Zelfbeeld en complimenten

Er gebeurde iets deze ochtend waardoor ik verward was en toen ik besefte wat er gebeurd was, was ik verward omdat ik verward was. Recap: ik was verward omdat ik verward was. Ja, dat klopt, vreemde zin en vreemd genoeg heeft het met twee afzonderlijke dingen te maken die elkaar versterken.

Het eerste was iets kleins, heel stom eigenlijk. Bij het wisselen van klaslokaal op de campus, schoof ik zoals gewoonlijk gewoon aan op een random plek naast een vriend. Tegenover mij zaten een jongen en een meisje, noem ze Theo en Lin voor het gemak. Lin en Theo zijn altijd nogal een speciaal en vaak ook een komisch duo. Ze zijn het soort mensen die op elkaar lijken en toch weer niet en omdat ze zo’n goede vrienden zijn, hebben ze ook een leuke dynamiek om naar te luisteren als je tussen de lessen door even afdwaalt.

Ik was alleen heel verbaasd toen Lin opeens zonder aarzeling zei dat Theo toch liever had dat ik tegenover hem zat dan zij omdat ik ‘er zeker wel mocht zijn’ en toen ze me rood zag worden, zei ze ‘Jij bent echt wel knap!’. Ik ben dichtgeklapt en in stilte aan de opgegeven oefeningen begonnen. Pas toen het onderwerp van richting veranderde heb ik terug iets gezegd.

Het tweede ding dat gebeurde is dat ik een aanbod heb gekregen om op te treden als vaste headliner op een slam poetry avond! Geweldig, ik weet het! Het is supercool  (en heel erg eng) om te beseffen dat iemand je vraagt om een kwartier alleen op een podium te gaan staan terwijl je je teksten mag brengen. Ik ben er enorm blij mee en kijk er nu al heel erg naar uit.

Wel, kan je nu zeggen, fijn voor jou dat je een compliment krijgt en een optreden, cool, maar moet je daar nu echt een blog over schrijven? Nope, dat moet niet en eigenlijk is dat ook niet de reden dat ik dit schrijf.

Waarom dan wel? Om een paar redenen en die gaan allemaal over één ding: zelfbeeld.

Mijn zelfbeeld had geen goede start. Ik was het soort kind dat op voorhand bestempeld is als nerd. Ik las graag, had een ronde bril en ik was niet mager, integendeel. Cute, denk je misschien, maar dat was ik in mijn hoofd totaal niet (en de foto’s geven me gelijk, dankjewel mama voor het bloempotkapsel). Toen ik 13 was, hebben ze mij bij de judo gecategoriseerd als zwaargewicht en daar ben ik altijd bij gebleven, dus je kan je de blikken wel voorstellen van de lichtgewichtjes bij de weging waar iedereen in zijn ondergoed staat te wachten. (“Hoe kan je zo zwaar zijn?” eye-roll) Plus, ik was nog steeds een nerd, dus op aandacht van jongens moest ik niet rekenen, tenzij het was om met me te lachen.

Nope, complimenten moest ik verdienen. Ik vocht ervoor (lees judo), ik was een modelleerling, speelde saxofoon en was een graag geziene gast op de jeugdbeweging. Innerlijk ging ik soms dood, maar uiterlijk deed ik alles wat nodig was om gezien te worden, ook al ging dat ten koste van mijn jeugd. En wat eerst goed is, is daarna niet meer goed genoeg dus de lat werd steeds hoger gelegd en hij werd steeds meer onhaalbaar.

Ondertussen zijn we zes jaar verder en besef ik hoe slecht mijn zelfbeeld altijd was. Ik heb oprecht grote stappen naar een positief zelfbeeld gezet sinds ik naar de universiteit gegaan ben en daar ben ik heel blij mee (het voelt zo goed om van jezelf te houden). Toch was ik nog steeds verward toen ik deze ochtend plots die complimenten kreeg. Zowel degenen waar ik veel voor gewerkt heb (je krijgt die optredens niet zomaar, dus dat voelt als een groot compliment) als degene waar ik niks meer voor moest doen dan gewoon mezelf zijn.

En ik moest vijf keer opnieuw aan dit stuk beginnen om te beseffen wat er fout zat (en met hulp van Sophie, die een paar rake opmerkingen gaf).

Ten eerste: heel fijn dat ik complimenten kreeg, maar Lin haalde zichzelf naar beneden en dat is een mentaliteit waardoor iedereen zich voor eeuwig slecht zal blijven voelen. Don’t, please just don’t! Ik kan het niet mooier zeggen dan Sophie, dus ik ga haar gewoon quoten:

“Onzekerheid bindt mensen. "Oh, jij vind jezelf lelijk, ik ook!" Maar nouja, we zijn gewoon allemaal fucking hot want mensen kunnen ook gewoon niet lelijk zijn als ze een goed hart hebben.” Ze heeft gelijk.

Ten tweede: waarom worden wij geïndoctrineerd om niet van onszelf te houden? Ook al was ik een nerd en een kleine dikkerd, zelfs dan nog had de wereld mij moeten leren om van mezelf te houden. En niet alleen mij, maar iedereen, dus ook jij! En nee, denk nu niet van ‘die meent dat toch niet.’ Ik meen dat wel, ik word er ziek van hoe net de meest geweldige mensen zich naar beneden halen! Ik wordt er eveneens ziek van hoe zelfvertrouwen iets is dat de grond in geboord wordt en direct als arrogant beschouwd wordt, terwijl het iemand zo veel sterker kan maken en veel mensen het als een graag gewilde eigenschap zien! En dan heb ik het niet over zo zot zijn als ik om je eigen teksten op podia te brengen, maar gewoon al je mening geven in een discussie zonder duizend keer na te denken of je niks fout gezegd hebt (been there, done that).

Dus alsjeblieft, als jij de volgende keer degene bent die een welgemeend compliment krijgt, laat je hoofd het niet verpesten. Lach gewoon, voel die warmte en genegenheid in je borst en denk er niet over na. Het is een ander persoon die een fijne opmerking maakt zonder dat jij erachter gevraagd hebt, dus je verdient hem. Jij bent geweldig.

Zoals Donald Trump het zou zeggen: ‘THE WORLD IS TOXIC! Don’t touch it! You’re GREAT! Don’t believe ANYTHING else.’

Gaos