Poëzie is niet alleen voor oude mensen

Ja ja, dat zal wel, zal je nu vast denken. Want wat hebben Guido Gezelle, Tom Lanoye en Ovidius gemeen? Drie dingen: relatief oud, relatief blank en poëzie en dat zijn maar drie voorbeelden van de overgrote meerderheid aan klassieke dichters. Had me dit een jaar geleden gezegd en ik zou exact hetzelfde gereageerd hebben.

“Poëzie? Bah, nee danku. Veel te stijf, veel te veel regels, nee, niks voor mij,” was mijn gemiddeld antwoord toen als mensen me vroegen of ik daar geen interesse in zou hebben.

Vandaag word ik gevraagd om mijn poëzie op podia te gaan brengen. Had me dat een jaar geleden gezegd en ik had je uitgelachen.

“Ik? Op podia? Hahahahha, opnieuw: nee dank u zeer.”

En hoe is dat veranderd? Per ongeluk. Ik zweer het je! Dit was allemaal een ongeluk. En waarschijnlijk het beste ongeluk dat er in mijn leven gebeurd is.

Ik ben al jaren iemand die schrijft. Geen schrijver, geen artiest, een hobbyist die in bed achter haar laptop wat woorden typt in een Wordbestand om dan te hopen dat mijn niveau aan frustratie niet hoog genoeg is om mijn laptop door het raam te slingeren. Tot op heden is dat gelukt, maar er waren momenten waarop het nipt was.

Dat is eigenlijk nog steeds wel een groot deel van hoe ik mijn vrije tijd doorbreng, maar een paar andere dingen zijn veranderd. Ten eerste: ik deed mee met Naft voor woord.

Ah, een schrijfwedstrijd? Tof, ik stuur een van mijn willekeurige kortverhalen in en wie weet krijg ik feedback. Goed. Fijn. Tot ik plots een mailtje kreeg dat ik door de selectie was en dat ik mijn tekst op een podium moest brengen. De mail was iets langer, meer praktische informatie enzo, maar mijn hoofd was al ontploft toen ik dat las. De rest is bijzaak.

Een lang verhaal kort: ik ben heel erg hard op mijn bek gegaan (de helft van je tekst vergeten en bijna flauwvallen is niet flatterend, ook niet schattig als je geen vier meer bent en het niet over je nieuwjaarsbrief gaat).

Een tweede verandering: ik kwam een dronken man tegen die avond die me aanspoorde om het nog eens te proberen. ‘It’ll be fun,’ he said. De echte verandering was dat iemand naar mijn woorden geluisterd had.

Het is daarna even blijven sudderen, tot ik me aanmeldde voor een spoken word traject. Bekijk het als een soort van kunstonderwijs op basis van workshops. Een hele zomer lang heb ik workshops gedaan in verband met spoken word/slam poetry schrijven en performen, mensen leren kennen en van open mic tot open mic getrokken om meer van de geweldige sfeer die in de community leeft op te snuiven en zelf bij te leren. Ja, dit keer wel op dat podium uit vrije wil.
Spoken word voor mij, en bij uitbreiding dus poëzie, betekent meer dan alleen de bundels van oude mannen of zelfingenomen dames. Spoken word betekent vrijheid. Iedereen krijgt zijn moment op het podium, iedereen mag doen wat hij kan en er wordt naar iedereen even geïnteresseerd geluisterd. Er leeft respect en de stuwende kracht van positiviteit en gelijkheid. Spoken word zorgt op deze manier voor een verbindend gevoel doordat iedereen met dezelfde teksten meeleeft. En het is aan degene op het podium om te proberen je publiek stil te krijgen of om hen te laten voelen wat jij voelt.

Daar leef ik voor, ook al weet ik dat niet iedereen ervoor gemaakt is. Ik ben er ook niet echt voor gemaakt, maar ik kan het niet laten. De spots, de zoemende stilte en de micro in mijn hand als enige wapen om het publiek te overhalen is een uitdaging die ik te graag aanga met mijn zachte woorden.

Mijn poëzie ja, want al snel heb ik gemerkt dat ik eigenlijk wel een artiest ben en dankzij spoken word heb ik mezelf dat ook toegegeven. Een poëet misschien zelfs. En ik ben pas negentien jaar oud, dus nee, poëzie is niet alleen voor oude mensen.

Voel je het al kriebelen? Aarzel dan niet om een open mic in de buurt op te zoeken! Heb zeker geen schrik! Het zijn (soms zeer letterlijk) laagdrempelige podia waar alles gezegd mag worden! Safe zones waar liefde en energie bloeit en je veel gaat leren. Want die eerste keer is niet de enige keer dat ik op mijn bek ging en het zal ook niet mijn laatste zijn.

Maar ik zweer het je, het is magisch en dat is waar je het voor doet.

Gaos