Chilling Adventures of Sabrina

Chilling Adventures of Sabrina wordt in principe gepromoot als een soort spin-off van het razende succes van Riverdale. Maar toch zijn beide series extreem anders. Riverdale is contemporary en doet niet vermoeden dat er in zijn wereld iets bovennatuurlijks bestaat. Chilling Adventures of Sabrina, daarentegen, speelt zich misschien af in hetzelfde alternatieve universum als Riverdale, het zit vol met bovennatuurlijke elementen. Het concept alleen al: een halfheks die op het punt staat haar “zwart doopsel” te ondergaan waarin ze haar naam in het boek van het ‘beest’ zet en bijgevolg onsterfelijk en super machtig wordt?

Twee heel andere dingen, maar kennelijk toch in hetzelfde universumpje. Want Chilling Adventures zit vol verwijzingen naar het naburige stadje, Riverdale. Enerzijds super gaaf, anderzijds beetje overbodig. Deze serie is namelijk fantastisch genoeg op zich.

Om te beginnen is er de sfeer. Deze serie neemt je helemaal terug naar het donkere, horrorkantje uit de jaren 60. Niet dat ik er persoonlijk veel kennis over heb, maar als ik het goed voor me heb bevat het allemaal kleine elementen die het geheel een vibe geven van horrorfilms uit de jaren 60 en 70. De intro, bijvoorbeeld, is compleet geïllustreerd in de stijl die men gebruikte voor filmposters in deze periode. Dan is er nog de muziek, de kleding - vooral die mooie, witte jurk van Sabrina *zucht* - en het decor. Niet enkel is het huis van Sabrina’s tantes een huis waar ik persoonlijk door begin te zwijmelen - want geef mij alle creepy, krakende, maar briljant mooie huizen die bijna lijken te ademen - maar ook de school, de boekenwinkel… Zoals Sabrina zegt in het begin, voelt het in Greendale aan alsof het altijd Halloween is.

Verder kan ik het ook zeker appreciëren dat ze het donker kantje van de sfeer en ook de inhoud en het concept in het algemeen, nl. heksen, niet hebben proberen te verzachten. De serie is mooi en spannend, maar op sommige momenten denk je toch wel eens: “Godverdomme, bah, is dit nu écht nodig?” (SPOILER: ik bedoel, die aflevering met die kannibalistische traditie? Mijn hemel, jakkes. En dan zeker het einde, dat ze die vrouw beginnen op te fretten en Sabrina kijkt alsof ze… wel, iemand opgegeten ziet worden.) Heksen worden in deze serie exact ook afgebeeld zoals men ze vroeger zag: duivelvereerders. En hoewel ik er wat sceptisch over ben, wetende dat er serieus mensen zijn die wicca en wat wij hekserij noemen, belijden als een vorm van religie, vind ik dit wel een groot pluspunt. Het voegt namelijk toe aan de grimmige sfeer. Bovendien, de scènes waarin ze Satan ook daadwerkelijk lieten zien in al zijn lelijke saterglorie vond ik echt ontzettend.

Het plot zit ook stevig in elkaar (in tegenstelling tot S2 van Riverdale, spijtig genoeg…). Er wordt niet nodeloos van afgeweken, iedere scène heeft zijn functie, hoe klein die ook moge zijn, en ieder personage heeft ook zijn rol te spelen. Wat ben ik blij dat de bijpersonages niet gewoon aan de kant werden gezet. Roz en Suzy zijn geen onwetende vriendinnetjes die Sabrina gewoon steunen door dik en dun en voor de rest geen leven hebben: ze hebben hun eigen problemen, waar ze mee overweg leren gaan, en vooral ondernemen ze zelf ook acties die invloed hebben op het plot.

Nog fantastischer vond ik de evolutie van de drie zussen. In het begin worden ze voorgesteld als je alledaagse trio mean girls, maar geleidelijk aan leer je samen met Sabrina dat ook zij complexer zijn dat stereotiep. Maar zonder dat ze plots super aardig worden en Sabrina’s beste maatjes worden. Ze leren Sabrina te appreciëren, maar verliezen niets van hun venijn en door de kwetsbaarheden in het toe te voegen, worden ze enkel echter. Op het einde kan je bijna sympathie voor ze hebben.

Ook dat Sabrina’s tantes en haar neef, Ambrose, elk hun eigen karakters hebben, wordt vanaf het begin duidelijk. En met iedere aflevering leer je ook elk van hen beter kennen, met al hun complexiteit. Zoals dat gaat in heel goede series. Ik was blij om eens een tienerserie te hebben waarin de voogden - in dit geval dus tantes, maar ook ouders - niet gewoon schimmen zijn die of de hoofdpersoon haten of helemaal vertroetelen. Het is veel genuanceerder dan dat en dat vind ik zo fantastisch. (SPOILER: ik vond het ergens zo fascinerend om te ontdekken dat tante Hilda nog maagd was, nooit een relatie heeft gehad en zich daarvoor schaamde. Dat maakte het enkele schattiger toen ze wat closer werd met die ene dude van de boekenwinkel.)

Wat dan betreft Sabrina zelf… Ze heeft soms de neiging aan te voelen als een special little snowflake, maar ik stoorde me er niet aan? Ze is gewoon zo slim en mooi etc, maar tegelijkertijd ook zo kwetsbaar en bang voor de toekomst, dat het makkelijk wordt jezelf in haar te herkennen. Zijn we allemaal niet een beetje bang voor dat onbekende van de toekomst? Om te verliezen wat we nu hebben? Zeker haar relatie met Harvey vond ik mooi. Ook al vertoonde het tekenen van dat typische YA aspect van bijna obsessieve liefde, het was vooral heel puur en oprecht en vooral stabiel. Sabrina loog misschien over haar heks-zijn, maar op dat punt na, denk ik wel dat hun relatie vol was van eerlijkheid.

Harvey had in het begin de neiging enkel het vriendje te zijn dat alles opzij duwt voor het hoofdpersonage, maar ook dit beeld werd snel verbrijzeld. Harveys thuissituatie, zijn relatie met zijn broer en zijn angst voor de mijnen werpen een heel nieuw en vooral nodig licht op zijn karakter en op het einde had ik het zo met hem te doen. Hij was een absoluut schatje.

Wat ik nog graag extra benadruk is de vrouwenrelaties in deze serie. Er zijn gewoon zoveel vrouwen, met verschillende banden ten opzichte van elkaar en dat is allemaal op zo’n goede manier uitgewerkt dat ik wel kan glimlachen. Sabrina, Roz en Suzy zijn echt een vriendinnengroep zoals ik kan herkennen in mijn eigen leven. Dat ze een vereniging voor meisjes, door meisjes oprichten op hun school is ook een groot pluspunt van deze serie voor mij. Ook gewoon al die sterke, machtige heksen zijn een soort empowerment dat je zelden ziet in mainstreammedia. Tenminste op deze manier: niet hevig geseksualiseerd (al is het wel wat geseksualiseerd soms, maar ach, hoort bij het leven) en met beperkte rivaliteit tussen de vrouwen. En de rivaliteit die er is, is logisch en niet gebaseerd op: “he die man is van mij!”.

Just gotta love that.

In het kort raad ik absoluut iedereen aan deze fantastische serie te zien. In het begin is het misschien wat wennen - want het doorbreekt qua sfeer en soms ook qua filmstijl een beetje wat we gewend zijn - maar het is een fantastisch verhaal.

​

Livia