Recensie: Nooit Meer - Colleen Hoover

​Achterflap:
Lily heeft ondanks tegenslagen altijd hard gewerkt om te komen waar ze zijn wil. Als ze neurochirurg Ryle ontmoet, lijkt het leven haar toe te lachen. Lily kan hem niet uit haar hoofd zetten: hij is assertief, koppig en zelfs een tikje arrogant, maar ook gevoelig, briljant en gek op haar. De vraag is: hoeveel kan hun relatie aan?

Laat ik beginnen bij de opdracht. Het is hartstikke lief als auteurs een boek opdragen aan hun ouders, maar de opdracht van dit boek zet meteen de toon voor het verhaal. Ik citeer: ‘Voor mijn vader, die zijn uiterste best deed om niet zijn slechtste zelf te zijn. En voor mijn moeder, die ervoor zorgde dat wij hem nooit op zijn slechtst meemaakten.’ Door deze woorden kun je al raden dat de jeugd van Colleen Hoover zelf niet altijd even prettig is geweest, en dat ze die ervaringen heeft gebruikt bij het schrijven van dit boek.

Dat gezegd hebbende kunnen we de bladzijde omslaan en ons mee laten voeren in het leven van Lily. We ontmoeten haar op de dag dat ze haar vader begraven heeft, wanneer ze op een hoog gebouw in Boston naar het avondlijke uitzicht zit te kijken. Ze vertelt over de grafrede die ze voor haar vader gehouden heeft en die is ronduit geweldig. Het zorgt ervoor dat ik meteen een beetje van haar ga houden.

Dit wordt echter bijna meteen teniet gedaan als ze Ryle ontmoet. Hoewel hij nou niet meteen overkomt als de ideale schoonzoon, is dit niet waar voor mij de afknapper zit. Nee, die zit bij het feit dat Lily blijkbaar zo’n persoon is die zich in het eerste hoofdstuk al bijna tot seks laat verleiden. Ik herhaal, het éérste hóófdstuk. Hierdoor wist ik niet goed meer wat ik van haar moest vinden.

Een hoofdstuk verder belanden we in de dagboeken die Lily schreef toen ze vijftien was. Een dagboek in briefvorm is niet echt origineel, zelfs niet als de persoon aan wie geschreven wordt een beroemdheid is. Toch vond ik het grappig om te lezen hoe Lily Ellen DeGeneres aanspreekt als een oude vriendin. Er wordt dieper op de zogenaamde ontvanger van de brieven ingegaan dan bij de meeste briefdagboeken. De suggestie die Lily bijvoorbeeld doet voor het programma van Ellen is leuk om te lezen.

Na het tweede hoofdstuk volgt er een tijdsprong. Mijn eerste gedachte was de vraag of dit nou echt nodig was. Doorheen het boek komen er meer van dit soort tijdsprongen voor. Ik ben van mening dat de meeste wel geoorloofd zijn om de relatie tussen Lily en Ryle realistisch neer te zetten, maar deze eerste? Nee, voor mij voegt die niks toe aan het verhaal. Als dit hoofdstuk zich drie weken na het tweede had afgespeeld dan was het precies hetzelfde verhaal geweest als nu wanneer er een half jaar tussen zit.

Nou ja, misschien zou het op één punt verschil hebben gemaakt. Wanneer er een kortere tijd tussen de twee hoofdstukken had gezeten, zou het realistischer zijn dat Ryle Lily al niet uit zijn hoofd kan krijgen nadat ze elkaar twee keer ontmoet hebben. Wat is er zo bijzonder aan haar dat hij haar na twee ontmoetingen in een half jaar al niet meer uit zijn hoofd kan krijgen? Dit gaat er bij mij gewoon niet in.

Inmiddels zijn er al een aantal dagboekfragmenten van Lily voorbijgekomen, dus is het duidelijk dat zij het een en ander aan ellende te verwerken heeft gekregen in haar leven. Daarom gunde ik haar wel wat geluk. Dat het allemaal zo snel zou gaan, had ik echter niet verwacht. In eerste instantie wil Ryle helemaal geen relatie en ik had dan ook verwacht dat hij dit naarmate het einde van het boek vorderde steeds meer in overweging zou nemen, maar dit loopt heel anders. Hij wil al voor haar veranderen als ze elkaar nauwelijks kennen. Dat is niet geloofwaardig. Geef hem in godsnaam wat meer tijd om van mening te veranderen.

Het is niet alleen het begin van de relatie, het gaat in het algemeen vrij snel. Hij weet ook meteen nadat hij is klaargekomen dat zij een drug is van de meest verslavende soort. Hoe kan hij dat nou weten als hij nog in haar zit en nog helemaal niet weet hoe hij zich vijf minuten of vijf dagen later voelt? Misschien is hij haar dan alweer vergeten. Maar aan de andere kant geeft dit wel aan hoe ongezond de relatie is.

Laat ik het dan nu hebben over het moment waarop Ryle voor het eerst gewelddadig werd. In eerste instantie vond ik dit niet geloofwaardig. Hoe kan Ryle, een neurochirurg met een uitstekend stel hersens, nou zonder ovenwant iets uit een hete oven pakken? Er wordt als excuus aangevoerd dat hij gedronken heeft, terwijl hij naar mijn mening niet heel dronken kan zijn, gezien hij de helft van de tijd die de oven duurde onder de douche stond. Ik begreep ook niet waarom Lily dit zo grappig vindt dat ze helemaal in een deuk ligt. Uit een toelichting van de auteur achterin het boek blijkt echter dat dit voorval rechtstreeks uit haar eigen leven komt. Hoewel de logica achter de gebeurtenis me nog steeds enigszins ontgaat, grijpt het me meer aan nu ik weet dat dit dus wel echt kan gebeuren.

Het emotionele aspect van het huiselijk geweld is erg sterk beschreven en ook het achtergrondverhaal van Ryle is geloofwaardig. Zelfs al weet je vanaf het begin dat hij haar op een gegeven moment gaat slaan, toch komt het eerste incident als een verrassing. Juist omdat ze een moment daarvoor nog heel gelukkig zijn samen. Zo zie je maar dat het leven van het ene op het andere moment honderdtachtig graden kan draaien.

In de laatste hoofdstukken van het boek klinkt de boodschap door dat mensen altijd de slachtoffers de schuld geven in plaats van de daders en dat dit niet juist is. Toen ik dit las, besefte ik dat het waar is. Mensen zijn heel makkelijk in dingen zeggen als: ‘Waarom ga je niet bij hem weg?’ Mede daardoor ben ik Lily gaan zien als een erg sterke vrouw. De keuze die ze aan het eind van het verhaal moet maken is zwaar, maar ik vind dat haar innerlijke strijd en haar beweegredenen goed omschreven zijn.

Mijn conclusie? Ik geef dit boek 4,5 sterren. Het is een aangrijpend verhaal dat je doet beseffen dat iedereen slachtoffer kan zijn van huiselijk geweld en dat het niet iedereen lukt om daaraan te ontsnappen. Afgezien van mijn kritiekpuntjes over de tijdsprongen en de snelheid van de relatie was het een boeiend boek dat ik met plezier (is dat het juiste woord voor een boek met dit thema?) heb gelezen. Een aanrader dus.

​

Fenna