Recensie: Ingesloten - Samira Ahmed

​‘Ik leef niet meer volgens een kalender, ik kijk niet meer naar data. Er is alleen toen en nu. Er is alleen wat we ooit waren, en wat we geworden zijn.’

De zeventienjarige Layla Amin en haar ouders worden ’s avonds overvallen door een militaire eenheid die hen meeneemt naar een interneringskamp voor Amerikaanse moslims. Met behulp van haar vriendje buiten het kamp, haar nieuwe vrienden in het kamp en een onverwachte bondgenoot vecht Layla voor haar vrijheid, en begint langzaam maar zeker een revolutie tegen de directeur van het kamp.

Achterflap & Cover
We zijn een fan van de tekening op de cover. Hij representeert heel sterk waar het boek over gaat én hij is mooi. Dat is niet simpel gedaan en toch is dat bij ingesloten enorm goed gelukt. Ook de achterflap geeft een goede representatie van waar het over gaat. 

inhoud
Dit is een boek van hoop. Is het perfect? Nee. De schrijfstijl is af en toe te beschrijvend en er zit vrij weinig dialoog in. Toch slaagt Ahmed erin om je mee te nemen. Mobius in, alsof je een van de naamloze geïnterneerden bent, of het geheugen van de camera’s. Heel het verhaal door kan je zelf de lijnen met WOII trekken als ze zelf al niet getrokken worden. 

Misschien is het té - met momenten - dat klopt, maar eigenlijk moeten we allemaal toegeven dat het een boek is dat onder de noemer ‘nodig’ valt. Want wat dit boek heeft, is een stel zeer sterke personages die het verhaal dragen. De opzet is heel goed, het plot af en toe iets minder, maar die sterke personages hebben sterke schouders. Het zijn mensen die strijden en die niet opgeven, hoe slecht het er ook uitziet. Ze gaan door en daar kan je ze enkel maar voor respecteren, ook al weet jij net zo goed als het hoofdpersonage Layla dat ze letterlijk haar kop op een slachtbank legt en hoopt dat de guillotine niet dichtklapt. Het is een verhaal van moed en van hoop. Dat is wat hieruit gehaald moet worden.

Soms dacht ik dat het te veel van hetzelfde was. De angst en dat steeds weer een net-niet climax gevoel. Dat is het enige nadeel van dit boek. En om eerlijk te zijn had ik het niet aangekund als het anders was geweest. Want ja, het zorgde er soms voor dat er een soort van déja vu gevoel kwam met momenten, maar constant voel je perfect wat het personage doormaakt. Of voor zover het mogelijk is om die veelheid aan emoties en gedachten te vatten, is dit een heel sterke benadering. Plato zei ooit dat woorden de ultieme waarheid altijd geweld aandoen en dat is een beetje het gevoel dat ik bij dit heb achteraf. Het is de waarheid, maar de woorden vatten het soms niet in zijn pure vorm. 

Het zou alleen te zonde zijn dat mensen het daarom zouden afbreken, want dan heb je geen oog voor de schoonheid die er overblijft. De diversiteit, de liefde, de passie, de hoop en de menselijkheid. Het gevaar van apathie. Dat zijn dingen die vaker in boeken moeten komen. 

En de eerste die zegt dat het niet actueel is, die weet niet wat er gaande is aan de grenzen van Amerika. Open twitter. Lees en je weet dat dit ergens realiteit is. Het hoeft alleen niet nog erger te worden. 

Het is niet perfect, maar het is nodig. Vier enorm verdiende sterren voor Ingesloten van Samira Ahme

---

Gaos & Sophie