Recensie: Misschien is het anders - David Yoon

Een eigenzinnig, knap en romantisch coming-of-ageverhaal. 

Voor lezers van Rainbow Rowell, Nicola Yoon, John Green, Becky Albertalli en Adam Silvera.

Frank Li is een Tussenpersoon – zijn zelfverzonnen term voor Koreaans-Amerikaanse kinderen die gevangen zitten tussen enerzijds de traditionele verwachtingen van hun ouders en anderzijds hun Amerikaanse omgeving. Zijn ouders hebben één regel wanneer het over relaties gaat: date een Koreaanse. Dat wordt moeilijk wanneer Frank verliefd wordt op de slimme, mooie, maar ook witte Brit.
Mede-Tussenpersoon Joy heeft hetzelfde probleem, dus ze sluiten een deal: ze doen alsof ze met elkaar daten om zo hun ouders om de tuin te leiden. Het lijkt een perfect plan, maar uiteindelijk leiden hun nepdates ertoe dat Frank zich afvraagt of hij de liefde – en zichzelf – ooit echt goed begrepen heeft.

'Misschien is het anders gaat over een jongen die doet alsof hij verliefd wordt om vervolgens echt verliefd te worden. Deze jongen is Koreaan-Amerikaans, net als ik,' - David Yoon

Dit betreft een recensie-exemplaar. Dit heeft onze mening niet beïnvloed.

Pas op: deze recensie bevat spoilers

Cover en achterflap
De cover van dit boek is ontzettend kleurrijk. De combinatie van groen met roze geeft de indruk van een luchtige zomerse read. In het begin was ik bang dat het zo’n cover zou zijn met meerdere laagjes en dat het roze en groene niet op dezelfde bladzijde zou zijn, zelf vind ik dit namelijk ontzettend lelijk. Vandaar dat ik op Bookstagram niet echt warm liep in eerste instantie voor dit boek. Dat veranderde toen ik de achterflap las. Er zijn niet veel boeken met niet Westerse hoofdpersonages en ikzelf vind dat echt een beperking van de Nederlands-Vlaamse markt. Zodra ik de achterflap had gelezen was ik dus wél meteen helemaal fan. Het boek klonk als een fluffy poc verhaal en daar had ik toch zin in! Fakedating is een geliefde trope en ik was benieuwd hoe deze in dit boek werd uitgewerkt. 

Inhoud 
Nou, om maar met de deur in huis te vallen. Ik heb niet genoten van dit boek. En misschien is dat mijn eigen schuld want op de achterflap wordt het vergelijken met Adam Silvera, Rainbow Rowell, Nicola Yoon, John Green en Becky Albertalli. En hoewel ik dol ben op contemporary, het merendeel van die schrijvers vind ik dus niets. Oeps. 

Ik zal deze review voor de verandering met mijn negatieve punten beginnen en daarna de positieve noemen. 

Daarnaast vind ik het belangrijk om aan te stippen dat ik zelf een Nederlandse achtergrond heb. Sommige aspecten van dit boek kan ik daardoor alleen vanuit mijn eigen witte beoordelen en het kan dus zo zijn dat lezers die wel soortgelijke ervaringen als de auteur hebben, die zelf ook Koreaans is net als het hoofdpersonage, anders naar bepaalde dingen kijken. Hun mening moet hierin dan ook als leidend worden beschouwd.
Om te beginnen vond ik Frank echt een enorme eikel. Hij gebruikt niet bestaande woorden omdat ‘apenspiegels,’ echt veel cooler is om te zeggen dan telefoons en hij is constant bezig met duidelijk maken hoe edgy en anders dan anderen hij wel niet is. In die zin is de vergelijking met John Green dan ook goed gevonden want vrijwel al Greens mannelijke personages hebben hier last van. Het punt is, ik vond Frank op gewoon geen enkel vlak sympathiek. Hij gaat vreemd, hij liegt, hij bedriegt. Frank leeft alleen voor Frank. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om zo’n beetje standaard naar iemand te verwijzen als ‘het knappe tweelingzusje van,’ in plaats van haar naam te gebruiken. No thank you. Toen iemand hem op het eind van het boek een slag verkocht, was ik bijna vrolijk. Hij had het verdiend.

