Waarom Rick Riordan boeken het lezen waard zijn

In 2005 verscheen het eerste boek in de reeks Percy Jackson en de Olympiërs - De Bliksemdief. Dit boek werd geschreven door Rick Riordan, die vijftien jaar lang les gaf op middelbare scholen in Californië. De publicatie van dit eerste Percy Jackson boek betekende niet enkel het begin van een fantasyreeks die tot op de dag in verschillende spin-off reeksen nog steeds verder gaat, het zou mettertijd ook evolueren tot een van de meest populaire en vernieuwende jeugdreeksen ter wereld.
(Inmiddels is het wel duidelijk dat ik grote fan ben van deze boeken. Ik ben dus allesbehalve objectief.)
Iedereen kent vast wel de opzet van de Percy Jackson reeksen: de hoofdpersonages zijn halfgoden - een van hun ouders is een (Olympische) god. Hierdoor hebben ze niet enkel supercoole gaven, ze worden ook continu lastiggevallen door titanen en andere monsters die halfgoden graag als lunch eten. Daarom dat de meeste halfgoden terecht komen in Kamp Halfbloed waar ze beschermd zijn van deze gevaren en ook leren om te gaan met hun gaven. De eerste reeks volgt Percy Jackson, de zoon van Poseidon, vanaf zijn twaalf jaar tot wel, nu - zijn zeventiende. 
De Percy Jackson en Olympiërs reeks zelf werd snel gevolgd door de Helden van Olympus reeks en gaat nu nog verder in de Beproevingen van Apollo. Daarnaast verscheen er ook De Kane Kronieken waarin een broer en zus oude Egyptische magie leren en met de Egyptische goden verstrengeld geraken. De Magnus Chase reeks kent ook hetzelfde idee: hedendaagse tieners in de Noorse mythologische wereld. En het coole? Al deze reeksen zijn op een of andere manier wel met elkaar verbonden - al deze mythologieën zijn in de Riordanverse even echt.

Ik begon de boeken van Rick Riordan te lezen toen ik twaalf was en ik volg nu, op mijn negentiende, nog steeds zijn nieuwste publicaties nauw op de voet. Dit heeft veel redenen: Riordans schrijfstijl leest heel vlot, zijn boeken zijn naast spannend ook vet grappig én ieder personage dat hij neerzet, voelt zo echt, is zo ongelooflijk relatable. De reden waarom ik, na al die tijd, nog steeds Riordans boeken lees, is echter voornamelijk omdat Riordan zijn lezers écht begrijpt. Hij luistert naar ons
Jeugd en Young adult boeken zijn meestal geschreven door volwassenen. Logisch. Het gebeurt echter wel vaak dat ik de indruk heb dat volwassen YA-auteurs niet schrijven voor tieners, maar voor het idee dat zij hebben dat een tiener is óf eerder de groep volwassenen die graag YA lezen. Op zich is dat geen probleem, maar als tiener zelf (nu ben ik al zelf bijna geen tiener meer, maar ik kijk dus naar mijn recent verleden) voelde ik dat wel aan in boeken. Dan waren de hoofdpersonages erg andere dingen bezig dan ik, kwamen ze heel kinderachtig over en/of zeiden ze dingen die iemand van mijn leeftijd nooit zou zeggen.
Bij Rick Riordan-boeken had ik dit nooit. En al schrijft hij fantasy, er kwamen altijd zoveel problemen naar voor in zijn reeks die erg herkenbaar voor tieners zijn. Al vanaf boek 1 gaf Riordan aandacht aan ADHD en dyslexie en voor hoe de thuissituatie is wanneer je gescheiden of alleenstaande ouders hebt. En het is niet enkel hierbij gebleven: Riordan heeft oor naar wat zijn lezers denken en waar zij mee zitten.
Een moslima-lezer vroeg of hij ooit een moslim-personage zou willen schrijven. In Magnus Chase gaf hij zijn lezers Samirah al-Abbas - dochter van Loki én moslima die een hoofddoek draagt. En dit is maar een voorbeeld van vele personages met wie hij zijn lezers wil representeren. Zijn boeken die in eerste instantie best blank en hetero waren, werden des te verder, des te meer divers. Zijn reactie op mensen die vinden dat het ‘te veel is’: “Voor jullie is dit onrealistisch, voor mij is dit wie ik tegenkom tijdens een wandeling in Boston.”

Oprecht, geen wonder dat zijn lezers hem Uncle Rick noemen.
Het fijne aan de Riordan-boeken is dat hij iedereen kan betrekken, op een heel warme en liefdevolle manier. Hoe vreemd het ook klinkt om dat te zeggen. Als iemand die recent ontdekte niet hetero te zijn, is dit echter de representatie die ik het fijnst vind: geaardheid, huidskleur, afkomst, aandoeningen worden niet geproblematiseerd. De omgeving is heel open en aanvaardend (met natuurlijk geregelde spanningen). In een boekenwereld waarin de meeste blanke, cishet auteurs enkel over iemand die niet-blank en niet-cishet is, schrijven wanneer het een verhaal vol drama en leed is omwille van dat “ene aspect waardoor hij/zij afwijkt van de ‘norm’”, is Rick Riordan een ware held.

Zijn lezers willen een homoseksueel koppel? He delivers. 
Zijn personages willen lezen over een personage met Mexicaanse roots? He delivers.
Zijn lezers willen lezen over een lesbisch koppel? He delivers.
Zijn lezers willen lezen over een genderfluid personage? He delivers.
Zijn lezers willen lezen over een doof personage? He delivers.

En nee, dat hij al deze mensen erbij betrekt, is niet onrealistisch. Dat het westen blank en hetero en gezond zou, dat is onrealistischer dan dat Olympische goden zouden bestaan.
Alleszins, daarom moet je Rick Riordan boeken gaan lezen.
Al waarschuw ik je ook: het is een wilde achtbaan.

livia