Recensie: koninginnen - Kendar Blake

​
Drie zusjes
Eén troon...

Op het eiland Fennbirn wordt elke generatie een drieling geboren - drie koninginnen, alle drie erfgenaam van de troon en alle drie in het bezit van een bijzondere kracht.

Mirabella kan met een knip van haar vingers vlammen doen oplaaien en hevige stormen ontketenen. Katherine kan zonder blikken of blozen het dodelijkste gif doorslikken zonder ziek te worden, en Arsinoe, zo gaat het gerucht, kan de mooiste bloemen laten bloeien en wilde leeuwen temmen met één enkele blik.

Maar aangezien er maar één van hen gekroond kan worden, moeten de zussen de strijd met elkaar aangaan. Op de nacht van hun zestiende verjaardag, begint het gevecht. En dat is niet zomaar een spelletje, maar een gevecht op leven en dood…

R E V I E W
Cover & achterflap
De cover is niet lelijk en een typische fantasy cover, maar ook niet heel speciaal. De kroon op de voorkant is vaker gedaan. Omdat ik fan ben van fantasy, pak ik het wel snel op als ik het zie liggen in de boekhandel, dus het trekt naar mijn idee zeker wel de personen die binnen het lezerspubliek vallen.

De achterflap en de tekst op de voorkant bleef mijn aandacht vasthouden. Drie zusjes die strijden op leven en dood om de kroon? Awesome! Ik had direct zin om te lezen.

Inhoudelijke recensie

Phoenix:
Om eerlijk te zijn kwam het boek traag op gang en werden er de eerste paar hoofdstukken veel personages geïntroduceerd waardoor het enigszins verwarrend kan worden. Persoonlijk lees ik veel volwassen high fantasy en in dat soort boeken is er altijd sprake van een langere opbouw dan in YA en veel personages. Ik had er dan ook niet veel moeite mee, maar ik kan me voorstellen dat de gemiddelde YA-lezer dat wel heeft.

De trage opbouw zorgde er bij mij wel voor dat ik de beweegredenen van de hoofdpersonages beter begreep en met ze meeleefde. Voorts vond ik het tof dat de auteur niet terug schrok om gruwelijke scènes uit te schrijven. Daardoor kan het voor jongere YA’s wel wat heftig zijn, maar voor mij zorgde het er wel voor dat het des te spannender werd als de hoofdpersonages in de problemen kwamen. De opbouw in combinatie met dit soort scènes maakte het slot ook heel gaaf. Wellicht dat het wat beter uitgespreid kon worden qua actie - nu zat alles in het einde - maar aan de andere kant kwam door de opbouw het einde epischer over.


Gaos:
Voor mij was de trage opbouw wel een probleem. Ik had niet het gevoel dat ik in het verhaal raakte door de continue wisseling van perspectief in combinatie met dat geen van de perspectieven me echt interesseerde. Dat plus de trage opbouw maakte het voor mij soms echt lastig om vol te houden. Ik had de hele tijd wel het gevoel dat er dingen gingen gebeuren, maar dat deed het uiteindelijk niet. Ik had ook echt het gevoel dat de dingen die wel gebeurden eindeloos uitgespreid werden. Alsof het hele boek de helft van de pagina’s had kunnen zijn zonder inhoudelijk het verhaal te veranderen.

Phoenix:
De personages zijn ieder heel verschillend en hebben merkbaar een eigen stem. Ik vond het ook fijn dat ze niet perfect waren. Ze waren jaloers, naïef en wanhopig. Ze deden verkeerde dingen of bedoelde iets goed, maar pakten het verweerd aan. Dat maakte ze menselijk en interessant om over te lezen. De bijpersonages zijn wellicht niet heel memorabel door de hoeveelheid ervan. Zo heel af en toe wist ik niet meer wie een personage ook alweer was. Ik denk dat je dit ook al snel krijgt als je drie verschillende hoofdpersonages hebt die in verschillende omgevingen leven. (Hoewel, er was één personage: een liefdesinteresse. Ik zal hem niet bij naam noemen vanwege spoilers, maar ik heb intense haat voor die gozer. Ergens ook wel tof dat de auteur zoiets erin heeft geschreven).

Gaos:
De personages zijn inderdaad heel goed uitgewerkt, de hoofdpersonages dan toch. Alles wat Phoenix daarover zegt, daar ben ik het ongeveer nog wel mee eens. De grote hoeveelheid aan bijpersonages zorgde er alleen ook voor dat die niet echt duidelijk konden zijn. Zo heb ik de hele tijd zitten denken dat Ellis een jong meisje is, terwijl het een oude man is, gewoon omdat er overal zoveel familieleden en vrienden rondlopen die geen enkele toegevoegde waarde hebben. Ook het hele plot van de bovengenoemde liefdesinteresse raakte me eigenlijk niet genoeg. Het was niet zo dat ik hem haatte, maar ik voelde er ook niks voor. Juist dat gevoel van oppervlakkigheid had ik het hele boek en dat kan net zo goed aan mij liggen, maar ik lees een boek juist om in de hoofden van personages te kruipen en avonturen te beleven vanuit mijn bed, maar daar slaagde ik met dit boek maar niet in.

Tot slot
Phoenix:
Ik zal niet ontkennen dat dit boek elementen bevat die niet voor iedereen is weggelegd, maar voor mij pakte het goed uit. Ik genoot van de opbouw, de personages, de wereld en de krachten en vond het slot voor actie en spanning zo gaaf dat ik niet kan wachten op het tweede deel! En ik moet het even zeggen: die kaart aan de binnenkant is prachtig, wow.

Gaos:
​De opzet is intrigerend, maar daar bleef het bij mij ook bij. Ik raakte nooit echt in het verhaal en kon me niet voldoende in de personages inleven om er echt om te geven. Normaal stop ik nooit in het midden van het verhaal (eindes voorspellen is mijn ding en ik wil weten of mijn gok juist is), maar ik ga toch het tweede deel niet lezen. Ik moet wel toegeven dat ik een paperback heb, want die prachtige kaart waar Phoenix het over heeft, had me misschien overtuigd om een halve ster meer te geven, maar voor mij is dit een ⅖.

---

Phoenix & Gaos