Vervolgens het fake daten. Zoals ik al eerder zei ben ik daar normaal heel erg fan van, maar niet hier. Dat twee meisjes Frank wilden daten, is echt een wonder. Zoals ik al eerder zeg, gaat Frank gewoon keihard vreemd. En hoewel hij zich de dag daarna schuldig voelt en het met een van zijn vriendinnen uitmaakt, zat ik alleen maar van: Frank, nee. Fakedaten is goed, maar niet als er een vage liefdesdriehoek van wordt gemaakt waarbij Frank zich uiteindelijk realiseert dat hij het andere meisje altijd al leuk vond en dus eigenlijk maanden met de gevoelens van een ander meisje heeft gespeeld.

Niet dat we veel over dat andere meisje weten. Ze is nogal… kartonig. Persoonlijk heb ik Frank geen enkele keer met iemand geshipt, (omdat ik niemand zo’n eikel gunde) maar ook omdat… wel, ik weet hoe ze eruit zien, maar daar houdt het eigenlijk toch wel op. Ja, en ze zijn af en toe spreekbuis voor bepaalde kwesties die de auteur wil aanhalen.

Het enige personage waar ik echt hart voor had, was Q. Degene met de knappe tweelingzus. Q is warm, vriendelijk en eerlijk. Hij confronteert Frank er ook gewoon een aantal keer met het feit dat Frank hem laat vallen zodra er een meisje in beeld komt. You go Q. Tell him. Het probleem met Q? Of nou ja, probleem… de laatste hoofdstukken met hem waren… vreemd. Alsof ze zomaar op het einde ingevoegd waren om nog een beetje LHBTQ representatie te geven om vervolgens het meest onrealistische ooit te schrijven (waar Frank dan weer raar op reageert).

Gewoon nee.

Dit boek wordt verkocht als een liefdesverhaal waarin het hoofdpersonage toevallig Koreaans is (zie de achterflap), maar dat is niet helemaal correct.Marketingtechnisch, een fluffy poc liefdesverhaal is dit niet en dat is niet erg, maar op deze manier ga je er met de verkeerde insteek in. Het merendeel van dit boek gaat namelijk over het racisme dat binnen de Koreaanse gemeenschap is. Zo komt het Koreaanse N-woord voorbij en meerdere scheldwoorden richting Chinezen. Is Frank het met deze dingen eens? Nee. Spreek hij bijvoorbeeld zijn ouders erop aan? Ook nee. De recht in je gezicht manier waarop Chinezen in dit boek worden uitgescholden is confronterend. Franks zus is zelfs uit de familie gezet omdat ze een Afro-Amerikaanse partner kreeg.

In alle eerlijkheid, het enige wat ik goed vond aan dit boek waren de alinea’s over Franks familie. De gesprekken die hij heeft met zijn ouders en de dingen die zij meemaken gezamenlijk en hoe hun band steeds hechter wordt, geweldig. Ik heb zelfs even het boek moeten sluiten toen het noodlot op een van hen viel. 

Maar goed, een goede familierelatie of eentje die zich ontwikkelt, met betrekking tot bijvoorbeeld Franks zus redt een boek niet. Volgens Goodreads is dit de start van een duologie is, maar zelf vond ik het einde behoorlijk afgrond. Ik denk zelf dat het niet nodig is om het tweede boek nog te lezen, het hele boek voelde als een standalone, maar misschien dat ik het nog oppak. Franks relatiestatus aan het einde van het boek was namelijk verfrissend en ik ben benieuwd welke kant de auteur daar mee op wil. 

Conclusie
Er zijn meer verhalen nodig die niet blank zijn, die geschreven zijn door niet witte auteurs. Best of YA opent met dit boek een weg voor meer en David Yoon bespreekt zeker relevante thema’s, maar nee, nee dit was hem niet voor mij. Ik denk dat er betere alternatieven waren geweest om te vertalen. Zeer spijtig allemaal. Ik sluit af met twee sterren en ik hoop gewoon dat er mensen zijn die hier meer van hebben genoten dan ik. 

---

Kladblog