorkomt. Bah. Tevens werd er geschreven dat er in China ‘Chinees’ werd gesproken, terwijl het ‘Mandarijn’ (en een honderdtal andere talen) is. ‘Chinees’ als taal bestaat niet. Jen Minkman - Het bitterzoetste verhaal Diversiteit: Er is een personage dat een divers gender heeft + POC + Moslim/Turks De verhaallijn was interessant en het was leuk om te lezen hoe de Djinns erin verwerkt werden. We waren echter wel zoekende naar hoe Aisha/Sayhan zich precies identificeert. Hij/zij voelt zich het prettigst in een jongenslichaam én wil ook graag een jongen zijn, wat duidt op iemand die transgender is, maar tegelijkertijd wisselt het personage tussen hij en zij. Voorts wordt er gedaan alsof Aïsha en Sayhan twee verschillende personen zijn en niet een en dezelfde persoon, dus genderfluid lijkt het dan ook niet helemaal te zijn. We zijn er nog steeds niet over uit. Wellicht was het de bedoeling van de auteur om Aïsha/Sayhan juist in geen hokje te plaatsen, wellicht had ze niet goed onderzoek gedaan. Overige opmerkingen: Aan het begin van het verhaal werden de genoemde specerijen en geuren ‘exotisch’ genoemd. Een vreemde aanduiding voor een personage dat ermee is opgegroeid. Ergens in het verhaal werd de uitroep ‘O Allah’ gedaan, waarschijnlijk in de trant van ‘O God’, maar dit wordt naar ons weten (we hebben het even bij moslimvrienden nagevraagd) niet gebruikt door moslims. Tot slot een ongelukkige opmerking: in het verhaal wordt beschreven dat het niet haram is om psychisch beperkte vrouwen aan te randen/te verkrachten, daarmee implicerend dat het wel haram is om vrouwen in algemene zin aan te randen/te verkrachten. We mogen toch hopen dat dát niet zo is. Al met al was dit wel het eerste verhaal met een andere cultuur, waar de cultuur daadwerkelijk benút wordt en niet enkel benoemd. Dat kunnen we erg waarderen. Debora Elisabeth - Over de grens Diversiteit: Homoseksuele relatie + POC Toevallig hadden een aantal van ons eerder een kortverhaal van Debora Elisabeth gelezen waar we helaas niet zo van onder de indruk waren. Dit verhaal stak beter in elkaar en dat was fijn om te zien. De diversiteit - een homoseksuele relatie - werd op een mooie en respectvolle manier gebracht. De liefdesrelatie stak organisch in elkaar, omdat de personages elkaar al kenden en het dus niet plotseling super intens werd. De schrijfstijl vonden we met vlagen mooi en tegelijkertijd overdadig. We stikten soms in het aantal bijvoeglijk naamwoorden dat gebruikt werd. Voorts vonden we de beschrijvingen soms vreemd overkomen doordat menselijke eigenschappen werden toebedeeld aan niet-levende dingen. Voorbeelden hiervan zijn: ‘Mijn longen slaken een zucht en zuigen zich opnieuw vol’ - een persoon slaakt een zucht, longen kunnen dat niet doen - en ‘...de jeep remt af en doet wat ik naar hem geroepen heb’ - een jeep kan niet afremmen, een chauffeur remt af. Het einde was mooi, maar tegelijkertijd kregen we het gevoel dat het niet een afgerond geheel was en hebben we het idee dat het verhaal pas net begonnen is. Tamara Haagmans - Phantom of the Opera Diversiteit: Lichamelijke beperking/ slechthorendheid “Verliefdheid kan al zo’n pijn doen als het om een ‘normale’ verliefdheid gaat, maar in dit geval is het net zo moeilijk uit te leggen als een horend iemand proberen uit te leggen hoe het is om doof te zijn.” Deze zin uit het verhaal is blijven hangen, omdat we hem ontzettend mooi vonden. Het is de eerste keer in deze bundel dat er wordt stilgestaan bij het feit dat sommige dingen gewoon niet uit te leggen zijn. De sfeer in dit verhaal was goed. De plottwist kun je zien aankomen, maar ondanks dat ben je nog steeds emotioneel bij het verhaal betrokken. We vragen ons echter af of de verliefdheid… nodig was. Het werd niet heel uitgebreid aangestipt dus misschien dat het verhaal zonder beter was geweest. Iris kwam niet erg sympathiek op ons over. “De enige reden dat ik wil blijven, is om meer over Chris te weten te komen.” Hiervoor had ze het alleen over geld dus dit voelde niet passend bij haar karakter. Iris zegt wel vaker bijzondere dingen. Zo noemt zij op het einde dat haar slechthorendheid de reden is dat ze waarschijnlijk contact kon leggen met Chris. Vreemde gedachtegang, want dat lukte een professional niet eens en zij is een kind, iemand met een gave, maar zonder jaren ervaring en waar komt die gave eigenlijk weg? Iris noemt dat als een van je zintuigen niet goed werkt de anderen het overnemen. Hoewel dit correct is, lijkt het ons niet dat je dan opeens iemands gemoedstoestand kunt voelen zonder diegene aan te kijken of geesten kunt zien. We vragen ons af of mensen met een minder gehoor zich hier in kunnen inleven. Op ons kwam het over of slechthorendheid op zichzelf niet goed genoeg was voor de schrijver. Iris krijgt immers een gave die ‘normale’ slechthorende niet hebben. Wij vroegen ons ook af wat de functie van de proloog en epiloog was. Deze stukken boden niet, zoals een proloog/epiloog hoort te