Recensie: Wonder woman: Warbringer

Ahh, de DC Icons reeks, een schonere toevoeging aan mijn boekenkast kan ik me niet echt inbeelden op dit moment. Zowel met als zonder omslag zijn het pareltjes van uitgaven die ik veel te graag allemaal verzamel! (rip mijn portemonee) Dat geldt ook voor Wonderwoman: warbringer, zeker omdat ik bijna alles wat Bardugo schrijft slik als zoete koek. Dus toen ik hoorde dat zij Wonder Woman geschreven had, was ik meteen verkocht. Waarom ook niet? We hebben het hier wel over Diana Prince, je weet wel, die prachtige vrouw die door Gal Gadot gespeeld wordt. *hartjesogen

Voor zij die ervoor vreesden, nee het is niet het verhaal van de film en hoewel dat enerzijds heel fijn was, vond ik het ook jammer dat er helemaal geen rekening mee gehouden werd. Het zit zo dat de film en het boek niet overeenkomen qua feiten en tijdlijn en dat is ergens wel jammer. Zeker van een groot huis als DC had ik verwacht dat ze daar wel op zouden letten, maar in het boek hebben we het over Diana die in onze tijd een meisje redt, zo voor het eerst van het eiland afgaat en haar bestaan als amazone op het spel zet om de wereld te redden. Anderzijds krijgen we zo ook een betere blik op Diana’s amazone-zijn en haar polemiek op het eiland met haar ‘tante’ Tek en haar moeder Hippolyta die probeert te schipperen tussen de partijen en dat geeft haar een diepere achtergrond dan in de films.

Maar goed, Diana redt Alia van een dood op Themyscira (het mythische amazone-eiland) en ze moeten (voor het te laat is natuurlijk) in een bron in Sparta gaan baden waar ook Helena (je weet wel, die van de Trojaanse oorlog) gebaden heeft om de vloek op haar bloedlijn te doorbreken en ervoor te zorgen dat er geen oorlog komt. Dat is echter buiten een aantal mensen gerekend die Alia het liefst gewoon dood willen hebben. Ook niet zo moeilijk als je samen met je broer de enige erfgenaam bent van het fameuze Karealis-lab, een multinational die baanbrekend werk verricht in de biologische sector.

Maar wat vond ik ervan? Wel, de personages waren geweldig. Geen twijfel mogelijk, met Alia, haar broer Jason, beste vriendin Nim, de rijkeluiszoon Theo en Diana zelf heb je een zeer divers stel bijeen dat je leidt doorheen het boek. En die diversiteit wordt op een hele goede manier uitgespeeld naast hun gewone karakters die op zich al zo kleurrijk zijn dat ik graag nog tien boeken over het stel zou lezen. Nim en Theo met hun sarcastisch gekibbel, Alia met haar je-ne-sais-quoi en Diana is en blijft Diana Prince die het verhaal vaak genoeg steelt met haar eerlijkheid en haar onbevangenheid. Daar heb ik helemaal niks op aan te merken.

Het plot daarentegen… Dit is het eerste boek van Bardugo waarbij ik na afloop denk van ‘Hmm, daar hadden dingen beter gekund.’ En die zijn allemaal met betrekking tot het plot. Ik heb in het begin veel moeite gehad om in het boek te komen en vooral ook in het verhaal te blijven. Het kwam wat traag op gang naar mijn goesting en er zaten een paar elementen in die mij overbodig leken. Het middenstuk las dan weer als een trein (ik was echt een grote fan van de passage in het MET), maar toen ik dacht dat het einde daar was en er een epische ontknoping zou komen, stelde me dat eigenlijk best wel teleur. Het voelde kort en zelfs bijna afgeraffeld aan, alsof ze niet over een bepaald aantal pagina’s mocht gaan en dat vond ik jammer, want dat heb ik nooit eerder gehad in haar boeken. Dat zorgde er ook voor dat ik wat op mijn honger bleef zitten. Sad, want het verhaal met zijn klassieke superhero structuur heeft veel potentieel, humor en een meer dan degelijke schrijfstijl.

Conclusie: het plot is iets minder dan ik van Bardugo gewoon ben, maar de personages dragen moeiteloos het verhaal en hebben mij er toch van doen genieten. Jammer van het einde, maar geen spijt dat ik me erdoor geworsteld heb! Drie en een halve ster!

---

Gaos