Recensie: De eigenzinnigheden van Leah Burke - Becky Albertalli

Korte inhoud

Leah Burke is drummer in een girlband, koningin van de droge humor, de beste vriendin van Simon Spier en vreselijk onzeker. Nu het laatste jaar op haar middelbare school ten einde loopt, maakt ze zich niet alleen druk om haar - vindt ze zelf - middelmatige tekeningen, maar ook om:
​
Haar vriendengroep die uit elkaar begint te vallen;
Het feit dat ze biseksueel is, en dat ze dat aan niemand durft te vertellen;
Haar hopeloze verliefdheid op een goede vriendin, die al een vriend heeft.
En alsof dat nog niet genoeg is, komt de prom steeds dichterbij, en het moment waarop Leah en haar vrienden allemaal naar verschillende universiteiten gaan ook. Leah probeert op alle mogelijke manieren iedereen bij elkaar te houden, maar ze zal misschien meer voor zichzelf moeten kiezen - en voor de liefde.
​
‘Leah on the offbeat’ is een standalone boek Becky Albertalli dat zich in hetzelfde universum afspeelt als haar boeken ‘Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld en ‘De voordelen van onbeantwoorde liefde.’ Dit boek zou bijna als een vervolg op Simon kunnen worden gezien en bevat dan ook de nodige spoilers (net als dit artikel). Volgens goodreads is het officieel ook een vervolg, maar met een ander hoofdpersonage, toch is het ook als stand-alone te lezen.

---

cover

De Nederlandse cover is rozer dan verwacht en sprong heel erg in het oog. Hierdoor is het contrast met het geel heel scherp en hoewel dat prachtig lijkt, net als het logo en de achterflap, werd dit alles een beetje teniet gedaan door de sticker. Geen fan van stickers hier! Dat in schril contrast met de Engelse cover, die een stuk zachter is en liever. Het is ook echt zalig dat ze Leah naar afbeelding van Becky zelf op de cover gezet hebben (check haar insta, daar vind je een foto van Becky als Leah!).
​

Inhoudelijk

Over de inhoud van dit boek zijn de meningen erg verdeeld. Sommige mensen vinden het geweldig en beter dan Simon, terwijl anderen het gevoel hebben dat alle karakters haast weggesmeten werden in een soort random plotloze soep. Dat volgens goodreads, echter zijn wij niet goodreads en zijn we het er ook niet helemaal mee eens.

Sophie: Ik was redelijk huiverig om dit boek te lezen. Ik las immers het verhaal van Simon toen ze nog onzeker was over haar seksualiteit. Simon is een belangrijk onderdeel geweest van de route die ik heb afgelegd, echter valt niet te ontkennen dat bij het herlezen ik me opeens aan verrassend veel dingen ergerde. ZIkij had een boel dingen namelijk op een hele andere manier ervaren en in plaats van een romantisch verhaal waren sommige dingen nu kwetsend. De liefde voor dat boek ebde dan ook snel weg.
Becky Albertalli heeft van meer mensen soortgelijke reacties ontvangen en aangezien ze zei voor Leah nog meer onderzoek te hebben gedaan, besloot ik het maar een kans te geven. Om vervolgens bij de eerste zin verliefd te worden op Leah. Hoe kan een eerste zin als ‘Ik wil niet dramatisch doen, maar God verhoede dat Morgan ooit nog onze setlist uitkiest,’ je niet aan het lachen maken?

Dat laat niet weg dat ik het niet zo op had met sommige dingen die ze deed. Iemand ‘niet bi genoeg’ noemen als die uit de kast komt is verdomd hard, ook hoe ze Garret behandelde die duidelijk probeerde om haar aandacht te krijgen, maar zij echt behandelde alsof hij een wegwerp pop was, was echt een lelijke zet. En waarom moeten kinderen altijd zo rot doen tegen hun ouders? Leah was echt hatelijk wat dat betreft, terwijl haar moeder duidelijk enkel het allerbeste met haar voorhad!

Op het einde waren er ook enorm veel losse eindjes die gewoon niet benoemd werden. Hoe gaat het verder met bepaalde personages? Komen ze nog dingen te weten? Er is helemaal niks bekend omdat het letterlijk kus is en dan meteen het einde.

Ook is er dat subplot waarbij iemand plots als een racist afgeschilderd wordt. Wel, dat voelde enorm gemaakt aan. Oké, ze zei iets dat niet oké is, maar nadat iedereen inclusief de poc persoon waar het over ging haar vergeven had, bleef Leah boos. Het voelde zo als een cliche white YA author ding waarin een random karakters iets racistisch zegt alleen maar zodat het blanke hoofdpersonage boos kan worden en woke lijkt.

Daarbij miste ik ook gewoon de vriendschap in dit boek. Alles leek een beetje nep. Ik geef het drie sterren, voor om de representatie en de leuke schrijfstijl!

Gaos: Wel, ik ben het eens met wat Sophie zegt. Al betekent dat voor mij niet dat ik er niet van genoten heb, omdat ik dit op een heel andere manier ervaren heb. Stel je voor: strand, zon en vrienden, dat was Leah voor mij. Dat zorgde er (vrij letterlijk) voor dat ik het in een ander daglicht gesteld heb dan Sophie. Voor mij was dit boek fluff en humor en zalige references (waar ik echt wel een heel grote fan van ben), terwijl ik voor het eerst in een jaar even kon ontspannen. Die onbevangenheid, heeft mij minder kritisch gemaakt, want ik ben het oprecht eens met alles wat Rianne zegt, toch ga ik dit boek meer sterren geven dan zij, omdat het voor mij een belangrijke stap heeft gemaakt tussen het verschil van wie ik ben en wie ik wil zijn. Leah is misschien af en toe een rotkind en maakt echt gemene opmerkingen. Ja ze heeft ook volgens mij net iets te veel zelfmedelijden, maar dat laat niet weg dat haar gedachtengang mij ervan verzekerde dat ik net als Leah verliefd aan het worden was op Abby.
Dus, wat mij betreft blijft dit boek een aanrader! Het heeft veel gebreken, dat is waar, maar ik heb echt nog niet zoveel girl likes girl stories gelezen en dat maakt echt heel veel goed voor mij! Vier sterren van mij dus!