doen een ander perspectief op het verhaal, zonder deze stukken was er niets veranderd. We zijn benieuwd naar de beweegredenen van de schrijver hierachter. Het verhaal las echter ontzettend makkelijk weg en was een van onze favorieten in deze bundel. Oli Veyn - Sympathy for the devil Diversiteit: Tristan is verbrand en revaliderend In het algemeen vonden we allemaal dat dit laatste verhaal het beste was. Het was fascinerend, goed geschreven en het is te merken dat de schrijfster veel opzoekwerk heeft gedaan naar het ziekenhuis en werking van een revalidatiecentrum. Bij dat laatste zitten we uiteraard allemaal te juichen. Een klein schoonheidsfoutje waren de Latijnse namen voor de Engelen. Hebreeuws had ons logischer geleken. Als het hoofdpersonage in een mens verandert, wordt het een vrouw. Een van de eerste dingen die ze zegt is: “Hebben vrouwen zoveel gevoel?” En wij vragen ons af waarom hier niet gewoon mensen wordt gezegd. Nu klinkt het licht seksistisch. Er zitten ook een aantal opmerkingen in over haar borsten - waarom juist over haar borsten en niet het hebben lichaamshaar? (Gezien het zich over weken afspeelt, misschien plots de eerste keer ongesteld zijn?) De liefde in dit verhaal is heel intens en wordt ook zo beschreven. De moorden op het einde waren erg gaaf beschreven en de bad guy kwam nogal onverwacht - dat hadden we niet goed ingeschat. Dit is zeker een goed verhaal en enkelen van ons hebben ook meteen het boek van de schrijfster besteld. Slotwoord Onze meningen over de verhalen in de bundel zijn nogal wisselvallig. Enkele verhalen vinden we fantastisch, maar bij een aantal verhalen hebben we onze bedenkingen. Zo vinden we de relaties soms wat snel gaan en - ja, we moeten het benoemen - missen we soms de diepgang of kennis over de diversiteit waar de auteurs over schrijven. Dit was het moment voor DVP om een statement te maken en onbekende diverse auteurs aan het woord te laten. Een kans om te laten zien dat dat soort schrijvers bestaan. Die kans is blijven liggen en dat hadden wij eerlijk gezegd niet verwacht. Deze bundel noemt niets over de diversiteit van zijn schrijvers en natuurlijk snappen wij dat je niet wilt zeggen: “Auteur A is transgender en auteur B is homoseksueel,” maar “deze bundel is samengesteld met diverse schrijvers,” was naar onze mening echt een meerwaarde geweest. Het is belangrijk dat mensen beseffen dat diversiteit niet alleen in media bestaat, maar ook in het echt. Het is niet de bedoeling dat een schrijver geforceerd wordt om zijn seksualiteit, beperking of huidskleur tot een verkoop medium te reduceren, maar die ene regel had net iets duidelijker kunnen maken dat diverse mensen ook in het echt bestaan en dat we het hier niet over een ver-van-je-bed-show hebben zoals bij vampiers. Het valt niet te ontkennen dat het echt een meerwaarde heeft voor diverse tieners om te weten dat niet alleen personages, maar óók schrijvers zoals zijzelf bestaan. Dat het verhaal geschreven wordt door iemand die net zoals zij is en wéét hoe het voelt. Naar onze mening is dit geen hokjesdenken, maar slechts het aan het woord laten van personen die weten waar ze het over hebben. Dit argument halen we specifiek bij deze bundel aan, omdat het gepromoot wordt als ‘diversiteitsbundel’. In die zin plaats je de bundel al in een hokje en daarmee worden ook bepaalde verwachtingen geschept. Het is belangrijk dat we over deze bundel praten, omdat diversiteit belangrijk is en het is tijd dat dat genormaliseerd wordt. In alle genres. Het was het doel van de uitgever om mensen aan het praten te krijgen en dat is gezien de reacties op het boek zeker gelukt. Het boek bevat bijna 400 bladzijden en heeft dus ruim 92K woorden om een mening over te hebben. Toen een van ons Simon VS las, vond ze het geweldig omdat ze zich eindelijk gerepresenteerd voelde. Achteraf gezien was het misschien niet accuraat, maar het was er toen zij dat nodig had. En wij hopen dat dit boek dezelfde functie kan hebben voor andere mensen in Nederland. Als er iemand is die nu beter tegen ‘andere’ mensen aankijkt of zichzelf meer accepteert, dan zijn wij gelukkig. Maar het was niet helemaal ons boek en dat is ook oké. Hopelijk zullen de kritische punten meegenomen worden om bij dit soort verhalen meer te verdiepen in de diversiteit als het verhaal daarom draait en de mensen waarover het gaat een stem te geven. Niet om auteurs beperkingen op te leggen in wat zij wel of niet mogen schrijven, maar juist om mensen wiens verhaal het daadwerkelijk is, de kans te geven deze zelf te vertellen in een fictief jasje. We hopen voorts dat dit DVP niet ontmoedigd heeft om nog meer diversiteit op de markt te brengen, want we kunnen niet wachten om iemand als onszelf te zien als doder van draken, sluipmoordenaar en ja, zelfs als tiener. We hebben besloten deze bundel drie sterren te geven. Sofie en Phoenix
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
CategorieënArchieven
Juli 2019
twitter
goodreads |