Waarom je soms je schrijfwerk haat

Schrijven is soms verdomd lastig. Begrijp me niet verkeerd, het gaat allemaal wel lekker, totdat je op een bepaald punt belandt. Het gevreesde punt waar je nog net niet alles uit het raam wil smijten. Ik zit momenteel op dat punt…

Ik denk niet dat ik ooit een grotere hekel aan een manuscript heb gehad. Elke zin die ik schrijf, voelt cliché, overbodig, te veel tell en te weinig show. Ik zou nog net niet van frustratie mijn haren uittrekken en in huilen uitbarsten. I think you get it.

Is mijn manuscript dan slecht? Momenteel vind ik absoluut van wel. Ik wéét dat het onrechtvaardig is om dit verhaal verschrikkelijk te noemen, want dat is het niet (hoop ik), maar zo voelt het wel. En daarom gooide ik net die volledige 70K in de digitale prullenbak. Om vervolgens bij een vriend een back-up op te duikelen en gefrustreerd weer verder te gaan.

Waarom haten sommige schrijvers met vlagen hun eigen werk? Dit is de eerste keer dat ik het me afvraag, ook al ik heb genoeg grote namen gehoord die er ook last van hebben. Is het imposter syndrome? Onzekerheid? Perfectionisme? Allemaal?

“All of us who do creative work, we get into it because we have good taste. But there is this gap. For the first couple years you make stuff, it’s just not that good. It’s trying to be good, it has potential, but it’s not. But your taste, the thing that got you into the game, is still killer. And your taste is why your work disappoints you. A lot of people never get past this phase, they quit. Most people I know who do interesting, creative work went through years of this. We know our work doesn’t have this special thing that we want it to have. We all go through this. And I took longer to figure out how to do this than anyone I’ve ever met. It’s gonna take awhile. It’s normal to take awhile. You’ve just gotta fight your way through.” - Ira Glass

Zoals de quote van Ira Glass hierboven eigenlijk al vermeld, schrijvers haten soms hun eigen werk omdat het beter kan. Of dat vinden zij zelf dan. Mensen zijn kritische wezens en wij zijn op niemand kritischer dan op onszelf.

Als we een idee hebben dat groter voelt dan onszelf, dan kan het niet anders dan dat we het ergens onderweg willen doden. Een beetje zoals mensen standaard de behoefte voelen om schattige dingen dood te knijpen, we willen niet dat het dood gaat, maar we kunnen het gewoon niet aan.

Ik vind dat mijn manuscript beter kan want ik zie alle fouten die er nog inzitten. Ik weet dat het een first draft is, maar toch, toch. Het bezit nog niet de magie die ik in mijn favoriete verhalen tegenkom (voor mijn gevoel) en dus voel ik mij een mislukkeling.

Ik weet dat schrijven leuk zou moeten zijn, maar soms is het dat gewoon niet en dat is eigenlijk ook niet erg. Mijn zusje voetbalt en zij vindt dat ook niet elke keer leuk. Hobby’s zijn niet altijd leuk want de meeste hobby’s zijn gebaseerd op een vaardigheid en uiteindelijk willen we eens beter worden. Het is dus heel logisch dat je af en toe je schrijven haat, hetzij dat het je waarschijnlijk niet heel productief maakt.

Sophie