Recensie: Showstopper

​Achterflap
Hoshiko is de sterattractie van het gevaarlijkste circus van Engeland, waar kinderen van immigranten moeten optreden met gevaar voor eigen leven. De heersende, autochtone elite is dol op de show. Hoe gruwelijker, hoe beter.

Wanneer Ben, zoon van een machtig minister, voor het eerst de show bezoekt, wordt hij op slag verliefd op Hoshiko. Maar terwijl zij adembenemende kunsten op het hoge koord vertoont, wachten onder haar hongerige leeuwen.

Kan Ben haar helpen ontsnappen uit deze gevangenis? En heeft hij de moed het systeem aan te klagen dat zijn moeder als minister in stand houdt? ​

Ik ging op vakantie en ik nam mee… Drie boeken, waar Showstopper door Hayley Barker er een van was! Dat ik te laat was bij de bib nog voor ik vertrok was, was jammer want ik moest en zou dit boek uitlezen nog voor het YALFU was in Utrecht. En wel, als je op het strand ligt is dit boek niet direct de meest bijpassende literatuur, maar dat laat niet weg dat ik het op een zekere manier ervaren heb. Ik wilde zeggen ‘genoten’, maar dat past niet echt in de context en ik zal uitleggen waarom je het toch een kans moet geven!​

Cover
Maar as usual begin ik met de cover. Ik ben fan. Degelijk design, past perfect bij het boek, heeft dat morbide gevoel met de vlinder en de doodkoppen en de rode en zwarte kleuren voelen echt heel vertrouwd aan bij het verhaal. Ik ben vaak kritisch op coverdesign, maar eens ik verkocht ben, ben ik ook echt verkocht en dat was hier echt het geval!

Inhoud
Het verhaal heeft bij mij iets meer tijd nodig gehad. Ik had veel goede dingen gehoord en dat brengt zekere verwachtingen met zich mee. Plus, ik ben een eersteklas scepticus, zeker als het over boeken gaat. Ik was geen grote fan van het feit dat ze om de paar pagina’s wisselden van point of view. Zeker niet in het begin, na een tijdje wende het wel en ik snap dat het nodig was voor het verhaal, maar dat laat niet weg dat het soms kunstmatig voelde. Al helemaal als je bedenkt dat de proloog eigenlijk een hoofdstuk uit het middendeel is dat er gewoon uitgeknipt is. Dat stuk vond ik al helemaal verwarrend. Maar goed, ik zou het een kans geven en dus las ik verder, ondanks mijn constante degout. Ja, ik vond het dé-gou-tant, voor de Nederlanders onder ons: afgrijselijk. Ja, dat was het constante gevoel terwijl ik dit boek las. Daarom kan ik ook niet zeggen dat ik ervan genoten heb en tegelijkertijd ook dat het geen slecht boek was.

Het verhaal speelt zich namelijk afijn een dystopische wereld waarin er een volledige segregatie doorgedreven is. Iedereen die niet blank en Engels is, is een ‘vuile’ droesem en die hebben geen toegang tot onderwijs, gezondheidszorg of zelfs werk met als gevolg dat er volledige sloppenwijken zijn waar mensen de hele dag ronddwalen in de hoop een beetje eten bijeen te kunnen schrapen om met niet al te veel honger te moeten gaan slapen.

De ene kant van het verhaal wordt verteld door Hoshiko, een koorddanseres in ‘het Circus’. Een plek waar de zuiveren tegen betaling gaan kijken naar hoe Droesems ten onder gaan aan de meest gruwelijke dingen zoals aan hongerige leeuwen gevoerd worden of twintig meter naar beneden vallen en daarbovenop nog eens gelynched worden door het publiek dat helemaal uit zijn dak gaat. Ja we hebben het hier over mensen die toejuichen hoe andere mensen doodgaan en hoe barbaars dat ook klinkt, de wereld die Barker schetst is niet eens zo extreem ver weg als je kijkt naar de alt-right bewegingen die ondertussen over de hele wereld verspreid zitten. Natuurlijk is het wel een stap verder om die daadwerkelijk aan de macht te laten, maar na de aflevering van Pano over ‘Schild en Vrienden’ in Vlaanderen besefte ik hoe georganiseerd die bezig zijn en dat was voor mij heel beangstigend. Dit boek ligt perfect in lijn daarvan en het besef dat het ‘zou kunnen’ alleen al zegt eigenlijk al genoeg.

De andere kant wordt verteld door Benedict, Ben voor de vrienden, wiens moeder nota bene minister is van Droesemhandhaving. Ondanks dat zijn moeder er alles aan doet om de Droesems uit te roeien, begint Ben langzaam in te zien dat het mensen zijn waarover ze spreken en als ze naar het circus gaan wordt hij dan ook op slag verliefd op Hoshiko, de schitterende kat die in de nok van het circus zijn hart veroverd met het knipperen van haar wimpers.

Langzaam doet Ben er alles aan om dichter bij haar te kunnen komen, ondanks dat de wereld vol met wederzijdse haat gevoed wordt door de segregatie die de Droesems van de Zuiveren scheidt die nergens groter is dan het centrum van hun wereld: Londen.

Oké, het plot is iet of wat cliché en het verliefd zijn is nogal op slag, maar de relatie wordt wel goed opgebouwd en ondanks dat het hele verhaal het over het ‘grijze vlak tussen goed en slecht’ heeft, vind ik de personages soms nogal zwart-wit denkend. De antagonist Silvio, de terroriserende baas van het circus is ten alle tijden de ultieme sadistische slechterik die Hoshiko’s leven tot een hel maakt en ook Bens moeder wordt zo zwart afgebeeld, al kan ze nog zwarter lijken door Bens pure witheid en soms ook echte naïviteit. Goed, Hoshiko is een stuk grijzer, een dame van de wereld die ze nooit heeft kunnen zien, maar het voelt soms alsof de schrijfster vooral op haar karakterontwikkeling gefocust heeft en die van Ben maar bijzaak is, ondanks dat ook hij de helft van het verhaal de protagonist is.

Dit was zeker niet het beste boek over segregatie, maar het drukt je wel degelijk met je neus op de feiten. Dit boek bevestigde mijn idee dat fictie soms harder kan aankomen dan de realiteit. Want zo voelde dit boek vaak, als een permanente klap in mijn gezicht of een stomp in mijn maag. Hier en daar wat cliché, maar de basis was gelegd en die droeg het verhaal op een heel goede manier.
Het eerste deel focusde nog heel erg op de relatie tussen Ben en Hoshiko, maar ik hoop oprecht dat deel twee meer over de gevolgen van hun daden gaat gaan en dus nog meer op de strijd tegen discriminatie gaat focussen! Wees dus maar zeker dat ik dat ga lezen van zodra het in december uitkomt!

Kantnota na YALFU: naast het feit dat de schrijfster een schatje is, kwam ze ook met het leuke feitje dat het Nederlandse boek een scène extra heeft. (en geloof me, een belangrijke scène) Dus in tegenstelling tot normaal, kan ik oprecht aanraden om het in het Nederlands te lezen!

Gaos