Recensie: Op het einde gaan ze allebei dood

Naar goede gewoonte ga ik beginnen met de cover.

Ik heb de Engelse en de Nederlandse versies even langs elkaar gezet. Het is niet dat ik de Nederlandse cover niet mooi vind (dat is namelijk de versie die ik gelezen heb), het is eerder dat ik de Engelse versies mooier vind. Ik hou van de manier waarop ze spelen met de tekeningen en lettertypes en de kleuren passen in beide gevallen heel erg mooi bij elkaar. Ook vind ik dat beide Engelse covers een betere representatie geven van het onderwerp, aangezien ik nu het boek niet door de cover of achterflap gelezen heb, maar omdat ik meestal hou van Clavis’ eigenzinnige uitgaves (wat ook hier het geval was). Moesten ze de Engelse cover overgenomen hebben, was dit voor mij een insta buy geweest, terwijl ik hem nu in de bib geleend heb.

Maar goed, don’t judge a book by its cover en dat heb ik dus ook niet gedaan. Toegegeven, ik heb het op de uitgever beoordeeld. Al kunnen die er ook wel eens langs zitten, ik hield van de eigenzinnigheden Clavis’ boeken zoals ‘het vierde rijk’ en dat geeft me een redelijk vertrouwen.

En dat vertrouwen hebben ze niet beschaamd. Dit is een boek dat perfect in het plaatje van Clavis past en waar ze gerust trots op mogen zijn.

Het boek gaat over de bange Matteo, die op de dag van zijn dood niets liever wil dan zichzelf overwinnen en naar buiten gaan om zo zijn oude ik voor even af te schudden, en Rufus, die door stoer te doen verbergt wat hij heeft meegemaakt. Op de dag dat ze een telefoontje krijgen van het bedrijf Death call, gaan ze dood (Want blijkbaar kunnen ze dat soort dingen voorspellen in de toekomst). Meer per toeval dan iets anders, beslissen ze om hun laatste dag samen door te brengen, wanhopig om maar niet alleen te moeten zijn. Spoiler: ze gaan allebei dood op het einde.

In zekere zin is het een kabbelend boek. Er gebeurt heel veel en ze doen veel, maar in zekere zin gebeurt er ook niks. Het is hun laatste dag die ze samen doorbrengen en ook al volg je hen maar één dag, je krijgt een heel erg goed beeld van het verleden, de trauma’s en de verlangens die beide jongens met zich meedragen. Ze maken samen fouten, nemen afscheid van hun vrienden en proberen de dag van hun dood nog te leven, ook al voelt het soms alsof ze al gestorven zijn.

Wat dit boek bijzonder maakte, vond ik de levenswijsheden die tussen de onnozele kwajongensstreken door toch wel degelijk op het papier verschenen. Hoe ze elkaar hielpen met de trauma’s en elkaar lieten beseffen hoeveel geluk ze alle twee hadden. Ondanks dat ze elkaar maar één dag kennen, groeien ze doorheen het hele boek naar elkaar toe en dat geeft een hele mooie relatie en opbouw naar het einde. De verschillende personages, omstandigheden en het feit dat ze elkaar enkele uren geleden absoluut niet kenden, maakt het redelijk onvoorspelbaar. Ook omdat hun gedachten vloeien als de wind en het gezegde ‘Leef in het moment.’ onnoemelijk hard van toepassing is in elk stukje van dit boek.

Naast het plot en de opzet van het boek, ben ik ook een grote fan van de schrijfstijl. Waarom? Wel, het is eng hoe hard mijn schrijfstijl op de deze lijkt. Ik doorbreek de vierde muur eveneens en ik doe ook een poging om vage, sarcastische opmerkingen tussendoor te geven, bij wijze van kwinkslagen om het wat luchtiger te maken (al ben ik er waarschijnlijk echt een stuk minder goed in). Bij opmerkingen als “Wie had er geld ingezet dat ik op mijn Einddag (sterfdag ndvr) zou zitten instagrammen? Gefeliciteerd, je hebt gewonnen.” slaat mijn hart steeds een slagje als ik uitgelachen ben en besef hoe luguber dit ook is. Ook het gebruik van veel referenties uit de popcultuur maken het een boek dat heel erg in dit moment zit. Ik houd alleen persoonlijk niet zo heel erg van het perspectief uit de eerste persoon in het heden. Moest dat verleden geweest zijn, had het voor mij vlotter gelezen, ook al snap ik in de context volledig waarom het heden is.

Waar ik wel moeite mee had en waardoor ik ook het gevoel had dat het verhaal op sommige momenten minder doorkwam (wat oprecht heel jammer is), was het onmogelijk hoge aantal perspectiefwisselingen. Aan de ene kant is het interessant en geeft het beelden die je niet zou verwachten en worden er zo ook langzaam stukjes plot net iets meer onthuld waardoor de spanning opgedreven wordt. Aan de andere kant leidt het ook ongelofelijk hard af.

Ondanks dat er in kleine dingen echt wel een verschil zat tussen de perspectieven van de 2 jongens en die van anderen door o.a de eerste zin, die standaard dezelfde vorm had. Er werd ook gewisseld tussen 1e persoon voor Matteo en Rufus, en 3de persoon voor andere mensen, bleef het meestal bij een onderbreking (soms was het niet meer dan een halve pagina) die te weinig of niets toevoegde aan het verhaal. Alles hing wel samen want de helft ging dood en degenen die dat niet deden, die hadden wel iets te maken met het plot, maar het voelde meer als een verplichting om deze stukken te lezen dan een echte toevoeging en dat vond ik oprecht heel erg jammer.

Want mijn god, wat een voorbeeld is dit op gebied van inclusiviteit en diversiteit. Hoewel dit vorige punt een struikelpunt was (en bleef jammer genoeg), vond ik de manier waarop er omgegaan werd met diversiteit echt perfect. Af en toe had je de beschrijving van ‘biseksueel’, ‘Cubaans’ of ‘zwart’ en daar gingen de personages gewoon mee om, alsof er net zo goed ‘blank’ ‘native American’ of ‘hetero’ had kunnen staan. Je voelde dat ze er hier en daar weerslag van ondervonden of dat het dingen minder makkelijk maakte, maar verder was het niet bepalend voor de sterke persoonlijkheden en karaktertrekken die ze wél hadden en dat maakt dat dit verhaal super natuurlijk aanvoelde en fijn om te volgen.

Conclusie:

Ik vond het een heel erg intrigerend boek en heel erg schattig naar het einde toe om te zien hoe op de luttele tijd van 24 uur de meeste personages toch bepaalde veranderingen ondergaan. Daarbij zijn er echt meer boeken zoals dit nodig voor de diversifiëring van de boekenwereld dus daarom alleen al chapeau. Alleen jammer dat de perspectieven zo wisselend en daarmee voor mij ook afleidend waren en ik zo niet het gevoel heb dat het echt hard binnenkwam. Ik geef het daarom drie en een halve ster!

​

Gaos

PS. Bijpassend liedje: ​ See you again - Whiz khalifa feat Charlie Puth